WACHT.EVEN.VOORDAT.JE.GAAT.
NEEM.DAT.MES.UIT.MIJN.RUG.OOK.EVEN.MEE.
JE.ZAL.'M.VAST.NOG.WEL.EEN.KEERTJE.NODIG.HEBBEN.
Het voelde als een dolk in mijn rug. Een steek die door mijn vel heen brandde, mijn ruggengraad doorboorde, maar mijn hart net mistte. Het lemmet roerde in mijn ingewanden en ik slaakte een kreet, snakte naar adem, viel neer op de grond. De wond zat op mijn rug, ik kon hem niet zien, maar voelde het bloed eruit stromen, sijpelen over mijn rug alsof een slak zijn slijmerige, natte spoor eroverheen trok.
Er werd van alles geroepen, maar ik hoorde het niet meer, was helemaal verstijfd, angstig. Mijn ogen zochten naar een uitweg, flitsten heen en weer van gezicht naar gezicht: van karikatuur naar karikatuur. De wereld is lelijk. Jij bent lelijk. Dit alles is fucking lelijk. Ik voelde een klodder van jouw spuug langs mijn voorhoofd druppelen en ik gaf op. Ik liet me door mijn armen zakken, op de grond, met mijn neus in de modder.
Maar ik was meer dan dat, sterker dan dat. Ik kroop weer overeind. De wereld om me heen stond stil. Hoe kon ze? Die vuile, nare trut, fucking kutwijf, vieze slet, achterlijke tyfushoer. Achter mijn rug om mij belachelijk maken en dan in mijn gezicht oh zo poeslief doen. Ik werd uitgelachen, voor schut gezet en zwart gemaakt, door iemand die eerst aan mijn zij stond.
Ik stond op, klopte de modder van mijn handen en liep naar haar toe. Ze ontblootte haar tanden en ik kon er niet uit opmaken of het een gemene grijns of een bovenlipspasme was. Bij het produceren van dit afschuwelijke gezicht, werd het puntje van haar neus nog verder naar haar voorhoofd gerekt. Het verschil tussen haar rotkop en dat van een vies, vet varken werd steeds kleiner.
Ik schrok wakker uit de nachtmerrie die zich overdag gewoon voortzette. Was ik maar neergestoken, dan was ik van al het gezeik af, dan was ik op een plek zonder backstabbing bitches met woorden en acties die meer pijn doen dan messteken en geweerschoten. Ik dacht dat ik je kon vertrouwen, maar je liet me in de steek en koos een nieuw slachtoffer om te bedriegen. Ik streek met mijn hand over mijn rug en liet het rusten op de plek waar in mijn nachtmerrie het mes zat. Mijn lippen krulde en ik trok het zogenaamde mes uit mijn rug. Ik moet het aan haar teruggeven, ze zal dat mes vast nog wel een keertje nodig hebben, maar eerst steek ik er nog even mee terug.
