Verborgen ft Dioni Jurado-Gomez

Proloog.

Hey, leuk dat je dit boek leest! Ik ben gestopt met mijn vorige boek, omdat ik daar niet echt blij mee was. Ik begin nu met dit boek en ik heb er superveel zin in! Ik weet niet hoe vaak ik per week ik iets upload, dat ligt gewoon aan hoe druk ik het heb met school.. Ik hoop dat jullie het leuk vinden, stem vooral en vertel in de comments wat je ervan vindt. Dat waardeer ik heel erg. 

Veel plezier met het eerste deel van 'verborgen'.

love y'all.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Onze lichamen zijn zo dicht bij elkaar dat ik zijn adem in mijn gezicht kan voelen. De temperatuur vult de kleine kamer snel met een mengeling van angst en onrust. Ik laat mijn hoofd op de muur leunen, wetend dat mijn appartement elk moment kan worden doorzocht naar een teken van ons tweeën. Ze zullen elke kamer doorzoeken tot ze een van ons  hebben gevonden, ook de enigste kamer die van binnen op slot kan. Ze zullen niet aarzelen om hem open te breken. 

Ik voel zijn ogen op mij gericht, ze branden als lasers in mijn huid.

''Ben je bang?''

Zijn stem klinkt door de stilte. Ik draai mijn hoofd zodat ik zijn gezicht beter kan zien in de donkere ruimte. Ik denk aan alle keren dat hij me deze vraag heeft gesteld.

''Ben jij bang?'' Spreek ik hem tegen.

Hij kijkt weg en haalt diep adem.

Mijn keel is droog en mijn huid is nat van het angstzweet. Ik weet zeker dat mijn make-up vlekt rond mijn ogen.

''Emily''

Ik til mijn hoofd op en kijk hem aan.

''Ik wil dat je me iets beloofd'' zijn stem is laag en schor, de wanhoop is zeker te horen.

Ik knik langzaam, niet wetend wat ik kan verwachten.

''Als hier iets gebeurd... Moet ik weten dat...'' Hij haalt zijn hand door zijn haar en zucht diep.

''Ik wil dat je wegrent.''

Ik til mijn wenkbrauw op. ''Wat bedoel je?''

''Ik wil dat je teruggaat naar New York, dat je mij vergeet.'' In zijn ogen staat pijn.

''Nee, dat.. dat kan niet.'' Zeg ik hoofdschuddend.

''Je moet het doen, Emily, begrijp je het? Als één van ons het gaat maken in New York dan ben jij het wel.''

Mijn hartslag versnelt met de seconde. ''Nee'' zeg ik. ''Ik kan dat niet beloven.''

''Je moet wel, je moet hier weggaan en nooit meer terugkomen, niet voor mij, voor helemaal niemand, anders-'' 

''Nee, ik wil dat niet doen, als er hier iets gebeurd, dan wij allebei of geen van beide.''

Hij staart me aan, zijn ademhaling is onregelmatig en zijn nek glimt van het zweet.

''Niet alles gaat op de manier zoals je wilt dat het gaat, niet alles gaat perfect-'' ''Zo kunnen we niet denken.'' zeg ik. ''Het haalt ons uit elkaar.''

''Als dat het niet doet kunnen er heel veel andere dingen gebeuren.''

Zoals altijd ben ik de optimist en hij de pessimist.

Hij kijkt me aan. ''Dan zou ik wel dood willen dat ik het was in plaats van jij''

Mijn hart bonkt in mijn keel. Tranen prikken in mijn ogen.

''Stop met zo praten.'' zeg ik.

''Alles wat ik zeg.'' begint hij weer. ''Is-''

''Ik weet precies wat je zegt en ik wil dat je daarmee stopt!'' mijn stem klinkt schel.

Hij pakt mijn hand, zijn ruwe handpalm raakt mijn zachte huid. Hij wrijft met zijn duim over de rug van mijn hand. Het is een lief gebaar maar het helpt niet echt. Ik haal een paar keer diep adem, proberend om toch nog rustig te kunnen worden in deze situatie.

''Beloof het me gewoon, beloof me dat je verstopt blijft.'' fluisterd hij.

Ik geef geen antwoord.

''Emily, alsjeblieft.'' je hoort de smekende toon in zijn stem. ''Ik moet het weten.''

Ik slik en knik. Als dit is wat hij wil horen, dan zal ik het er mee eens zijn.

"Zeg het.''

''Ik zal verstopt blijven.'' fluister ik.

Zodra hij naar me toe stapt om me te omhelzen, horen we woeste geluiden, en geen seconde later is de deur naast ons uit zijn scharnieren getrapt.

Nou dit was de proloog. Ik hoop dat jullie dit stuk leuk vonden. Het speelt zich af in Amerika en niet in Nederland, omdat Amerika beter in het verhaal past. Stem vooral op dit verhaal en comment wat je er van vindt!!

x