Señorita

Chapter 11

"George..." Glendon called.

She ignored him, tuloy-tuloy siyang pumanhik sa itaas. Narinig niya ang papalapit na mga hakbang.

"What's wrong? Tell me, so I could know." Glendon snatch her arms, na agad niyang iwinaksi.

"Don't talk to me!"

"Why not? Ano bang problema..." mahinahon na tanong ni Glendon, "dahil ba na huli ako ng sundo sa'yo? I'm sorry... it won't gonna happen again. Huwag ka ng magalit sa akin, sweetheart, please..." He pleaded.

"Sana man lang ipinaalam mo sa akin na mahuhuli ka ng sundo, sana nagtaxi na lang ako pauwi. At nakapatay pa talaga ang cellophane mo, para ano? Para hindi kita maistorbo? Ano ba talagang pinagkakaabalahan sa opisina ng boss mo?"

Natapik ni Glendon ang noo. His phone was drained, nakalimutan niyang mag-charge. Ang dahilan kaya siya na late ay dahil sa inasikaso niya ang business permit ng negosyo niya. He doesn't notice the time, kaya naman halos paliparin niya ang sasakyan sa daan.

He held her hands, pero iwinaksi lang ulit ng dalaga. Masamang tinitigan siya nito, he wanted to explain but by the look of her mas mabuti pang itikom na lang ang bibig niya. Tinalikuran Siya nito at nagmartsa na papasok sa silid. Napapailing na lamang siya, muling bumaba ng hagdan upang uminom ng tubig. Pakiramdam niya ay naubos ang lahat ng lakas dahil sa galit na mukha ni George.

Tumungo siya sa sariling silid, sobrang pagod ng katawan niya. Dagdagan pa ng ulo niya na bahagyang nananakit.

Georgina grudgingly throw her bags on the floor and secure to lock her door. She doesn't want to see anyone in the house especially Glendon. Ang inis niya rito ay nauwi sa galit. Gusto lang naman niyang aluin, ngunit walang tiyaga ang lalaki na suyuin at maamuin siya.

Nagbihis siya at humiga ng kama. Ayaw niyang lumabas, wala rin siyang planong maghapunan mamaya. She intended to lock herself and get out tomorrow.

Mabilis na lumipas ang oras, naalimpungatan siya sa sunod-sunod na katok. It was Glendon's voice outside the door. May double lock sa loob ang pintuan kaya hindi iyon Basra mabuksan.

"Sweetheart, open the door please..." She ignore him, "George... kailangan mong kumain, ano'ng oras na sabi ni manang Bellen hindi ka pa raw bumababa simula kanina."

Naismid siya, she look at wall clock. Alas diyes na nang gabi, hindi niya namalayan ang oras dahil nakatulog pala siya.

"Go away! I don't want to eat and I hate to see your face!"

"Fine..." He sound exhausted, "papasok ako sa silid ko basta bumaba ka at kumain."

"I said I don't want to eat, just go away! I hate you!"

Akala niya ay sasagot pa si Glendon, ngunit makalipas ang ilang minuto ay narinig na lamang niya ang mga yapak nito palayo sa silid. She dig her face on pillow and sobbed. Kumukulo ang dugo niya sa lalaki. Ang hikbi ay naging iyak. She cried throughout the night, gustuhin man niyang pumikit ay hindi niya magawa, sinulyapan niya ang relo. Alas dos na nang madaling araw.

Bumaba siya ng kama. She open the door gently, sinanay muna niya ang mga mata sa dilim, nakapaa lamang siya. Descending the stairs carefully as if afraid to make a noise. She scobs her eyes again, binaybay niya ang direksyon patungo sa silid na ino-ukopa ni Glendon. Pinihit niya ang door knob, nakahinga siya ng maluwag na hindi naka-lock ang pinto.

Slowly, she step one by one. Sat down on the edge of Glendon bed. Kinapa ng kamay ang dulo ng damit, pinagtripan niyang lamukusin iyon. Nararamdaman niya ang malalim ngunit banayad na paghinga ni Glendon. Gusto sana niyang yumakap dito, kaso nag-aalangan siya. Sinulyapan niya ang bakanting higaan sa tabi nito. She tempted to lie down and hug him.