Verborgen ft Dioni Jurado-Gomez

Eén.

4 maanden eerder.

Ik zit op mijn kleine bankje in mijn nieuwe appartement.

Ik heb nog nauwelijks de tijd genomen om uit te pakken, omdat ik het laatste halfuur alleen maar naar mijn telefoon zat te kijken. Ik ben nog maar 2 uur in mijn nieuwe appartement en het enige wat ik in die tijd heb gedaan is wachten op dat ene stomme telefoontje.

Ik kijk naar de klok. Het is half zeven. Het was toch hun bedoeling dat ze om 6 uur zouden bellen?

Ik zucht diep en sta op. Dan kan ik net zo goed beginnen met uitpakken om wat tijd te doden.

Net als ik een doos openmaak gaat mijn mobiel af. Ik grijp er snel naar en plof op de bank.

Ik neem op. ''Hallo?''

''Hallo, mevrouw Smith? Ik ben Marion Field van Cossee uitgeverij''

Mijn hart bonkt in mijn keel. ''Ja, hallo.''

''Ik bel om u te informeren dat het gesprek erg goed is gegaan laatst en je hebt de baan. Gefeliciteerd.'' De stem van de vrouw aan de andere kant van de lijn, Marion, klinkt vlak en zakelijk.

Ik probeer haar toon na te doen. ''Heel erg bedankt.'' probeer ik te zeggen zonder heel enthousiast te klinken.

''Je begint maandag, waar je een bureau krijgt en je ontmoet je baas, meneer Grey. Ik verheug me om je te zien op kantoor. Prettige dag verder.''

Met die woorden hangt ze op.

Voor de zekerheid kijk ik of mijn mobiel goed is afgesloten voordat ik een vreugde dansje doe. Van deze baan droom ik al zo lang en nu heb ik het eindelijk.

Ik pak mijn mobiel en bel Aaron.

''Aaron, ik heb de baan!''

Ik hoor hem zuchten. ''Emily, lieverd, ik ben aan het werk.''

Ik zucht meteen. ''Maar... Ik heb de baan.''

''En ik ben blij voor je, maar ik moet nu echt gaan, mijn plicht roept-''

''Oké, best.''

''Emmy, niet boos zijn, ik neem je mee uit eten vanavond, wat vind je daarvan?''

Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. ''Oké.''

''Super, dan zie ik je vanavond.''

Ik laat mijn mobiel zakken en kijk naar alle dozen die verspreid staan over mijn appartement. Ik zucht en begin met uitpakken.

Aaron en ik daten al een paar maanden. Ik ontmoette hem toen ik in Portland was.

Hij werkt als een doktersassistent sinds hij zijn medische school heeft afgerond. Ik neem het hem niet kwalijk dat hij niet zoveel tijd voor mij heeft, zijn baan is belangrijk. Ik weet dat hij later tijd voor me vrijmaakt, dat doet hij altijd.

Het appartement waar ik nu in woon is kleiner dan de meeste mensen willen hebben, maar ik vind het groot genoeg. Eén slaapkamer die uitkijkt op mijn favoriete plek in Portland. Het is vlakbij Cossee uitgeverij, wat ook mijn bedoeling was, ookal zou ik de baan niet krijgen.

Ik leg een blauwkleurig laken op mijn bed en begin met het sorteren van mijn foto's. Op mijn nachtkastje een foto samen met Aaron en een foto van mijn vader en moeder. Ernaast komt een foto van mij en mijn zus. We staan er allebei lachend op, we waren toen in Central Park. Ik voel een pijnscheut in mijn borst als ik naar de foto kijk. Dat was voordat alles gebeurd was.

Misschien vraag je je wel af waarom ik ben verhuisd naar deze sombere plek, Portland. En waarom ik in een uitgeverij ga werken terwijl er in New York ook uitgevers zitten. Ik denk dat ik hier heen ben gegaan om een een nieuwe, frisse start te maken. En ik hou van het karakter van Portland, het is een mooie stad. En Cossee uitgeverij is een van de beste uitgevers van het land.