Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Ένα στοιχείο

Επιστρέφοντας από το σχολείο, πήρα από το βιβλιοπωλείο το καινούργιο ρομαντικό μυθιστόρημα που παράγγειλα. Έφτασα στο σπίτι και έτρεξα στην εώρα της πίσω αυλής για να το διαβάσω.

Η μαμά έλειπε στη δουλειά από  τις εννιά το πρωί ως αργά το απόγευμα οπότε είχα συνήθως άπλετο χρόνο να κάνω οτιδήποτε. Ωστόσο δεν μου άρεσε πάντα που απουσιάζε τόσο πολύ. Ένιωθα μοναξιά. Γι'αυτό και τα βιβλία ήταν το καταφύγιό μου.

Η πίσω αυλή ήταν κάπως σαν ξέφωτο με τρία πυκνά δέντρα που ίσα που τρύπωναν οι αχτίδες του ήλιου. Έμποιαζε σαν σπίτι νεράιδων και επειδή μου άρεσε η μαμά έβαλε στα δύο δέντρα μία μεγάλη εώρα. Εκεί μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου. Να κλαίω όταν είμαι στεναχωρημένη ή να κάνω διάφορα άλλα.

Έτσι, πήρα το καινούργιο μου βιβλίο και έπεσα φαρδιά-πλατιά. Άρχισα να διαβάζω και καθώς περνούσε η ώρα είχα φτάσει γύρω στις 150 σελίδες. Μέχρι που τα μάτια μου βάραιναν και με πήρε ο ύπνος.

Έβλεπα τεράστιες φλόγες να γεννιούνται γύρω μου. Πετάγονταν από κάθε γωνιά και με περικύκλωναν. Κατακόκκινες και τόσο καυτές. Ένιωθα να ζεσταίνομαι και να φοβάμαι πάρα πολύ. Μετά άρχισε να ακούγεται ένας θόρυβος και ξαφνικά ένα κομμάτι φλόγας πετάχτηκε στο στήθος μου κάνοντας με να ξυπνήσω απότομα.

Ανάσαινα γρήγορα και διαπίστωσα πως ο ήχος ήταν το κινητό μου ενώ ένιωθα όντως το κάψιμο στο στήθος. Ήταν το μενταγιόν που μετά από λίγο σταμάτησε.

"Μα τι στο καλό;" αναρωτήθηκα φωναχτά αλλά πίστεψα πως το κάψιμο απλώς το φαντάστηκα.

Παίρνω το κινητό και πατάω το πράσινο κουμπί βλέποντας το όνομα της Κάιλι.

"Τι τρέχει;"τη ρωτάω.

"Άντρεάκι μου, είσαι η καλύτερή μου φίλη, η κολλητή μου..."

"Απλώς πες το Κάιλι"λέω.

"Να, δεν στο είπα στο σχολείο γιατί δίστασα αλλά....είμαι στην οργανωτική επιτροπή του πρώτου χορού του σχολείου που γίνεται αύριο, και σκεφτόμουν αν μπορούσες να έρθεις. Θα βγάλω λόγο και τέτοια. Σε παρακαλώ"

Χορός;! Δεν έχω πάει ούτε σε έναν και ούτε το σκέφτηκα ποτέ. Δεν θα το σκεφτόμουν ούτε και τώρα αλλά η Κάιλι ήταν φίλη μου. Η μοναδική μου φίλη. Οπότε δεν μπορούσα να της αρνηθώ.

"Εντάξει με έπεισες" λέω και ακούγεται μία τσιρίδα από την άλλη γραμμή.

"Τέλεια!!! Είσαι υπέροχη, φιλενάδα!! Αύριο μετά το σχολείο θα πάμε να πάρουμε φορέματα" συνεχίζει.

"Ότι πεις. Τα λέμε" λέω και αφού με αποχαιρετάει το κλείνω.

Κοιτάω την ώρα στο κινητό. Έχει φτάσει ήδη 7. Σκύβω να πάρω το βιβλίο γιατί το άφησα κάτω και προς έκπληξη μου παρατηρώ το χρώμα του μενταγιόν στο λαιμό μου. Από σκούρο μαύρο έχει γίνει φωτεινό μπλε.

"Μα πως;..." αναρωτιέμαι και το παρατηρώ κι άλλο.

Ίσως παρακοιμήθηκα, σκέφτομαι και συνεχίζω το διάβασμα.

Αν σας άρεσε βάλτε ☆!!!!

Στη φωτο το μενταγιόν.