Mga Alaala sa Paris [at iba pang mga Kuwento]

Ang Liham ng Pamamaalam

Akmang itatali ko na sa hawak kong lobo ang papel na naglalaman ng sulat nang biglang humangin ng malakas at nakawala sa kamay ko ang papel at lumipad iyon. Hinabol ko pero hindi ko naabutan. Mabilis na tinangay iyon ng hangin. Hanggang sa nawala iyon sa aking paningin.

Balak ko sanang paliparin ang sulat kasama ng balloon, baka-sakaling makaabot sa langit at mapasakamay ni Clarissa at mabasa niya. Pero wala na. Lumipad na ang papel, nilipad ng malakas na hangin palayo at hindi ko na alam kung saan napunta.

Hinayaan ko na lang iyon, binitawan ko ang lobo, at naglakad ako sa dalampasigan. Inabala ako ang aking mga mata sa magagandang tanawin pero hindi ko pa rin magawang maging masaya. Umupo ako sa buhangin at malungkot na tumingin sa kalangitan. Iniisip ko si Clarissa. Kumusta na kaya siya roon? Sana hindi niya ako nakikita para hindi niya malaman na malungkot ako. Dahil sigurado akong malulungkot siya kapag nakikita niya akong malungkot.

Umiyak na naman ako habang tinitingnan ang papalubog na araw. Lumipas na naman kasi ang isang araw na wala si Clarissa. Hindi ko alam kung hanggang kailan ako ganito. Siguro nga ay mamamatay akong dala-dala ang mga alaala namin ni Clarissa. Mamamatay ako na si Clarissa lang ang laman ng puso ko.

Noong nawala siya, para na rin akong namatay. Namatay ang puso ko buhat nang iniwan niya ako.

BUMANGON ako upang buksan ang bintana. Nasa isang kuwarto ako ng mini-hotel ng beach resort na kinaroroonan ko. Nandito ako para makalimutan si Clarissa, para magpaalam na sa kanya. Pero hindi ko talaga kayang gawin.

Nakangiting tiningnan ko ang sunrise. Pero alam ko sa sarili ko na hindi talaga ako nakangiti. Kaya unti-unti ay pinalis ko ang ngiti sa aking mga labi. Kasunod niyon ay ang pagpatak ng mga luha ko.

Pasensiya ka na, Clarissa. Ayaw kong lokohin ang sarili ko. Hindi ko talaga kayang ngumiti. Patawarin mo ako. Gusto kong kalimutan ka na pero hindi ko magawa. Dahil mahal pa rin kita. Pero kailangan na kitang kalimutan. Kailangan ko nang magpaalam sa iyo. Dahil gusto kong ngumiti uli. Gusto kong maging masaya uli. At alam ko na iyon din ang gusto mong mangyari.

Hindi ko na pinanood ang sunset. Dahil ayaw ko nang umiyak. Kinagabihan ay lumabas ako at nag-ikot-ikot sa resort. Nadaanan ko ang isang bar/restaurant kung saan may acoustic band na tumutugtog. Napatigil ako sa tapat niyon dahil sa magandang boses ng vocalist ng banda.

Tila may humila sa akin papasok doon at natagpuan ko na lang ang aking sarili na nasa loob na ng bar/restaurant at nakatingin sa kumakanta na isang napakagandang babae. Kinakanta niya ang isang popular na kanta tungkol sa pag-ibig.

NAGPALAKPAKAN ang lahat ng mga nasa bar/restaurant pagkatapos niyang kumanta. Natagpuan ko ang sarili ko na sumasabay rin sa mga pumapalakpak habang nakangiti.

"Nakakatawa man pero inaalay ko ang kantang 'yon sa isang taong hindi ko kilala. Kung sino ka man, kung nasaan ka man, gusto kong malaman mo na nagpapasalamat ako sa 'yo dahil may isang napakaimportanteng bagay na nagbalik sa akin na akala ko ay hindi na babalik pa. Maraming salamat sa 'yo."

Hindi ko alam kung bakit parang tinamaan ako sa sinabi niya. Bakit ba ganoon kaagad ang naramdaman ko? Hindi naman siguro ako ang tinutukoy niya. Pero ang sabi niya, hindi niya kilala kung sino ang taong iyon. Weird. Bigla tuloy akong nagkainteres sa kanya. Gusto ko siyang makilala.

Um-order ako ng pagkain at nanatili ako sa bar/restaurant upang panoorin pa siyang kumanta. Pagkatapos ng huling kanta, nagpasalamat siya pati ang mga kabanda niya. Kasunod niyon ay umakyat ang host at pinasalamatan ang acoustic band na Twilight Charm. Kapagkuwan ay tumungo naman ang banda sa backstage.