Tam ters yöne gitmeyi düşündüm önce. Ama yolu çok uzatıyordum. Ev avmnin ilerisinde kalıyor. Ve ben yolu uzatarak başka gruplarla karşılaşma riskini göze alamam. Düşmanının seni farketmeyeceği tek yer arkasıdır. Zombilerin peşinden gidiyorum. yaklaşık 70 metre önemde aylak aylak yürüyorlar. Bu kadar insan nasıl bir anda zombi olabildi. Ben ne zamandır uyuyorum ?
Sorular.. kafamın içinde adeta onu parçalayan bir zombi var. Farkedilmemek için bahçelerden bahçelere atlıyorum. Arabaların arkasına saklanıyorum. İlerliyorum. grup hızlanmaya başladı. Ne gördüler? Kulaklarıma dolan çığlık sesi.. Bir kadın. Kaçıyor. Kucağında çocuk var. Önümde kaçıyor. Çok yavaş. Kaçamayacak çok yavaş. Zombiler koşamıyor fakat kadın kaçamıyor. Bileği yaralı. Kan içinde. yapmam gereken tek şey var. İnsanların ölmesi insanlığın ölmesi anlamına gelmiyor. Koştum. Zombilerin yanından tüm gücümle kadının yanına koştum. Belki de yapmam gereken tek şey buydu. elimdeki silahı rastgele zombilerin üzerine ateşledim. Bir kaçı devrildi. kadına işaret ettim. "Kaç".. şimdi sıra bende. Benim peşimdeler..
