Αχ! Με την περίοδο του θα είναι πάλι!
Μπαίνουμε απευθείας στο ξενοδοχείο και πηγαίνει σε κάποιον που το ταπελάκι στο αριστερό του στήθος γράφει 'Υπεύθυνος Ξ.'. Συζητάει για περίπου πέντε λεπτά μαζί του και έρχεται πάλι προς το μέρος μου. Με παίρνει ξανά απο το χέρι ακριβώς όπως πριν χωρίς να σταματάει να είναι βίαιος. Με τραβάει και νιώθω πως δεν έχω τρέξει τόσο πολύ ούτε στη γυμναστική στο σχολείο τότε.
Αφού μπαίνουμε στο ασανσέρ, ανακατεύει τα μαλλιά του και επιτέλους με κοιτάει. Νιώθω σαν ένα κουταβάκι που καταλάθος μπήκε στο σπίτι και ο ιδιοκτήτης του φωνάζει. Μα βαρέθηκα κάθε φορά που είναι νευριασμένος ή ξέρω κι εγώ τι, να γίνομαι εγώ έτσι. Ίσως να τον φοβάμαι αλλά αυτός το διασκεδάζει. Μου αφήνει το χέρι και όταν φτάνουμε στον δεύτερο όροφο, βγαίνω από το ασανσέρ σε χρόνο μηδέν. Δεν ξέρω πιο είναι το δωμάτιο μας, αλλά δεν θέλω να του δώσω κι άλλη σημασία όταν αυτός συνέχεια μου συμπεριφέρεται έτσι.
Περπατάω γρήγορα. Ήταν αναμενόμενο όμως να με φτάσει και να με αρπάξει από την μέση οδηγώντας με προς το σωστό δωμάτιο. Δεν έκανα καμία κίνηση για να τον αποφύγω. Θα κάνω όμως όταν μπούμε στο δωμάτιο μας. Και έτσι έγινε.
Αρπάζω το χέρι του με δύναμη και το βγάζω αμέσως από την μέση μου. Δεν τον σταματάει όμως με τίποτα αυτό. Με γυρίζει με δύναμη και με σπρώχνει στον τοίχο βάζοντας το χέρι του ξανά στη μέση μου.
"Πού πας, αρκουδάκι?" Με ρωτά ειρωνικά, αφού ξέρει πως δεν μπορώ να φύγω από αυτό το δωμάτιο έτσι κι αλλιώς.
"Σε νοιάζει και πολύ το πού θα πάω?" Γελάω το ίδιο ειρωνικά με αυτόν.
Όταν δεν απαντάει, του ξεφεύγω ξανά και περπατώ χωρίς να με ενδιαφέρει τίποτα. Κάθομαι στο κρεβάτι και σκέφτομαι την ζωή μου που έχει γίνει ξανά χάλια.
"Γιατί το παθαίνεις αυτό? Όταν είσαι νευριασμένος ξεσπας σε εμένα με την σιωπή και την βιαιότητα σου. Αν δεν θες να μιλάς όμως, ενημέρωσε με κι εμένα να μην ξανά ανοίξω το στόμα μου." Επιτέλους λέω κάτι για αυτό το θέμα.
"Όχι. Χρειάζεται να ανοίξεις το στόμα σου για μερικά δευτερόλεπτα κοριτσάκι!"
Τον κοιτάω σαν χαμένη. Τι ανώμαλος, Θεέ μου! Από πότε μου μιλάει έτσι αυτός? Το στόμα μου κοντεύει να φτάσει το πάτωμα και τα μάτια μου να βγουν από το πρόσωπό μου. Μάλλον έτσι ήταν συνηθισμένος να μιλάει στις προηγούμενες.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και αρπάζω την τσάντα μου που την είχα αφήσει στο πάτωμα. Περπατώ όσο πιο ελκυστικά μπορώ προς το μέρος του, σαν να κάνω πασαρέλα και του χαμογελάω πονηρά. Αν θέλει να παίξει βρώμικα, τότε ας με βάλει κι εμένα στο παιχνίδι. Το ένα μου χέρι πηγαίνει στο λαιμό του και κοντεύω κολλώντας τα σώματά μας, χωρίς να αφήσω αυτό το χαμόγελο να φύγει από το πρόσωπό μου. Δαγκώνω τον λοβό του αυτιού του και του ψιθυρίζω:
"Έχεις δίκαιο. Πρέπει να ανοίξω το στόμα μου για λίγο. Μόνο μερικά δευτερόλεπτα αρκούν, για να σου πω 'χωρίζουμε'".
Του κλείνω το μάτι και φεύγω σαν ντίβα.
Ναι! Άλλαξα!
Δεν έχω κάτι να πω εκτός από ένα συγγνώμη σε εσάς που άργησα τόσο πολύ να βάλω και ένα συγγνώμη στον εαυτό μου που παράτησα έστω και για λίγο κάτι που λατρεύω τόσο πολύ να κάνω :)
Κεφάλαιο 41
Beginne am Anfang
