Kapı usulca aralandı.
Biraz sonra gıcırdayarak açılan kapı sesine bir çift küçük ayak sesi eşlik edecekti. Atılan her bir adım yüreğimin derinliklerine işliyordu sanki.
Korkuyor muydum?
Hayır, sadece biraz gergindim. Sonuçta gelen kişi yabancı değildi. Ayrıca ben gelmesini istediğim için geliyordu. En büyük dileğimi gerçekleştirmek için...
Adımlar bulunduğum odaya doğru yaklaştıkça kalbim daha bir hızla atıyor, adeta yerinden çıkacakmış gibi oluyordu. Bir an kalp krizi geçireceğimi düşündüm ama onu görmeden ölmeye niyetim yoktu. Yorgun kalbim bir süre daha bu heyecana katlanabilir miydi?
Ayak sesleri artık odamın hemen önündeydi. Küçük bir elin oda kapımın tokmağına uzandığını hissedebiliyordum.
Kapı aralandıkça odanın içinde yayılan gıcırtı sesi adeta kulaklarımı tırmalıyordu. Belki de kulakları sağır edebilecek en sessiz çığlıktı işittiğim.
En sonunda kapı tamamen aralandı ve görmeyi dilediğim kişi tam karşımdaydı. O anda gözlerimden akan yaşlara aldırış dahi edemiyordum.
Yavaş bir şekilde yere çömeldim ve kollarımı olabildiğince açtım. Gözlerimdeki yaşlara rağmen tebessüm edebiliyordum, en mutlu anımla baş başa kalmıştım çünkü.
"Oğlum!"
Karşımdaki siluet tek kelimelik cümlem karşısında tepkisiz kalamadı. Donuk suratındaki saf tebessümü fark etmem biraz zamanımı alacaktı.
"Babacım!"
Karşımdaki karanlığın coşkuyla bana doğru hareketlendiğini gördüm. Ona sarılmak için her şeyimi verebilirdim. Bunu hak etmiş ve onu çok özlemiştim.
Oğlum, babası için çok ama çok uzaklardan gelmişti!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KEFENSİZLER MEZARLIĞI
Horror"Mezarlığa doğru attığım her bir adımda bacaklarım daha da titriyordu. Ayaklarım hâlâ çıplaktı, ama bu durum umurumda bile değildi. Birkaç dakika sonra mezarlığın içine girmiş bata çıka yoğun bir toprak katmanının üzerinde yürüyordum. O sırada, meza...
