Changed worlds

Mister aftershave en prutsdansertje

De zon schijnt tussen de blaadjes van de bomen. Vogels fluiten en een zacht briesje laat mijn haren dansen. De gitaar op mijn schoot voelt als een deel van mezelf. Mijn vingers verplaatsen zich in een automatisme over de snaren. Een prachtige klank vermengd zich met het gezang van de vogels.

Mila, Mila Santiago!". Ik schrik op uit mijn dagdroom als ik mijn naam hoor. - Dat klinkt beslist niet als muziek -. Voor me staat Meneer Verlinden. Hij kijkt met een strenge blik op me neer en de kraaienpootjes rond zijn ogen geven het geheel een griezelig zicht. - Geweldig om als nieuweling op de eerste dag al geviseerd worden. Wat een leuk begin!- denk ik op een ironische manier. De hele klas kijkt mee. Ze fluisteren en giechelen naar elkaar. Ik probeer mijn gezicht te bedekken met mijn lange haren, maar dat werkt niet geweldig goed. Mijn muts schuift van mijn hoofd en laat mijn haren pluizig lijken. -Had ik mijn gitaar maar, dan kon ik spelen en me verliezen in de muziek. Geen personen om me zorgen over te maken.- Ik besef pas enkele seconden later dat Meneer Verlinden nog steeds voor me staat met zijn handen in zijn zij, wachtend tot ik antwoord geef op zijn vraag. Ik kijk in het rond om een uitvlucht te vinden, maar die is er niet. Hij kijkt me doordringend aan en wijst met het krijtje naar het bord. Daar staat een moeilijke vergelijking op die er als Chinees uit ziet. Waarom moeten we zelfs al oefeningen maken op de eerste dag. Mijn mond wordt kurkdroog als ik wil rechtstaan en ik probeer zoveel mogelijk tijd te rekken, maar plots klinkt de bel. Meneer Verlinden rolt met zijn ogen. "Gered door de bel". Ik slaak een opgeluchte zucht en pak mijn spullen in. Een jongen met gitzwart haar en een zelfvoldane grijns wandelt naar me toe. Zijn leren jasje hangt los over zijn schouders. Hij probeert om macho over te komen en komt pal in mijn zicht staan. Een walm van aftershave komt op me af. Blijkbaar heeft hij nog niet gehoord van het woord 'doseren'. Hij komt dichterbij staan op een paar centimeter van m'n gezicht. Even begin ik te panikeren. Wat is hij van plan? Ik wankel van mijn ene voet op de andere en deins onmerkbaar achteruit. Hij zoekt mijn ogen en laat zijn macho blik daar hangen. "De naam is Brandon", zegt hij met zwoele stem (of althans dat probeert hij). Zijn hand rijkt uit naar een pluizige haarlok die onder mijn muts komt piepen en strijkt die glad. Ongewillig begin ik een beetje te blozen en houd ik mijn adem in. Hij glimlacht een scheve glimlach en fluistert dan: "Welkom op het DAM". Ik knik, een beetje van de kaart geveegd en hij loopt lachend weg. -Wat een arrogante kerel! Waarom bloos ik zelfs?!- Als ik hem de deur uit zie lopen, laat ik de lucht tussen mijn lippen ontsnappen. Ik ga verder met mijn spullen waar ik gebleven was en draai het lokaal de rug toe.

In de gangen klinkt er overal geroezemoes. Mijn rugzak hangt nonchalant over een schouder en ik dool wat rond. Een grote paars gekleurde deur staat wagenwijd open en luide muziek schalt er door de boxen. Nieuwsgierig kijk ik met mijn hoofd om de hoek de zaal binnen. De ruimte heeft een parketten vloer en hangt vol spiegels. Ik zie enkele dansers synchroon en sierlijk de lucht in springen. -Kon ik dat maar- Één van de dansers komt me wel erg bekend voor. Het is mijn zelfvoldane klasgenoot bij wiskunde (die veel te veel aftershave gebruikt) , Brandon. Ik wil mijn hoofd weg draaien en weg sluipen, maar Brandon heeft me door. Hij glimlacht zijn arrogante lach en knipoogt naar me. Ik vloek binnensmonds en tover een gespeelde glimlach op mijn gezicht. "He Brandon", zeg ik poeslief. Hij slentert naar me toe en legt zijn hand op mijn rug. -Wat heeft hij toch met aanraken?- Een geur van aftershave dringt mijn neus weer binnen en hij kijkt me verleidelijk aan. Ik wend mijn gezicht af van zijn doordringende ogen en mijn blik wordt getrokken naar een andere jongen die wat verderop staat. Zijn haar is zandkleurig. Hij staat te stretchen aan de barre. Een gelukzalige zucht klinkt in mijn oor en ik draai me geïrriteerd weer om. Brandon staat nog steeds grijnzend achter me met zijn hand op mijn onderrug. - Moest die zucht in mijn oor nu echt?! - Ik verlos me uit zijn greep en loop naar het bankje, opgelucht dat ik even van hem af ben. Mijn blik glijdt weer over de dansers, op zoek naar hem. Wanneer ik de onbekende jongen weer gevonden heb, staat hij met zijn rug naar me toe. Hij is zijn armen aan het losschudden. In mijn ooghoek zie ik Brandon jaloers weglopen als hij ziet naar wie ik kijk, maar daar heb ik amper oog voor. De onbekende jongen voor me heeft al mijn aandacht. Hij ademt diep in en neemt een aanloop. Hij plant zijn voeten stevig op de grond en duwt zijn lichaam omhoog. Zijn armen gaan sierlijk omhoog en hij draait talrijke rondjes in de lucht. Verwonderd kijk ik naar zijn gracieuze schroef. Zijn voeten raken bijna de grond en hij richt zijn hoofd op in mijn richting. Plots lijkt het alsof hij een klap in zijn gezicht krijgt als hij me recht in mijn ogen aankijkt. Zijn lippen openen zich een beetje en zijn pupillen verwijden zich. Zijn armen zwaaien in het wilde weg en zijn evenwicht verdwijnt. Dit alles gebeurt in enkele seconden en even later ligt hij onhandig op de grond. Ik snel naar hem toe. "Gaat het?", vraag ik stamelend. Zijn ogen zijn werkelijk de mooiste die ik ooit gezien heb. Hij knikt met neergeslagen ogen en een pijnlijke grimas. Zijn warme hand legt hij in de mijne en ik help hem overeind. Enkele seconden blijven we zo staan. Zijn handen steunend in die van mij en kijkend in elkaars ogen. Plots klinkt er een traag geklap en wordt het magisch moment verbroken. Ik kijk op in de richting van het geluid. Daar staat ( hoe kon ik het zelfs niet raden? ) Brandon en het sarcasme druipt van zijn gezicht. "Zie wie dat we hier hebben, ons prutsdansertje. Wat was dat 'prachtig' gedanst". De onbekende jongen voor me kijkt hatelijk naar Brandon. Als ogen konden doden dan was Brandon er al lang geweest, maar al wat Brandon doet is onheilspellend lachen en de kleedkamer in lopen. De jongen voor me maakt aanstalten om hem achterna te lopen, maar ik houd hem tegen. "Niet met een verstuikte voet", zeg ik zacht. Hij kijkt me even aan met een blik van 'ik heb helemaal niets', maar dan bekijkt hij zijn voet die langzaamaan blauw wordt en geeft hij toe. Hij slaat zijn arm om mijn hals ( wat ik stiekem wel leuk vind) en hinkelt samen met mij de danszaal uit.

Even later zit ik op een stoel in het ziekenkamertje. De jongen heeft een ijscompres op zijn voet gelegd en staart wat in het niets voor zich uit. Dit geeft me de kans om hem eens goed te bekijken. Zijn gelaatstrekken zijn hoekig en zijn neus is welgevormd. Ook heeft hij hoge jukbeenderen en een mooi getaand kleurtje. Plots kijkt hij met een kleine glimlach mijn kant op. Ik wend mijn gezicht zo snel mogelijk af omdat er een blos verschijnt op mijn wangen. Hij aarzelt even. "Bedankt". Ik kijk op in zijn eerlijke ogen. "Waarom?"
"Omdat je me hielp en me tegenhield zodat ik niet die klier van een Brandon zou aanvallen"
Ik grinnik bij die nieuwe bijnaam. Hij glimlacht een beetje onwennig. "Waarom moet je lachen?", vraagt hij dan onzeker. "Omdat je Mister aftershave een klier noemt". Er verschijnen vraagtekens op zijn gezicht. "Mister...aftershave?" Dit maal verschijnt er een echte glimlach om mijn lippen. "Brandon", leg ik uit. Hij knikt met een halve grijns. "Ik zou niet weten waarom je hem zo noemt", zegt hij speels. - Is hij mij nu aan het plagen? - Ik besluit om mee te doen. "Misschien door dat lichte luchtje dat rond hem zweeft". Hij schiet in de lach. "Ja, dat zou best wel kunnen". De bel klinkt en automatisch sta ik recht. Een licht teleurgestelde blik verschijnt op de jongen zijn gezicht. "Ik moet gaan", stamel ik. Hij knikt en grijpt dan plots mijn pols vast. Zijn warme handen passen er perfect rond. Ik kijk verbaasd om. Met veel moeite probeert hij naar me toe te stappen. Hij struikelt bijna terwijl hij hinkelt en ik vang hem op met mijn handen rond zijn armen geklemd. Hij kijkt even in mijn ogen en buigt zich dan naar voor. Zijn lippen strijken vederlicht langs mijn wang. "Bedankt", zegt hij vervolgens een beetje verlegen. In tegenstelling tot daarstraks, toen Brandon zo dicht bij me kwam, voelt dit niet vervelend. Ik besef dat ik bloos dus besluit ik om er een grapje bij te maken. "Dat heb je een minuut of twee geleden al gezegd". Hij knikt gniffelend. "Ondertussen waarschijnlijk al drie minuten geleden". Ik probeer de giechel die in mij opborrelt te onderdrukken. Mijn ogen dwalen af naar de klok aan de muur. ( 'Shit' mag ik niet zeggen zeker?) "Oh, ik kom bijna te laat in de les", jammer ik half vloekend. "Welke les heb jij nu?", vraag ik nog snel. "Normaal gezien dansen", zegt hij wijzend naar zijn voet, "Maar dat zit er voor vandaag niet meer in, vrees ik". Ik knik begrijpend en zie dan bijna geen enkele leerling meer door de gang lopen. "Ik moet nu echt gaan", zeg ik met een verontschuldigend lachje. Ik loop de deur uit en hoor hem nog net gedag zeggen.