IŞIĞIN GELDİĞİ YER l KASABA GÜZELİ (RAFLARDA)

18. BÖLÜM, - KISA BİR KESİT-

Parmaklarım arasında tuttuğum öfkem avuç içime de yansımıştı, ilk önce ince bileklerimi Yusuf'un kullandığı güç kadar sert tutmuş ve orada iz bırakmak istemişti ve ben her zaman yaptığım gibi ilk önce kaşlarımı çatmış ve bu zamana kadar sadece Yusuf'un çözmüş olduğu bakışlarımı ona iletmiştim. İçimde ki his öyle kabarmıştı ki; ihanete uğramış gibi hissediyordum. Bu his ruhumu esir almıştı ve bu histen kurtulmak için o hisle boğuşuyordu. Tek istediğim bomboş bakıp neden demek istiyordum. Varsın canım yansın dedi içimde ki his, karşında ki değsin yeter. Ve ben sadece karşımda ki insan için tüm bu şeylere göz yumdum. Zaman suyun akışına engel olunamayacak şekilde yolunu bulup giderken beynim bana oyunlar oynayıp etrafımı sarmaya başladı, ilk önce göz gözü görmedi tek gördüğüm boş bir odada olan sandalyeydi. Büyük ve koyu kahverengi rengindeydi, tüm algılarım kapanmıştı boş hissediyor ve nefes alamıyordum. Etrafıma bakmaya başladım burasının neresi olduğunu bulmam lazımdı. Ve anladım ki burası benim eski odamdı, yüzüm pencereye dönük dururken saniyeleri devirecek hızda kapım sonuna kadar açıldı içeri geleni göremiyordum bir iki adım geri çekilmeye başladım, uzun boylu gür saçlı bir adamdı yanıma gelmeden önce hissettirdiği duygudan anladım ki gelen babamdı.

Tüm duygular aniden parmak uçlarıma yüklendi ve uyuşmaya başladı etrafta ki duman yavaş yavaş dağılırken gözlerimi birkaç kez açıp kapattım ve şimdi o adamı daha net görüyordum. Gitmek istiyordum hemen buradan bana bir kelime daha söylemesini istemiyordum. Sanki mümkünmüş gibi biraz daha geri çekildim, ama o daha hızlı geldi bana çattığı kaşları, bana olan öfkesini bir kat daha arttırdı, "Keşke olmasaydın her şey senin yüzünden oldu," babam tam bana vurmak için hamle yaptığı sırada kollarımı başımda topladım ama bir darbe gelmedi aksine yumuşak bir yere çarptım birisi beni çekmişti yüzünü göremesem de kokusundan anlamıştım Yusuf olduğunu, yine beni kurtarmıştı işte, yine kahramanım olmuştu.

Yüzüne bakmak için başımı kaldırdığım da gözlerinden ateş fışkırıyordu, öfkeliydi, hemde çok. Beni ateş gibi yakacak kelimeleri dudakları arasından yavaşça çıkardı, "Sen bunları hak ediyorsun."

** Evet, biraz aklınız karışsın istedim, başarılı olmuşumdur umarım. Kesit çok kısa çünkü; olayin tadını orada bıraktım. Bölümü ne zaman atacaksın sorusuna gelirsek; atabilirsem bugün atacağım. Kesit hakkında fikirlerinizi yazarsanız sevinirim.

Sizi özlemişim...