ดวงตาสีฟ้าใสน้ำล้นเอ่อจนแทบจะร่วงหล่น การน้ำตาคลอหรือนอนร้องไห้จนหมอนเปียกชื้นกลายเป็นกิจวัตรประจำในหนึ่งวันไปเสียแล้ว เขานั่งพิงหัวเตียงเงียบๆอยู่เช่นนั้น ไม่ทำอะไรเลยทั้งวัน ไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไร ไม่ทำอะไรเลยนอกจากกวาดตามอง
รถเข็นตั้งอยู่ที่ปลายเตียง
รถเข็นสำหรับคนพิการขาใช้งานไม่ได้..
ชาร์ลไม่อยากใช้มัน หลอดยาสีฟ้าทำให้เขารู้สึกดีอยู่ไม่กี่ชั่วโมงก็จริง แต่เจ็บกายทุกๆสี่ชั่วโมงดีกว่านอนรวดร้าวฝันร้ายไปทั้งคืน ขอบคุณแฮงค์ที่ทำให้เขาไม่ต้องไปอยู่ในจุดที่ต้องใช้รถเข็นคันนั้น ไม่ว่าจะเวลานั่งบนมัน หรือเวลามองมันอย่างเช่นตอนนี้ เขาก็จะคิดถึงคนที่ทำให้เรื่องมันเกิดขึ้นทุกครั้งไป
แท้จริงไม่ว่าเวลาไหน ชาร์ลก็ยังคิดถึงคนๆนั้น
ผู้ชายใจร้าย ที่ชื่อว่า เอริค เลนเชอร์..
ยิ้มเยาะให้กับความโง่เง่า ปาดน้ำตาตัวเองครั้งที่เท่าไหร่นับไม่ได้แล้ว และอาจจะต้องใช้มือของตัวเองปาดต่อไปเพราะใครคนนั้นไม่เหลียวแลเขาสักนิด
กระสุนวันนั้นที่นายปัดมาทำชั้นปางตาย และเจ็บจนจะขาดใจถึงทุกวันนี้ เคยคิดว่าประเดี๋ยวนายก็จะกลับมาที่บ้าน นั่นชั้นฝัน เพราะจริงๆแล้วแผ่นหลังที่นายเดินจากไปแล้วไปลับ ไม่กลับมา คือความจริงที่ชัดเจนที่สุด
นายทิ้งกันง่ายดาย
นายเดินจากไปง่ายเหลือเกิน..
ใครจะอยากเป็นคนที่ถูกทิ้ง ใครจะอยากเป็นคนที่คนอื่นไม่ต้องการ สำหรับชาร์ลที่มีความหวังมากกว่าใคร สำหรับเขาที่ดวงตาส่องประกายเสมอ ยามอับแสง ยามหมดแรง อ่อนแอกว่าใครหลายเท่านัก
Talking to the moon : cherik
Start from the beginning
