ဒီေန႔က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ Anniversary ေန႔မို႔ ေတြ႕ဖို႔ခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာမွာ Kyung Soo ေစာင့္ ေနမိသည္။
"Kyung Soo ah"
နားထဲကို တိုးလွ်ိဳးဝင္ေရာက္လာတဲ့ သူ႔ အသံခ်ိဳခ်ိဳ ေၾကာင့္ Kyung Soo ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိသည္။
တီရွပ္ အဝါ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွင့္ ကြာတားေဘာင္းဘီ အညိဳေရာင္ကို တြဲဖက္ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ သူ က အရင္အတိုင္းပဲ အလြန္ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။
သူ.. ျပံဳးရင္း Kyung Soo ဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္လာေနသည္။
ထိုအျပံဳး.. ထိုအျပံဳးသည္ သူ တခါခါျပံဳးတတ္ေသာ ခနဲ႔ေသာ အျပံဳးမဟုတ္။ ရြဲ႕ကာျပံဳးေသာ မဲ့ျပံဳးလည္း မဟုတ္။ အျပံဳးတုတခုလည္းမဟုတ္။ အမွန္တကယ္ ပကတိ သူ၏ အျပံဳးစစ္စစ္ပင္ျဖစ္သည္။
ထိုအျပံဳးက ခ်ိဳသည္။ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံလူ ၾကည့္႐ုံနဲ႔တင္ ေခ်ာင္းဆိုးသြားမည့္ အျပံဳးမ်ိဳး..
အျပစ္ကင္းစင္သည့္အျပံဳးမ်ိဳး..
လူႀကီးဆန္ဆန္ေနခ်င္သည့္ သူ႔ အား ကေလး႐ုပ္ေပါက္ေစသည့္ အျပံဳးမ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။
သူရဲ႕ ထိုအျပံဳးထဲတြင္ပင္ Kyung Soo က်႐ႉံးခဲ့ရသည္။ ယခင္ကလည္း က်႐ႉံးခဲ့သလို ယခုထက္တိုင္လည္း ထိုအျပံဳးကိုျမင္လွ်င္ Kyung Soo အရည္ေပ်ာ္ရစၿမဲပင္..။
"Kyung Soo.."
ေတြးလက္စအေတြးစ တခ်ိဳ႕က သူ႔ေခၚသံေၾကာင့္ အေဝးကို လြင့္သြားသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အနားကို သူနီးကပ္လာၿပီး သူ႔ကိုလွည့္ၾကည့္ေနသည့္ Kyung Soo ကို ခါးကေနသူ သိမ္းကာဖက္လိုက္သည္။
"အာ.. ေဘးမွာ လူေတြနဲ႔ကို.."
Kyung Soo သူ႔လက္ကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။ ဒါကို သူ႔က ျပန္ဖက္လိုက္ရင္း..
"ဘာလဲ ? Kyung Soo ကရွက္ေနတာလား ?"
သူ႔ေမးခြန္းကို ျပန္မေျဖပဲ Kyung Soo ေခါင္းကိုသာ ငံု႔ထားမိသည္။
"ဟုတ္တာပဲ.. Kyung Soo ရွက္ေနတာပဲ.. ဟားဟားဟား.. ဒါဆိုလည္း ကိုယ္လႊတ္ေပးပါ့မယ္.."
"ဟာ.. မရွက္ပါဖူး .. မရယ္နဲ႔။"
"ရွက္ေနပါတယ္ ဟား ဟား ဟား"
ကေလးေလးတေယာက္လို ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ သူ ေအာ္ရယ္ေနသည္။.. ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အျပစ္ကင္းစင္လိုက္သလဲ။
