"Parang ngayong araw lang. We always watch the sunset and sunrise like every freaking day."

"Sunset lang gusto kong panoorin hindi sunrise, ikaw lang tong nampepeste tuwing madaling araw para pagmasdan ang bukang-liwayway saka anong we? Ako lang kaya nanonood nakikitag-along ka lang. Feeling close."

"Sunrise is also magical same to your sunset, there's always a light at the end." he said in a matter fact tone. "And I know you like my company you're just denying it."

"Maganda rin naman ang sunset ah. Darkness doesn't always mean sadness or loneliness, sometimes it's more like solitude, calmness or peacefulness like the sound of the waves."

"It's a beautiful goodbye for your rough day." I added after a couple of minutes of silence.

"Wala naman akong sinabing pangit ang sunset mo."

"Wala rin naman akong sinabing pangit ang sunrise mo." mabilis kong bwelta sa kanya.

Hindi na siya sumagot at pareho na kaming natahimik.

I stared at the night sky as the stars are starting to get visible, dahil nasa gitna kami ng gubat ay mas nakikita ang liwanag at kinang ng mga bituin. Walang ilaw mula rito sa ibaba ang umaagaw sa mga liwanag nito.

"I change my mind." I muttered after a long silence, napalingon naman siya sa'kin pero nanatili ang mga mata ko sa kalangitan. Rinig na rinig ko na ang mga tunog ng insekto sa paligid na nagdadagdag ng kalmadong pakiramdam sa'kin.

"Pag namatay ako, gusto ko maging bituin."

"Ayaw mo na maging clouds? Akala ko ba overrated ang stars sayo?" natatawang niyang tanong. Umiling ako.

"Dami mong gustong maging ah. Bata lang?" pang-aasar niya na ikinairap ko.

"I want to shine in the middle of the vast darkness. To give light even if its fainted. To give hope to those who lives in the dark. I want to be a north star, who always lit in the sky who does not rise or set, to be a direction to those people who are lost..."

"Like you?"

Marahan akong tumango.

"Yeah... like me" muli akong tumango. "I want to be a North star to my next life... of that's possible."

A faint smile escaped in my lips as I watch the North star gleaming on the sky.

The sky was full of stars, it's so bright and beautiful. Bilog ang buwan na nahahaluan ng kulay dilaw na ngayon ay unti-unting ng umaangat sa kalangitan, minsan ay natatakpan ito ng mga ulap pero pero ilang segundo o minute ay sumisilip ulit ito.

The night sky calmed me, it's darkness gave me peace like how the blue sky calmed me with its white clouds.

Minutes had past and a peaceful and calming silence surrounded us, until he broke it.

"Can I be your North star? I'll promise that I'll never set nor rise, will always lit up in the sky even in daylight, be there when you're lost..."

Napalingon ako sa kanya na ngayon ay nakatingala na rin sa kalangitan. "Can I say no?"

Lumigon siya sa'kin, he flashed his faint smile at me as his eyes twinkled with the stars. Napahinga ko ng malalim at binaliwala ang nagwawala kong puso.

Tangina.

Simula ng maalala ko 3 years ago ang execution sa'kin noon ay palaging na lang nagwawala ang puso ko sa kumag na nakaupo malapit sa'kin. Palala ng palala noong lumipas na ang mga taon but I just shrugged the feeling off.

Tale Of Lucy NakaharaTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon