Akdeniz

Âmiyâne: Basit. Bayağı. Sıradan. Avama ait.

*

Arabadan inerken Arel'in en yakın arkadaşının onu arabanın yan aynasından izlediğini hissedebiliyordu. Yabancısı olmadığı bu hissin onu şimdi neden bu kadar sevindirdiği konusunda kafa yormadı. Gece boyunca kayıp gözlerinin onu kolaçan etmiş olduğunu fark etmişti. Bundan rahatsız olmamıştı her zamanki gibi. İsmi gibi boş baktığını düşünmüş ve onu diğer erkeklerden ayıran tek şeyin kenardaki suküneti olduğuna karar vermişti.

Âmiyâne, diye düşündü Akdeniz. Her erkeğin ona sermest olmuşcasına bakmasıydı belki de böyle düşünmesine sebep veren olay. Onun için Demir'in abartısını kaybetmiş bakışlarının altında yatan anlam üzerinde kafa yormamıştı. Yormuş olsaydı belki daha sonradan bu çocuksu gönle nasıl bu kadar haksızlık etmiş olduğuna yanmazdı.

Aklından geçen tek düşünce şimdi yeni almış olduğu ayakkabılarının ayağını feci derecede vurmuş olmasıydı. Bu ayakkabının aylarca yurt dışından gelmesini beklemişti ve o zamana dek onunla giyebileceği kıyafetleri kafasında tartmıştı. İlk kombinin bu yabancı tarafından beğenilmiş olması Akdeniz'in gururunu okşamıştı.

"Evde görüşürüz." diye konuştu neşeli bir sesle. Demir'i belki etkilemek istediğinden belki de şımarıklığından arabadan indikten sonra onun dışarı baktığı camın önüne geçti. Akdeniz'in bir şeyler söyleyeceğini anlayan Demir, arabanın camını usulca açtı. "Tanıştığıma memnun oldum Demir." diye söylendi Akdeniz samimi olmayan bir dilde. Daha sonradan Demir'in bu cümlesine lanet etmiş olduğunu öğrenecekti. Ama şimdilik görevini tamamladığını düşünen bir kız çocuğu gibi arkasını döndü ve Pera'nın evine doğru ilerlemeye başladı.

Ayaklarındaki sızıya daha fazla katlanmak istemediğinden ve de mayıs ayının gelmesiyle Pera'ların bahçesinin yeşermesinden dolayı yere çıplak ayak basma dürtüsünü hissettiğinden, telefonundan bile daha fazla para saydığı ayakkabılarını eline aldı. Zaten bu yüzden de bahçeden geçmek için koyulmuş taş yol yerine çimlere basmayı tercih etti. Şimdi topuklu ayakkabılarının sesi kesildiğinden çimlerdeki hareketine daha fazla kulak kesilebiliyordu. Hafif sert akşamın getirmiş olduğu ıslaklık hoşuna gitmişti Akdeniz'in. Yer ile yaptığı bu temas adını aldığı yeri, Akdeniz'i, ona hatırlatıyordu. Bodrum'dan ayrılırken bir çocuk olan Akdeniz'in hala oraya bir sempatisi vardı ve bu ayrılıklarını unutamıyordu.

Babasının, annesi ile kendisini terk edişinin üçüncü yılında tanımıştı Sarel ailesini. Ekin Bey –Arel'in babası- da karısını genç yaşta kaybetmişti. Akdeniz'in annesi, Işık Hanım'la da tanışmaları Bodrum'daki bir tatil köyünde gerçekleşmişti. Bu tanışmanın ertesi yılı, Akdeniz kendini İstanbul'un en gösterişli evlerinden birinde bulmuştu. Beklenenin aksine, Akdeniz'in ne Ekin Bey'le ne de Arel'le bir sorunu çıkmıştı. Bilakis, Arel ile Akdeniz'in yedikleri veya içtikleri ayrı gitmez olmuştu. İsimlerinin baş harflerinin benzerliğinden dolayı sık sık üvey kardeş olduğunu unuturlardı da.

Büyüyünce de bu durum değişmez olmuştu. Arel büyüdükçe magazinlerin kapaklarında, Sarel ailesinin yakışıklı oğlu olarak boy göstermiş; Akdeniz de bu ünden faydasını haliyle almıştı. İkisinin de karşı koyulmaz bir güzelliği vardı ve sıklıkla üvey kardeş olmalarına rağmen dedikodulara konu oluyorlardı. Bunun farkındalığı ile büyümüş ancak kendilerini hiç beraber düşünmemişlerdi. En azından Akdeniz için bu durum böyleydi. Zaten, Akdeniz de tersini düşünmeye korkar olmuştu. Eve giren kız sayısı, Akdeniz'in yaşını geçtiğinde saymayı bırakmış ve biraz da olsa Arel'in geleceğinden korkmaya başlamıştı. Arel'in, Sarel ailesinin adını lekeleyebileceği düşüncesi sık sık onu korkutmuş ve bu elindeki zenginliğin geçici olmasını Arel'in de fark etmesini istemişti. Pera'nın hayatlarına girişi belki de bu yüzden onu biraz rahatlatmıştı. Çünkü Arel'in bir elin parmağını geçmeyecek kadar azlıkta olan ciddi ilişkisi sayısı Pera ile birazcık daha mühimleşiyordu. Her ne kadar bu ikilinin sık sık ayrılıp tekrar beraber olmaya çalışıyor olsa da, Akdeniz Pera'nın varlığından umutluydu.