My Saver

Κεφαλαιο 2

Εδω και μιση ωρα καθομαι σε έναν από αυτούς τους γλυκαναλατους ακριβους αναπαυτικους καναπέδες απένατι από την κ.Τουίστ την προσωρινή μου ψυχολόγο που μου τα έχει ζαλισει κάνοντας τις ερωτήσεις να πέφτουν ή μια μετά την άλλη.
"Rose θα ηθελα να μου πεις πως νιώθεις σήμερα;" καλα αληθεια τώρα το ρώτησε αυτό;Ναι Ξερεις δεν ειμαι καλα κανείς δεν δίνει δεκάρα για μενα ούτε καν ή οικογένεια μου.
"Μια χαρα εσεις κ.Τουίστ" την ρωταω ειρωνικά αφήνοντας ένα πνιχτο γελακι.Μου αρεσει να την κοροιδευω στα μουτρα της,έχει μια τόσο εκνευριστικη φυσιογνωμία που είναι σπαστική. Ποιος μαλακας θα γινόταν ψυχολόγος; Ή κ.Τουίστ είναι ή απάντηση.
"Rose αν δεν μου πεις πως θα γίνεις καλα;
" Κ.Τουίστ για όνομα του θεου ποιος διαολος σας είπε ότι δεν ειμαι καλα;Επειδή οι γονεις μου κάνουν ότι θέλουν μέχρι τωρα στην ζωη μου και παίρνουν πρωτοβουλία για τα παντα στην ζωη μου όπως και να σας επισκεπτόμαι δεν σημαίνει πως πρέπει να σας ανεχομαι κάθε φορά και να σας λεω πως ειμαι. Καταλαβατε;"ή γυναίκα μπροστά μου έχει γουρλωσει τα ματια της και με κοιτάει προφανώς σοκαρισμένη αφού μόλις της ειπα οτι δεν γουσταρω να βλεπω την φατσα της. Πριν την αφησω καν να συνέλθει και να απαντήσει παιρνω το σακάκι μου και βγαινω από αυτό το εσώκλειστο κτίριο.Περπαταω στα στενά του Λονδίνου προς το γνωστό πάρκο όταν μερικές κρύσταλλιδες νερού πέφτουν πάνω μου.Ούτε ο θεός δεν με θέλει προφανώς.Αρχίζω να τρέχω βάζοντας την κουκούλα στο κεφάλι μου προς τον γνωστό προορισμο.Δεν βλεπω τίποτα μπροστά μου καθώς ή βροχή δυναμώνει και τα ματια μου θολά πλέον δυσκολεύονται να βρουν τον σωστό δρόμο.Μια μεγάλη σύγκρουση με κανει να πεσω κάτω μέσα στα νερά και ένα σώμα βαρύ να είναι κολλημένο με το δικο μου τόσο τέλεια λες και είναι φτιαγμένα για να ταιριάζουν σαν ένα κομμάτι παζλ. Τότε μετά από λιγη ωρα για να συνελθω σηκώνω το κεφαλι μου για να δω ένα αγορι με μπούκλες καστανές και μάτια του χρώματος πράσινου σμαράγδι να με κοιτάνε ήδη.Τα μάτια του έγδαραν την ψυχή μου.Δεν ειχα ξαναδεί κάτι τέτοιο παρόμοιο στην ζωη μου που για εμενα ήταν λες και εμαθα για πρώτη φορά να περπατω ενώ δεν ήταν κάτι σημαντικό στην πραγματικότητα αλλά για μενα ήταν κάτι διαφορετικο.
"Εμμ συγνώμη" μου λέει καθώς προσπαθεί να σηκωθεί από πάνω μου.
"Δεν πειραζει εγω εφταιγα" ομολογώ αφού αυτή ήταν ή αλήθεια.
"Εισαι καλα;" με ρωταει ενώ φτιάχνει τα τσαλακωμενο ρούχα του και μου απλώνει το χέρι του για να σηκωθω.
"Ναι έτσι νομίζω, Ευχαριστω." του λεω καθώς βρίσκομαι όρθια πλέον.Τα ρούχα και τα μαλλια μου έχουν γίνει ένα με την βροχή και ειμαι λες και εχω να κανω μέρες μπανιο.
"Οκευ,τότε πρέπει να πηγαινω ήδη βρεχει πολύ και πάλι συγνώμη." μου λέει καθώς αρχίζει να απομακρυνεται από μενα.
"Εντάξει, και πάλι συγνώμη γεια" κυμάτιζω το χέρι μου προς αυτόν όταν πλέον έχει χαθει σχεδόν από το οπτικό μου πεδίο όταν ακουω ίσα ίσα μια φωνή να μου φωνάζει
"Θα τα ξαναπουμε"
Το άγνωστο αγόρι με τα τόσα ωραια μάτια μόλις εφυγε και εγω καθομαι στην βροχή ακόμα σαν χαζη λες και της πήραν το γλειφιτζουρι. Αφού πάιρνω τα ποδια μου αλλαζω κατεύθυνση αντίθετη από του πάρκου αλλά προς το σπίτι σκεπτόμενη εκείνο το αγόρι. Δεν ξερω καν το όνομα του.

Χευυ πως είστε;Αυτή είναι ή νέα μου ιστορία και ελπιζω να σας αρεσει γιατί ή προηγούμενη δεν πήγε τοσο καλα.Πειτε γνώμες για το τι πιστευετε τι θα γινει. Ποιος είναι αυτός;Ή Rose είναι όντως τόσο χαλια;

VOTE & COMMENT

Αν σας άρεσε☝☝