ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ

KΕΦΑΛΑΙΟ 1

-"Πάψε John κοιτάει ο κόσμος!" Προσπάθησε να τον ηρεμήσει ο George, όπως έκανε πάντα σε τέτοιες καταστάσεις, πιάνοντας τον απ'τον μπράτσο.

Ο John αποτραβήχτηκε και του έριξε ένα παγωμένο βλέμμα. "Λες και δεν ξέρουν τα κατορθώματα της Janice...! Όλοι ξέρουν ότι αυτή τον έριξε στον τάφο."

Η Έμιλυ ήρθε πιο κοντά στα αδέρφια της και ψιθύρισε. "Τί εννοείται? Πώς ευθύνεται η μητέρα μας για τον θάνατο του μπαμπά;" Δεν είχαν ποτέ καλές σχέσεις με την μητέρα της,αλλά την αγαπούσε και δεν την είχε ικανή για κάτι τέτοιο. 

-"Βλακείες του John." Γύρισε να τον κοιτάξει. " Mην μιλήσεις!!Είπες πολλά!!"ύψωσε την φωνή του ο George εξοργισμένος, πράγμα σπάνιο γι'αυτόν.

-"Δικαιούμαι να μάθω!" φώναξε η Έμιλυ. "Πες μου John ,σε παρακαλώ." Παρακάλεσε  έτοιμη να κλάψει για χιλιοστή φορά εκείνη την μέρα. "George άφησε τον να μου πει,σε παρακαλώ." Χάιδεψε τον ώμο του απαλά.

Ο George έκανε νόημα στον John να εξηγήσει την κατάσταση. Πονούσε για όλα.. Πάντα προσπαθούσε να κρατάει τις ισορροπίες μες στο σπίτι. Αλλά η μητέρα τους ποτέ δεν βοηθούσε την κατάσταση.. Το μόνο που ήθελε ο George ήταν μια ενωμένη και ευτυχισμένη οικογένεια. Τι κι αν σπούδαζε, είχε αμέτρητη περιουσία και κληρονομιά? Είχε ότι υλικό αγαθό επιθυμούσε, αλλά η ψυχή του ήταν άδεια...Ειδικά τώρα.......

Ο John ακούμπησε με την πλάτη του στον τοίχο και άρχισε να λέει με ένα ειρωνικό χαμόγελο στα λεπτά του χείλη. "Η ''καλή'' μας μανούλα είχε πάει μια βόλτα στο κτήμα μας. Και εκείνη την μέρα είχαμε αποφασίσει να πάμε μαζί με τον πατέρα βόλτα εκεί για να κυνηγήσουμε." Άρχισε να λέει ο John με βουρκωμένα μάτια. "Μόλις φτάσαμε είδα ένα αμάξι παρκαρισμένο απ' έξω. Ξένο, άγνωστο....Ο μπαμπάς πήγε μέσα να δει ποιός ήταν και εγώ περίμενα στο αμάξι. Όπως ξέρεις είμαι ανυπόμονος και ήθελα να δω τι τρέχει. Κοίταξα στο σαλόνι μας,αλλά τίποτα.... Ανέβηκα επάνω στην κρεβατοκάμαρα των γονιών μας. Και είδα τον μπαμπά να στέκεται στην πόρτα και να βλέπει κρυφά μέσα στο δωμάτιο.." Ο John έσφιξε τις γροθιές του και άρχισε να τρέμει απ' τον θυμό του. Κοκκίνισε και δάκρυα άρχισαν να κυλάνε από το πρόσωπό του. Έσφιξε τα δόντια του και συνέχισε. "Τον πλησίασα και τον ρώτησα τι κοιτάει.Μα προτού ολοκληρώσω την ερώτηση μου, κοίταξα κι εγώ στο δωμάτιο. Και ήταν η μάνα μας!! Μαζί μ' έναν πολύ μικρότερο της άνδρα! Μικρότερος κι από εμάς! Άρχισα να φωνάζω και έπιασα τον εραστή της, χτυπώντας τον με δύναμη!! Μα άκουσα την μαμά να φωνάζει.... Ήταν ο μπαμπάς!! Είχε πέσει κάτω και δεν κουνιόταν.." Ο John έστριψε και έφυγε στην τουαλέτα αφήνοντας την Έμιλυ σε κατάσταση σοκ..

Η κοπέλα  γούρλωσε τα μάτια ,μην μπορώντας να αντέξει το βάρος του σώματός της πλέον. Το μυαλό της δεν χωρούσε κάτι τέτοιο. "Έμιλυ...Κάτσε εδώ καλή μου.." είπε ο αδερφός της, πιάνοντας την απ' το μπράτσο. "Σε παρακαλώ δείξε ηρεμία αυτή την στιγμή, μην αντιδράσεις έντονα."  είπε ο George ,ψύχραιμος όπως πάντα.

Αλλά η Έμιλυ δεν άκουγε. Μάλιστα δεν έριξε ούτε ένα δάκρυ. Της είχαν πέσει πάρα πολλά. Είχε πλέον στερέψει. Είχε πάθει σοκ!. Γύρισε το κεφάλι της προς την μητέρα της. Αυτή η γυναίκα που έκλαιγε,που υποδύονταν την δυστυχισμένη χήρα,που μια ζωή προσπαθούσε να διατηρηθεί νέα,που κοίταζε πάντα τον εαυτούλη της. Με τα κατάμαυρα ίσια μαλλιά,με το καλογυμνασμένο κορμί ,με τις πλαστικές και τα μεγάλα χείλη και μάτια..Που πάντα την είχαν για συνομίλικη της, που πάντα την ανταγωνίζονταν σε όλα....οδήγησε τον πολυαγαπημένο τους πατέρα στον τάφο. Αυτόν που πάντα τους νοιάζονταν και έδινε την ζωή του για τα παιδιά του. Τον σκότωσε!

Την μισώ!! Θα την κάνω να πληρώσει,θα γλυτώσω από αυτήν με οποιοδήποτε τίμημα! Θα γλυτώσω από την παρουσία της! Μόλις βρω την δύναμη,θα σωθώ! Σκέφτηκε συντετριμμένη... Όσο κι αν οι σχέσεις τους δεν ήταν καλές ,την συμπαθούσε. Ένιωθε πως αγαπάει λίγο τα παιδιά της. Όμως μετά από αυτήν την αποκάλυψη, μίσος γεννήθηκε μέσα της. Τα καστανά μάτια της μπορούσαν να κοιτάξουν την μεσήλικη γυναίκα μόνο με απέχθεια  και μίσος πια.

Σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε τον αδερφό της με σφιγμένο στόμα. "Είναι αλήθεια όλα αυτά, έτσι George??" Μακάρι να της έλεγε ότι ήταν ψέματα, αλλά δεν μπορούσε. Ο George απέστρεψε το βλέμμα του και με δάκρυά να στάζουν απ'τις μακριές του βλεφαρίδες,της απάντησε "Ναι.είναι αλήθεια.. Λυπάμαι... Θα φύγουμε  Έμιλυ. Δεν μπορούμε να την βλέπουμε στα μάτια μας. Θα σου τηλεφωνούμε και θα μιλάμε,αλλά μην περιμένεις την επιστροφή μας.. Σεβάσου το, σε παρακαλώ." Ο George την ξανακοίταξε και ένα θλιμμένο χαμόγελο εμφανίστηκε, αλλά αμέσως χάθηκε όταν είδε τον John να έρχεται..

-"Αδέρφια μου,σας καταλαβαίνω..Πρέπει να φύγετε, για το δικό σας καλό. Για την καλή ψυχική σας υγεία.  Θα μιλάμε, έστω τηλεφωνικώς..Μην ανησύχειτε και στεναχωριέστε άλλο ,σας παρακαλώ." είπε το κορίτσι και αγκάλιασε τα δύο πολυαγαπημένα της αδέρφια. Θα κάνω τα πάντα για να γλυτώσω από αυτήν!Τα πάντα, έδιωξε και τα αδέρφια μου με τις πράξεις της!! Πρέπει να φύγω μακριά της..Δεν θα της μοιάσω ποτέ! σκεφτόταν η Έμιλυ ενώ αποχαιρετούσε τα αδέρφια της, ρίχνοντας στην Τζάνις μια δολοφονική ματιά...

}

[Πώς σας φαίνεται η αρχή?Ευχαριστώ όσους το διαβάζουν !! }

Τσεκάρετε την νέα μου ιστορία: "ΚΡΥΦΑ ΠΑΘΗ" :) Είναι εποχής και θα 'χει έντονη συνέχεια ΚΑΙ με απαγορευμένο έρωτα ;)