LACERTA

~Κεφάλαιο 2

Εδώ και λίγη ώρα ήμουν κρυμμένη σε μια σκοτεινή εσοχή ενός βράχου που βρισκόταν σε μία απ' τις ανατολικές στοές λίγο πιο πέρα απ' το Επίκεντρο. Με την ευαίσθητη ακοή μου μπορούσα να ακούσω καθαρά τα βήματα τουλάχιστον δύο βρικολάκων να πλησιάζουν από αρκετά μακριά. Τα γρανάζια του μυαλού μου γυρνούσαν γρήγορα και σκεφτόμουν διαφορετικά σενάρια ταυτόχρονα. Ήλπιζα να αντικρίσω επιζώντες κι όχι Προδότες. Δεν ήθελα ούτε να σκέφτομαι ότι ήμουν η μοναδική που επέζησε.

Καθώς μίκραινε η απόσταση που με χώριζε απ΄τους δύο άγνωστους, μπόρεσα να ξεχωρίσω τον χαρακτηριστικό ήχο που έκανε η ουρά των Rubro όταν περπατούσαν καθώς και ακατάληπτες ομιλίες. Οι Rubro ήταν κόκκινοι, μυώδεις και κοντοί με ουρά που κατέληγε σε μια ακάνθινη βαριά μπάλα που την έσερναν καθώς περπατούσαν και δημιουργούσε αυτόν τον γνώριμο θόρυβο. Βρίσκονταν τώρα περίπου 100 μέτρα μακριά μου. Άκουγα τρεις φωνές, δύο αντρικές και μια γυναικεία αλλά δύο ουρές. 

"Rufus, πήγαινε ψάξε στη φωλιά μου για βελόνα, πρέπει να τη ράψω γρήγορα. Θα σε περιμένουμε στο Επίκεντρο", άκουσα να λέει ο ένας άντρας. 

Rufus; Αχ ήταν ζωντανός! Ήθελα να τρέξω να τον σφίξω στη αγκαλιά μου! Αν όμως δεν πολεμούσαμε στην ίδια πλευρά; Αμέσως σκυθρώπιασα, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ήταν Προδότης, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήθελε ποτέ να πάθω κακό. Τον γνώριζα από πολύ μικρή ηλικία. Η Κομητεία των Reptilians και η δική του των Rubro μας προόριζαν για ζευγάρι, με σκοπό την δημιουργία υβριδίων για τον στρατό μας. Αυτό που υπήρχε μεταξύ μας ήταν ανεξήγητο. Ήμασταν εκπαιδευμένοι να μην έχουμε θετικά συναισθήματα και για πολλά χρόνια δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που ένιωθα για τον Rufus. Κατέληξα ότι απλά του είχα ιδιαίτερη συμπάθεια και θα επιθυμούσα να κάνουμε οικογένεια. Έτσι κι αλλιώς είχα λίγες γνώσεις για την περιγραφή συναισθημάτων, τα είχα γνωρίσει μόνο μέσα από βιβλία. 

Περίμενα υπομονετικά στην θέση μου μέχρι να απομακρυνθούν αρκετά ώστε να μπορέσω να τους ακολουθήσω, βέβαια πάντα προσεκτικά γιατί δεν ήξερα πού θα μπορούσα να συναντήσω Προδότες. Αν ήταν επιζώντες δεν ήταν λίγο παρακινδυνευμένο να την πάει στο ανοιχτό Επίκεντρο όπου θα μπορούσε οποιοσδήποτε να τους δει; Αυτό θα μπορούσε να είναι δείγμα ότι και οι ίδιοι ήταν αντίπαλοι. Δεν ήθελα να βιαστώ να βγάλω συμπεράσματα αλλά το αίμα μου έβραζε από την αγωνία και το μίσος. 

Μόλις έφτασαν στον ανοιχτό χώρο με τα δεκάδες πτώματα, ο άντρας ακούμπησε στοργικά την τραυματισμένη κοπέλα στο δάπεδο, αφού αφαίρεσε την φαρέτρα από την πλάτη της και μπόρεσα επιτέλους να ξεχωρίσω τα πρόσωπά τους. Την κοπέλα δεν την ήξερα, μπόρεσα όμως απ' το λίγο που πρόλαβα να την κοιτάξω, να διακρίνω ότι ήταν Aureus. Το χρυσαφί χρώμα του δέρματός της αχνοφαινόταν κάτω απ' το ξεραμένο αίμα και τη λάσπη όμως ακόμα κι έτσι παρέμενε πανέμορφη. Ο άνδρας ήταν Rubro όπως είχα προβλέψει νωρίτερα και τον αναγνώρισα αμέσως. Ήταν ο Ignis, αδελφικός φίλος του Rufus.