Απρίλιος 2016
Το Κριθάρειο γήπεδο του Καραβά στα Κύθηρα κρύβει ένα μυστικό.
Έτσι πιστεύουν τα δύο κορίτσια, η Λευκοθέα και η Δάφνη.
Μα κανείς δεν τους πιστεύει.
Γιατί;
Τι τρομακτικό και απόκοσμο έχει το γήπεδο;
Μήπως δεν φταιει το ίδιο το γήπεδο αλλ...
Ήταν απόγευμα Μεγάλης Πέμπτης κατά τις πέντε η ώρα. Είχαμε αποφασίσει με τα παιδιά να πάμε για μπάσκετ κι αργότερα κατά τις οχτώ, να πηγαίναμε εκκλησία για να προλαβαίναμε έστω, τα τρία-τέσσερα τελευταία Ευαγγέλια.
Είχαμε δώσει πέντε και μισή ραντεβού στο Κριθάρειο γήπεδο στον Καραβά, απέναντι από το κοιμητήριο και το εκκλησάκι του Αγίου Ταξιάρχη.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Αν και είχαμε πει πέντε και μισή, καταλείξαμε να φθάσουμε εκεί μετά τις έξι. Η Λευκοθέα, την οποία φωνάζουμε Κόκο, είχε έρθει από τις τέσσερις στο σπίτι μας, από το Γερακάρι με τα πόδια, ένα χωριό πέντε χιλιόμετρα μακρυά από τον Καραβά. Ο Παναγιώτης ήταν ο μόνος που είχε φθάσει στο γήπεδο κανονικά στην ώρα του, μα σαν είδε ότι δεν ερχόμασταν πήρε το ποδήλατο κι έφυγε. Ο Λάμπης, ο αδελφός μου έκανε χίλιες προσπάθειες να πείσει τον Κώστα να έρθει,κι όταν ήρθε δεν είχε φέρει μαζί του την μπάλα. Ωραία λοιπόν, αγώνας μπάσκετ χωρίς μπάλα.
Είχαμε συγχυστεί για τα καλά. Η Λευκοθέα με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στις εγκαταλελλημένες κούνιες, πιο κάτω. Ανεβήκαμε στον μονόζυγο όπου τραβάγαμε με τα κινητά μας φωτογραφίες την θέα. Εντομεταξύ τα αγόρια είχαν πάει σπίτι και είχαν φέρει ρακέτες και μπαλάκια και έστησαν παιχνίδι.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
«Ααα και 'γώ θέλω! Δάφνη πάμε να παίξουμε!;» με ρώτησε η Κόκο μόλις τους πρόσεξε. «Ναι αμέ» είπα και πήδηξα απ'το μονόζυγο.
Ανεβήκαμε στο γήπεδο και τρέξαμε για τις ρακέτες. Κλασσικά, ποτέ δεν είχαμε το ίδιο ζευγάρι, αφού ο καθένας από την παρέα βολευόταν με διαφορετικό είδος και πάχος.
«Εγώ παίρνω ετούτη την ρακέτα, εσύ πάρε εκείνη,την πιο βαριά» μου ανακοίνωσε η Λευκοθέα και έτσι έκανα. «Οκέι» συμφώνησα, «όμως πάρε κι ένα καλό μπαλάκι»
Οι επιλογές της ήταν τέσσερις, αφού το μπαλάκι νούμερο 1 είχε χαθεί, το νούμερο 7 είχε σπάσει στα δύο, ενώ το 3 το χρησιμοποιούσαν τα αγόρια.
Αφού το σκέφτηκε για λίγο, σήκωσε ένα μπαλάκι ψηλά και το έτεινε προς το μέρος μου. «Έγινε! Ταντ ταντα ταα!» αναφώνησε σαν παρουσιάστρια και το πέταξε στον αέρα όπου κατέλειξε στα χέρια μου.
Αριθμός 6. Ήταν γκαντέμικο, έπρεπε να το είχα συνειδητοποιήσει νωρίτερα.
~•••~
Παίξαμε για δυο τρία λεπτά ώσπου το μπαλάκι ξέφυγε από την ρακέτα μου και προσγειώθηκε στο διπλανό χωράφι.
Πήγα να το πιάσω, όμως μόλις πήδηξα την πέτρινη περίφραξη που χώριζε το γήπεδο απ'το χωράφι βρέθηκα να πατώ πάνω σε... κάτι... Στην αρχή πίστεψα ότι ήταν πέτρες ή βότσαλα ,όμως έπειτα από λίγο που στεκόμουν απάνω τους, άρχιζαν να σπάνε... Να σπάνε σε μικρότερα κομμάτια. Έπρεπε να ήταν πλαστικά.
Η ώρα ήταν οχτώ παρά κι είχε ήδη νυχτώσει, κάνοντας την ατμόσφαιρα πιο τρομακτική κι απ'ότι ήταν. Όμως το αποτελειωτικό χτύπημα ήταν όταν μόλις κατάλαβα σε τι στεκόμουν απάνω.
Έβλεπα την μπάλα να 'ναι λίγο πιο πέρα, μα δεν μπορούσα να την πιάσω. Δεν μπορούσα να κινηθώ, απ'το σοκ είχα μείνει κόκαλο...
