Hayata Dair

68

Sonra dayanamıyorsun. Herşeyi içine atmaktan yavaş yavaş tükendiğini hissediyorsun. Seni çok iyi anlıyorum diyen herkesin aslında seni anlamadığını görüyorsun. En yakınından uzaklaşıyorsun. Yapabildiğin en iyi şeyin,yazmak olduğunu görüyorsun. Yazıyorsun. Herkesden saklasandan gizliden gizliye tükeniyorsun. Hani o dışarıya verdiğin mutluyum imajı varya,içini yiyip bitiriyor. Biri gelse gerçektende tam anlamıyla yanında olsa, düzeleceksin gibi geliyor. Ama o kadar çok yenilgiye uğradın ki sevmede, değer vermede, bir yanın hep kimseye güvenme diyor. Aslında yenilmeye  başladığın zaman asıl acıları tatmayada başlıyorsun. İşte o anlar kalbinin, aklını yendiğini anlar oluyor. Ve benim kalbim aklımı hep yeniyor. Değer vermekte bir sorun yokta, aynı önemi, ilgili ve sevgiyi göremeyince başlıyor asıl sorun. Asıl sorunlar, asıl canını yakanlar oluyor. Birde yitirdiklerin var, dönülmez yolda bıraktıkların, geri dönmeyeceğini ezberlediklerin. Hani herşeyde derler ya" hayat devam ediyor" aynen öyle. Ne giden geri geliyor, ne kalanlar değerini biliyor, ne yerin ne de kıymetin değişiyor. Sen sadece günden güne eriyorsun, tükeniyorsun, hissizleşiyorsun. Ama gerçekten de bir gün aklım bu savaştan üstün çıkarsa, o zaman tam anlamıyla sevdiğim insanlar, tam anlamıyla soğukluğu tadacaklar. Herkes bunu böyle bilsin...