Χάρι Πότερ: Τα 19 Χρόνια [Υπό Διόρθωση]

Καλοκαιρινά ταξίδια

"Πώς...τολμάς;!"

"Τολμώ. Γιατί αυτό δεν είναι σωστό ούτε δίκαιο απέναντι στον Ρον και στην Ερμιόνη," συνέχισε απτόητη η Τζίνι.

"Τολμάς να με κατηγορείς για εγωισμό; Εγώ, που σας μεγάλωσε με τόσο κόπο και σας αγάπησα με όλη μου την καρδιά;" φώναξε αγανακτισμένη η κυρία Ουέσλι. "Έχασα ένα παιδί και δεν σκοπεύω να χάσω κι άλλο," είπε. Τα μάτια της είχαν γεμίσει δάκρυα, δάκρυα που προσπαθούσε σκληρά να κρύψει. Έκλεισε τα μάτια της για να μην τους βλέπει και τους γύρισε την πλάτη.

"Πήγαινε στο δωμάτιο σου. Και να μην σε ξαναδώ πριν το μεσημεριανό," έκραξε στο τέλος.

Η Τζίνι σηκώθηκε από το τραπέζι χωρίς να πει τίποτα και βγήκε από την κουζίνα. Λίγες στιγμές αργότερα, ο Χάρι άκουσε μια πόρτα να κλείνει με ένα δυνατό κρότο.

Η κυρία Ουέσλι πήρε ένα μαντίλι και σκούπισε τα μάτια της. Ύστερα, κάθισε στο τραπέζι και έπιασε το κεφάλι της με τα χέρια της.

"Μόλι, ηρέμησε σε παρακαλώ," είπε ο κύριος Ουέσλι, προσπαθώντας να την κάνει να τον κοιτάξει. "Δεν υπάρχει λόγος να κλαις."

Όταν η κυρία Ουέσλι δεν απάντησε, συνέχισε.

"Η Τζίνι έχει όσο δίκιο έχει και ο Ρον και το ξέρεις πολύ καλά. Ο Ρον είναι 18, είναι πλέον ενήλικας και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Ήρθε πλέον ο καιρός που ο γιος σου θα προστατεύει τους αγαπημένους του, όπως έκανες εσύ όλα αυτά τα χρόνια."

"Άρθουρ," ψέλλισε η κυρία Ουέσλι. "Δεν θέλω να πάθει κάτι ο Ρον, ούτε κανένα άλλο από τα παιδιά μας. Αν χάσω και τον Ρον, δεν θα το αντέξω..."

"Μόλι, σε καταλαβαίνω απόλυτα. Κι εγώ φοβάμαι μήπως κάτι πάθουν μα δεν μπορώ να τα εμποδίσω να ζήσουν. Αν για ένα ταξίδι κάνεις έτσι, τι θα γίνει αν μια μέρα ο Ρον αποφασίσει να γίνει Χρυσούχος ή Λύτης για Κατάρες σαν τον Μπιλ; Θα τον σταματήσεις και τότε;"

Η κυρία Ουέσλι δεν απάντησε πάλι.

"Μόλι, μην γίνεσαι εγωίστρια. Θέλεις να πάθει κάτι η Ερμιόνη στην Αυστραλία;"

"Φυσικά και όχι! Την Ερμιόνη την έχω σαν κόρη μου!" αναφώνησε ξαφνιασμένη η κυρία Ουέσλι. "Δεν γίνεται μια φορά να είμαι λίγο εγωίστρια;" παραπονέθηκε.

Ο κύριος Ουέσλι χαμογέλασε στη γυναίκα του "Αχ, Μόλι. Τα παιδιά σου μεγάλωσαν πια. Η μόνη μικρή εδώ μέσα είναι η Τζίνι, που και αυτή αυτό τον Αύγουστο κλείνει τα 17."