İnsanlar neden bu kadar bencil. Herkes kendini düşünüyor. Olanların verdiği sinirle tırnağımı kanatmışım. Yara bandı almak için aşağı kata indim. Ama babamı orda görünce geri dönüp, odamda ki peçeteyle yetindim. Babama çok kızgındım. Pekala beni çok kızdıran olay şu;
Babamdan bir konuda yardım istemek için yanına gidiyordum. Galiba bir şeye kızgındı. Bunu şurdan anladım bana çok sert cevaplar verdi. Ona söylediğim tek şey,
-Bisikletim de bir sorun var, yardım eder misin?
Babamın verdiği cevap
-Sen büyüdün artık! Kendi başının çaresine bak!
-Sen bu işlerde iyisindir. Bir bakarsan bisikletçiye ona götürürdüm.
-O kadar işim arasında bir de senin bisikletinle ilgilenemem.!
-Tamam baba! Artık sana hiçbir konuda ihtiyacım yok benim.!
diyip koşarak yukarı, odama çıkmıştım.
İşte bütün sinirim bu olaya! Babam çok garip davranmıştı. O bisikletim konusunda çok hassastı. Ben 6 yaşımdayken, bisikletimi kıran birini dövmüştü. Benim üzülmemi hiç istemezdi.
Biraz daha kendi kendime konuşursam delireceğimi düşündüm.
Bisikletim de ki sorun aklıma geldi. Hem biraz hava alır rahatlardım hem de bisikletimde ki sorunu çözerdim. Evet, bu iyi bir fikirdi. Babama haber vermeyecektim. Anneme bir not yazdım.
"Anne bisikletçiye gidiyorum. Çok geç kalmam."
Kıyafetlerimi değiştirme gereği duymadım. Saçımı bile düzeltmeden evden çıkmıştım.
Üstümde bol ve uzun bir t-shirt altımda kot şort vardı. Saçımı da rastgele toplamıştım.
Her akşam bisikletimle bir tur atardım. Ama son iki gündür bisikletimi kullanamıyordum. Bugün evden çıkmam iyi olmuş.
Taksiden indiğimde babamın arkadaşları hemen bagajdan bisikleti indirmeme yardım etti. İçeri girdik. Babamın arkadaşlarından biri
-Evet küçük hanım derdiniz nedir?
-Bilirsin ben bisikletten anlamam. Bir sorun var bakabilir misin?
Tamam. Sen geç otur şöyle. Bir şey içer misin?
-Aslında bir bardak su içsem iyi olur.
-Peki. küçük hanıma bir bardak su lütfen!
Bana küçük hanım denmesinden nefret ederim. Ben küçük değilim 16 yaşındayım.
Bir bardak suyum gelmişti. İçerken dişimde sızlama hissettim. Sanırım su fazlasıyla soğuktu. Mutfağa bırakmak için kalktım. Babam küçükken beni hep buraya getirdiği için ezberlemiştim. Mutfağa doğru yöneldim. Bir ses geliyordu. Bu mutfaktan geliyordu. Biraz dinledim;
"Yapma dostum! Terresa iyi bir kız. Sadece bazen çok kendini beğenmişlik yapıyor o kadar."
Kendimi suçlu gibi hissediyordum. Terresa okuldan bir kızdı. Ve ondan nefret ediyordum. Bu kendini beğenmişlik meselesini ona söyleyebilirdim ama ben kötü bir kız değildim. Daha fazla dinlemek istemedim. Mutfağa girdim. Masadakini görmezden gelmeye çalıştım. O beni fark etmemişti. Ama ben dayanamadım onu göz ucuyla inceledim. Gözleri çok güzel bir kahverengi idi. Saç rengi altın sarısı gibi koyu bir renkti. Çok yakışıklı görünüyordu.
İçerden bir sesin 'Selenaa!' diye bağırmasıyla görsel şölen sona erdi. Ben onu incelerken o telefonu kapatmıştı bile..
Ayağa kalktı ve
-Adın Selena mı?
dedi......
