ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ

KΕΦΑΛΑΙΟ 1

Η Έμιλυ άφησε τα λουλούδια πάνω στον τάφο του πατέρα της. Πόσο της έλειπε! Ξαφνικά δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στα μάτια της. Ο μπαμπά της ήταν πάντα εκεί γι' αυτήν και τα δύο της μεγάλα αδέρφια. Ο George και ο John ήταν τόσο τυχεροί που είχαν φύγει από το σπίτι και σπούδαζαν μαζί! Ήταν δίδυμοι οπότε είχαν ο ένας τον άλλον συντροφιά. Όπως ήταν πάντα, οι δύο τους. Ενωμένοι μαζί με την αδερφή τους έμαθαν να επιβιώνουν χωρίς μητρική φιγούρα.

Ξαφνικά η Έμιλυ θυμήθηκε τα αδέρφια της. Την τελευταία φορά που τους είδε.Στην κηδεία του πατέρα τους,που τους στάθηκε και σαν μάνα! Δεν είχαν αλλάξει καθόλου. Η ίδιες ψιλές φιγούρες με τα αραιωμένα καστανά μαλλιά τους και τα μικρά καταθλιπτικά μάτια τους. Διαρκώς μελαγχολικά. Κάτι σκεφτόταν,πάντα κάτι έκρυβαν.... Την μέρα της κηδείας έκλαψαν πολύ. Χωρίς λυγμούς, απλά έκλαψαν.Δάκρυα έτρεχαν απ'τα μάτια τους συνέχεια. Και μόλις τέλειωσε η κηδεία έφυγαν κατευθείαν. Φίλησαν απαλά στο μάγουλο την αδερφή τους και εξαφανίστηκαν.... Πάντα κρατούσαν επαφή , μιλούσαν στο τηλέφωνο. Μα ποτέ της δεν τους έβλεπε. 

Θυμήθηκε με μελαγχολία την τελευταία συνάντησή τους πριν ακριβώς ένα μήνα. Στην κηδεία του πατέρα τους. 

{

-"Μα,μόλις ήρθατε μην φύγετε!! Θα σας φιλοξενήσω σπίτι μας. Μου λείψατε πολύ!! Μείνετε και φεύγετε αύριο το βράδυ! Σας παρακαλώ !" είπε η Έμιλυ με απελπισία . Μείνετε για μένα ,είμαι τόσο μόνη, σκέφτηκε.

-"Λυπάμαι αδελφούλα ,αλλά δεν γίνεται.Όσο κι αν μας έλειψες αύριο έχουμε μάθημα στο κολέγιο και δεν μπορούμε να λείψουμε. Συγνώμη. Έλα όποτε θες εσύ στο Λονδίνο. Θα σε φιλοξενήσουμε ευχαρίστως" απάντησε ο George που πάντα ήταν πιο δεκτικός και πιο αισιόδοξος από τον δίδυμο αδερφό του.

-"Δεν θέλει να δει την μάνα μας, γι'αυτό δεν καθόμαστε!" τον διέκοψε ο Jοhn που ήταν πιο οξύθυμος και ρεαλιστής.Είχε τόσο μίσος μέσα του! Τα μάτια του πετούσαν φλόγες,κοιτούσε με αηδία και τόσο θυμό την μάνα τους.....

-"Τί λες στην αδερφή μας?" απάντησε κάπως απότομα ο George ενοχλημένος από τα λεγόμενα του αδερφού του.. "Μην τον ακούς ευθύνεται στην θλίψη του ότι λέει, δεν τα εννοεί" τον κοίταξε με αυστηρό βλέμμα για να μην συνεχίσει την συζήτηση.

-"Δεν είναι ψέματα ότι λέω. Το έχει ζήσει και η ίδια, ξέρει τι γίνεται και ποιός ευθύνεται για τον θάνατο του πατέρα μας. Η μαμά μας. Μάνα να την κάνει ο Θεός.. Μια ζωή κοιτάει την ζωούλα της. Αυτή τον σκότωσε! Δεν αντέχω να την βλέπω να  κλαίει και να οδύρεται, να προσποιείται με τέτοιο βρωμερό τρόπο..... Αυτή φταίει !! Καλύτερα να είχε πεθάνει.." έλεγε ο John με ακόμα μεγαλύτερο θυμό και η φωνή του υψώνονταν όλο και πιο πολύ. Ήθελε να ξεσπάσει και δεν μπορούσε να συγκρατηθεί πλέον.