Kusursuz

Kusursuz • |1| Faulty

# Bear's Den - A Year Ago Today

Kusursuz, benden ruhu kusursuz okuyucularıma; Hazar'dan ise koca yürekli bücürlerine ithaf edilmiştir! Keyifli okumalar! ♥

Bölüm ithafı: Hem Kusurlu'ya hem de Kusursuz'a tasarlamış olduğu güzel kapaklar için Emir'e!

[ Kapak tasarımı: @RUROGRIME ]
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

"Kusurlu bedeninin içindeki kusursuz kalbine vurgundum."

17 Şubat Salı, 2015 - Hazar ATAHAN

Gökyüzünün kapısından içeriye girer girmez Bedirhan ağabey her zamanki samimiyetiyle karşıladı beni. Sarılıp dostane bir şekilde sırtıma birkaç kez vurdu. "Hoş geldin aslanım," dedi gülümseyerek. Ardından birkaç adım geri çekilip saçlarının rengindeki turuncu kaşlarını hafifçe çattı, sol bileğindeki saatini kontrol ederek "Senin bu saatte okulda olman gerekmiyor mu?" diye sordu. Kardeşinin okuldan kaçtığını fark eden bir ağabey tavrı takınmıştı.

"Evet, ama... Biliyorsun, kimya dersi..."

"Kimyayla yıldızların hiçbir zaman barışmayacak mı senin?"

"Sanırım hayır."

Bedirhan ağabey gülüp kolunu omzuma attı. "Haydi, gel de sana sıcak bir kahve ısmarlayayım, ne dersin?"

"Harika olur derim."

Bedirhan ağabey ile birlikte sahibi olduğu kafenin içinde ilerleyerek boş masalardan birine oturduk. Çalışanlardan birine seslenip ikimiz için birer tane kahve siparişi verdi. Hiç var olmayan ağabeyim yerine koyduğum Bedirhan ağabeyi çok uzun zamandır tanıyordum. Onun insanlara karşı olan sevgisine, samimiyetine ve istikrarlı oluşuna hayrandım. Bana, o henüz lisedeyken bir kafe sahibi olmanın hayalini kurduğundan söz ettiğini hatırlıyorum. Ailesinin bu hayali doğrultusundaki olumsuz kararlarına rağmen o ne olursa olsun hayalini gerçekleştirmek uğruna her şeyi göze almış, ilk başta şehrin çeşitli kafelerinde çalışarak tecrübe edinmiş ve aynı zamanda kendi parasını kazanmıştı. Daha sonra önce küçük bir kafe açarak başladığı serüvenini birkaç yıl önce Gökyüzü'nü açarak tamamlamıştı. Gökyüzü kısa zamanda özellikle okulumuzdaki öğrencilerin takılmayı en sevdiği yerlerden biri haline gelmişti.

Onu Gökyüzü'nü açmadan daha önce de tanıyordum; fakat Gökyüzü'yle birlikte kurduğumuz dostluğumuz daha da büyümüş ve bir dostluktan ziyade ağabey-kardeş boyutuna taşınmıştı. Benden 9 yaş büyük olmasına rağmen onunla dilediğim gibi sohbet edebiliyor, her şeyimi rahatlıkla anlatabiliyordum ve en önemlisi de o beni anlıyordu. Etrafımdaki yetişkin tek erkek oydu. Ailemin hayatını kaybetmesinin ardından halamla yaşamaya başlamıştım. Halam hiç evlenmemiş olduğundan sadece ikimiz olmuştuk hep. Bir amcam vardı; fakat o ailesiyle birlikte Amerika'da yaşıyordu ve dolayısıyla pek sık görüştüğümüz söylenemezdi. Bazen sene de birkaç kez Türkiye'ye ziyaretimize gelirler, sonra evlerine geri dönerlerdi. Amcam Amerika'daki şirketle ilgilenirken, halam burada dedemin kurup buralara kadar getirdiği ve babamın ölümünden sonra ondan devraldığı şirketle ilgileniyordu.

"E," dedi Bedirhan ağabey. Yüzüme baktı. "Okuldan kaçmanın tek nedeni kimya dersi değilmiş gibi hissediyorum, yanılıyor muyum?"

Başımı iki yana salladım. "Yanılmıyorsun," diye yanıtladım onu gülerek. Beni oldukça iyi tanıyordu. Söylemesem de bazen bazı şeyleri kolaylıkla anlıyordu.