Chasing Love (Sequel to Hopeless Love)

CHAPTER 23

Isn’t it terrifying that people around you know you more than you know yourself?

Sumandal siya sa upuan at saka tumikhim muna bago muling mag-salita. “Alam mo naman siguro na sinabi ng Doctor mo na hindi ka pwedeng maging malapit sa mga taong nanakit sa’yo, ‘di ba?”

I remembered the time when my doctor said I should avoid those people who hurt me. Dahil sila daw ang nag-ttrigger ng amnesia ko. I have selective and retrograde amnesia. Iilan-ilan lang ang nakikilala ko. Dulot daw ito ng pagka-untog ng ulo ko sa sahig nang maaksidente ako. Ngunit mas nahihirapan daw akong maka-alala dahil ang mismong utak ko na daw ang gustong makalimutan ang mga masasamang bagay na nangyari sa akin noon.

“Paul knew he can’t stay beside you. He knew he’s one of those people who caused you too much pain in the past.”

“Pero siya lang din ang may hawak ng mga sagot sa mga katanungan ko.”

“True,” pag-sang-ayon niya sa akin. “Pero mas pinili niyang lumayo sa’yo dahil ang buong akala niya ay iyon lang ang paraan na matutulungan ka niyang makaalala. Pero mukhang wala din namang epekto ang pag-layo niya.”

I nodded, agreeing with what she last stated. I inhaled heavily and tried to absorb every singly word that Demi utters. Hinarap ko siya at saka niyakap ng mahigpit. “Thank you, Demi.”

She patted my back then hugged me too. “Huwag ka nang mag-drama d’yan. ‘Di ba may pupuntahan pa kayo ni Aaron?”

Napabalikwas ako sa couch nang banggitin niya ang pangalan ni Aaron. Napahawak ako sa bibig ko at tila nanlaki rin ang mga mata ko. “Nakalimutan ko na! Oh, my gosh!”

Mabilis akong nag-tungo sa kuwarto ko at nag-palit ng panlakad na damit. It’s already 2 o’clock past noon. 1 o’clock ang usapan namin na magkikita sa Sunken Garden. Isang oras na akong late! Bakit ko ba nakalimutan iyon?!

Masyado kasing occupied ni Justine ang isipan ko. Ugh!

Magka-sabay na kaming umalis ni Demi ng bahay. Nagmadali na rin akong sumakay ng taxi papuntang Sunken Garden.

Nang makasakay ako ay agad kong kinapa ang cellphone ko sa bulsa ng pantaloon ko ngunit wala akong nakapa.

“Sh*t!” I cursed beneath my breath. Bakit ngayon ko pa naiwan ang phone ko? Ugh! Curse this day!

Nang makarating sa Sunken Garden ay dali-dali akong tumakbo papunta sa ilog na madalas naming tina-tambayan. I was ctaching my breath when I arrived there. The place was empty and there was no sign that someone had been here. The sounds of the singing birds and the soothing flow of the water were the only sounds that echoed in the place.

A sudden pang of pain epierced into my chest.

Sa sobrang pagod ay napabagsak na lang ako sa damuhan nang hindi ko namamalayan. Frustrated, tears came falling down my face. I wiped them away with the back of my hand then decided that I could stay here for an hour and wait ‘til he comes back.

Pinili kong maupo sa tabi ng ilog at saka tinitigan iyon. Its sound made me feel a bit comfortable and out of the world where pain is inevitable. Here, I feel a sense of belongingness.

“Ang lalim na naman ng iniisip mo.”

The corners of my lips automatically turned up when I heard his voice. Huminga ako ng malalim bago siya harapin. I pushed a smile. “Aaron. You came back.”

“I didn’t leave.” Naupo siya sa tabi ko at saka tumitig din sa ilog.

“I thought you already left. Sorry kung na-late ako,” paumanhin ko habang nakatungo.