Chasing Love (Sequel to Hopeless Love)

CHAPTER 24

Dahil maaga pa nang dumating ako bago ang first class ko ay napag-pasiyahan ko munang pumunta sa Memorial Square upang doon na lang muna magpa-lipas ng oras. Magsisimula na sana akong mag-buklat ng libro nang biglang may umagaw ng atensiyon ko.

May ilang mga lalaking biglang nag-takbuhan papunta sa gitna ng MS at saka isa-isang nag-labas ng puting rosas mula sa likod nila. Mabilis silang napalibutan ng mga estudyante at dahil sa photographer nga ako ng HA ay hindi ako nagpa-huli. Nakipag-siksikan ako sa mga estudyanteng nakapalibot sa mga ito.

May dumating pang dalawang lalaki na may hawak na gitara at beat box. Maya-maya ay pumuwesto silang dalawa sa gilid ng tatlong lalaking may dalang rosas. Without thinking twice ay mabilis kong kinuha ang camera mula sa bag ko at pumuwesto na para kuhanan ang mga susunod na magaganap.

Ngunit kabubukas ko pa lamang ng camera ko ay bigla nang may humila sa akin papunta sa gitna.

“T-teka, bakit ninyo ako hinila dito?”

Walang sumagot ng tanong ko. Hindi na ako makagalaw nang mag-simula na silang tumugtog. Intro pa lang ng kanta ay agad na akong kinutuban. Parang gusto nang kumawala ng puso ko mula sa dibdib ko. Lalo na nang mag-simulang kumanta ang isa sa mga lalaking may hawak na rosas.

The road I have traveled on is paved with good intentions. It's littered with broken dreams that never quite came true.

Lumapit siya sa akin at iniabot ang puting rosas na hawak niya.

“N-nasaan siya?” tanong ko ngunit wala na naman akong nakuhang sagot.

I tried scanning the place but he was out of my sight. Tanging tingin lang ng mga estudyanteng animo’y kinikilig sa natutunghayan nila ngayon ang nakita ko.

Nabalik na lang ang atensiyon ko sa mga lalaking kumakanta nang biglang lapitan na naman ako ng isa sa kanila at iniabot rin nito sa akin ang hawak niyang rosas.

When all of my hopes were dying her love kept me trying. She does her best to hide, the pain that she's been through.

Sinundan pa iyon noong isa pang lalaki. Bawat isa sa kanila ay tinanong ko kung nasaan si Aaron at kung para saan ang mga ito ngunit wala pa rin akong natanggap na kahit anong sagot mula sa kanila.

Hanggang sa may biglang humawak ng kamay ko at hinila ako paharap sa kanya. Then I saw him. He was holding my hand and he was smiling genuinely at me.

“A-ano ‘to? Akala ko masama ang pakiramdam mo?” pilit na tanong ko kahit na ramdam na ramdam ko na kung bakit may ganitong kaganapan.

Umiling lang siya bilang sagot.

When she cries at night and she doesn't think that I can hear her. She tries to hide, all the fear she feels inside. So I pray, this time, I can be the man that she deserves.

“’Cause I die a little each time… when you cry,” pag-sabay niya sa kanta habang titig na titig sa mga mata ko.

Hindi ko alam kung ano’ng nararamdaman ko. Ngunit sigurado akong punung-puno na ng mga paru-paro ang tiyan ko.

Biglang tumahimik ang lahat – ‘yong tipong akala mo ay muted ang paligid mo. Pero hindi rin, eh. Dahil may naririnig pa rin ako. Naririnig ko pa rin ang mabilis na pag-tibok ng puso ko.

I stared at Aaron’s eyes and the moment I did, my heart melted. His eyes are a color of caramel that appealed to be very pleading. It’s like… when I stared at them a little longer; I would lose control of my feet, and definitely myself, too.

“Aaliyah.”

I waited. I waited until he got down on his knees and looked up into me. I knew what will happen next. I wanted to stop him from doing what he was about to do, but it seemed like I lost my voiceat in a place where it would be impossible to find.

Muli niyang hinawakan ang mga kamay ko at ramdam ko kung gaano ang tension na nararamdaman niya noong mga panahong iyon.

“Alam mo ba… na ang love daw ay parang sugal? Kasi madalas, kahit hindi naman natin alam kung ano ang magiging kapalaran natin, ready pa rin tayong mag-take ng risks. Kahit na wala namang kasiguraduhan na mananalo tayo, sumusugal pa rin tayo. Kahit hindi natin alam kung maibabalik ba sa atin ang tinaya natin o hindi, go pa rin tayo. Kasi kung gaano kalaki ang chance na matalo ka, ay ganoon rin naman kalaki ang possibility na manalo ka.”

Hindi naiwasan ng mga tuhod kong manginig. Alam ko kung saan patungo ito. Alam ko kung anong mga salita ang huling bibitawan niya. Ngunit hindi ko pa rin mahanap ang mga tamang salita para patigilin siya. Para sabihin sa kanya na huwag na niyang ituloy ang ginagawa niya.

Yes, maybe I admitted that I like him but it doesn’t mean that I am in love with him.

“Pero hindi lahat ng sugal ay tama. Kadalasan, illegal pa nga. And I am telling you this because I don’t want you to think that this love’s a gamble. Love is not a game people can play.”

Hindi ko na maintindihan. Wala na akong maintindihan sa mga sinasabi niya. Pakiramdam ko ay pasok-labas na lang sa magkabilang tainga ko ang ginagawa ng mga salitang binibigkas niya.

“Aaron. Please, sto—“

“Aaliyah,” he said, with an emphasis. He stood up and pressed my hands like he was telling me to let him continue; like he was asking me to give him this opportunity. Tinitigan niya ako at ganoon rin naman ako sa kanya. Kitang-kita ko ang namumuong mga luha sa gilid ng mga mata niya.

Sa tingin ko ay nararamdaman na rin niya ang mangyayari. Alam niya na kung ano ang sagot ko. And it pained me. There was a pang of guilt inside my chest that was telling me to give him a chance.

“Aaliyah, I won’t give you anything today except this,” he uttered while pointing at his left chest. “And I am not askig for anything in return. I just want to ask you…” he paused and took a deep breath. “Will you be the one to hold my heart?”

Maybe, I thought. Maybe I can hold your heart until I realize you should be the one holding mine, too. So, yes. I will say yes to you.

My eyes closed momentarily and when I opened it again, it was not Aaron that I saw. There was Justine standing with the other students who were surrounding Aaron and I. There was him, staring at me. There were his eyes that were trying to tell me something. But we don’t have the connection. I couldn’t read what’s on his mind. I couldn’t comprehend what he wanted to tell me.

Then my heart beat slowed down.

I closed my eyes one more time and when I opened it again, I saw Aaron. Tears have started flowing down his face. And I realized… I couldn’t bear to hurt him.

I hugged him tightly and a tear fell from my eyes.

Maybe this was enough to tell him my answer.

Of course. I couldn’t bear to see him get hurt. But I couldn’t let myself get hurt, either.