Het hart volgt (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 4

Iemand van de reisorganisatie kwam de volgende ochtend langs. Ze verontschuldigde zich voor het ongemak en bood een vergoeding aan. Liora draaide haar hoofd weg en liet het aan Sanne over om vriendelijk te bedanken. Ze zouden die middag hun spullen pakken en naar huis gaan. Het regelen van een paar vluchten eerder was geen probleem geweest.

Informatie over Paddy's begrafenis kon de vrouw niet verstrekken. Zijn familie had zich over zijn lichaam ontfermd en de reisorganisatie wist ook niet meer. Ze konden wellicht een melding over de plaats en tijd krijgen, maar de beide vriendinnen zouden dan al lang en breed weer in Nederland zijn. Mochten ze het wensen, dan wilde ze nog wel bij de familie navragen of er bericht verzonden mocht worden naar de dames, maar dat kon ze op voorhand niet beloven. Ze vertrok na een laatste betuiging van spijt.

Liora sprak geen woord en liet Sanne alles regelen.

In stilte pakte ze haar spullen in. Haar vingers werkten routinematig, maar haar hoofd was er niet bij. Ze merkte wel dat Sanne dingen wilde vragen. Wilde praten over wat er gebeurd was, maar Liora had tijd nodig om het in stilte te verwerken. Ze had geweten dat ze hem in Ierland achter zou moeten laten, maar deze manier was te wreed. Een afscheid op het vliegveld met een voorzichtige hoop op een wederzien in de toekomst was draagbaar geweest, maar dit niet.

Alles was beter dan dit.

Waar op de heenweg twee enthousiaste jonge meiden nog zowat door het vliegtuig heen hadden gestuiterd, zaten nu twee bleke gezichten stilletjes naast elkaar. Sanne staarde uit het raampje en Liora sloot haar ogen. Ze voelde tranen over haar wangen rollen en wreef ze verwoed weg. De praktische zakelijkheid van de vrouw van het reisbureau had haar geschokt, maar ze zag in dat vanuit hun standpunt Paddy niet meer dan een gids voor zijn klanten was geweest. En voor Paddy's familie was zij niemand.

Ze had haar hart en haar lichaam met hem gedeeld, maar de enige die daarvan afwist was er niet meer. Hij had hun geheim meegenomen in zijn graf en zij zou het bewaren in haar hart. Een ander soort graf weliswaar, maar begraven zou ze het. Diep in haar binnenste zou ze het wegstoppen, waar niemand het kon vinden en waar ze het kon koesteren. Totdat de tijd het plekje zou overwoekeren met een leven waarin nooit meer ruimte voor hem kon zijn.

---

Op het vliegveld, terug in Nederland, nam Liora even de tijd om zich op te frissen. Sanne stond naast haar, toen ze in de grote spiegel keek van het toilet. Liora kneep haar wenkbrauwen samen en ergerde zich aan de roodheid van haar ogen.

"Hoelang hebben we voordat je vader ons komt ophalen?"

"Ik denk een half uurtje. Ik heb net gebeld."

"Heb je ... heb je hem iets verteld?"

Sanne vroeg niet wat ze bedoelde en schudde haar hoofd. "Ga jij het ze vertellen?"

"Een deel, denk ik. Ze zullen weten dat er iets ergs is gebeurd, maar ... San, ik wil niet dat ze weten hoeveel hij voor me betekent ... heeft. Je mag niemand iets vertellen dat dit ... dat ik hem ... ik wil niet dat ze het weten."

"Maar Liora –"

"Alsjeblieft, San, laat het zijn zoals het lijkt. Onze gids, meer niet, heeft een ongeluk gehad. Hij overleed, het was een grote schok, maar ... maar meer niet. Alsjeblieft, ik kan het niet aan als er vragen komen. En ik wil geen medelijden."

Sanne bleef even stil en knikte toen. "Goed. Maar als je erover wilt praten dan ben ik er voor je, oké? Ik was erbij, ik heb jullie gezien. Ik zal luisteren zonder iets te zeggen, maar sluit me niet buiten, alsjeblieft. Je zult erover moeten praten, anders zal het je ziek maken. Beloof me dat, Liora, beloof me dat je praat als dat moet."