Για Δύο Άντρες

Κεφάλαιο 2

ΟΡΕΣΤΗΣ

Το κεφάλι μου πονάει φριχτά. Ούτε που θυμάμαι πόσο ήπια εχθές. Το μόνο που θυμάμαι είναι μια γκόμενα να μου τρίβεται και μετά να με τραβάει στις τουαλέτες. Μετά λογικά θα έγιναν τα αναμενόμενα. Πάλι δεν θυμάμαι πως σκατά ήρθα σπίτι.

Η ώρα ήταν 3 το μεσημέρι και άρχισε να βουίζει μέσα στα αυτιά μου το τηλέφωνο. Ήταν ο μεσήτης για το σπίτι στο Ρέθυμνο. Λέει ήθελε να το δει μια φοιτήτρια και έπρεπε να πάω για να συζητήσουμε. Θα πήγαινε σε δυο μέρες οπότε είχα υπολογίσει να πήγαινα κι εγώ τότε. Την Παρασκευή το απόγευμα θα έφευγα.

Το βραδάκι βγήκα χαλαρά για ένα ποτό με τον φίλο μου τον Πάρη και φυσικά κατέληξα στις τουαλέτες για άλλη μια φορα με κάποια. Γενικά, άρεσα σαν άντρας και το ήξερα και φυσικά δεν το άφηνα ανεκμετάλευτο. Κάθε βράδυ σχεδόν, τα τελυταία δύο χρόνια, ήμουν και με άλλη. Δεν με κούραζε αυτό, δεν ήθελα δεσμεύσεις ούτε τίποτα τέτοιο. Περνούσα καλά και αυτό μου έφτανε. Ήμουν 35 χρονών και ήξερα πολύ καλά τι θέλω. Απλά να περνάω καλά με όλους του τρόπους.

Σήμερα το βράδυ ταξίδευα οπότε έπρεπε να φτιάξω τα πράγματα μου. Δεν θα καθόμουν πολύ, ίσα ίσα δυο εβδομάδες, ήταν μια καλή ευκαρία να κάνω κάποιες δουλειές που τις είχα παραμελίσει.

Δεν είχα πολύ χρόνο κι έτσι κατά τις 7 ξεκίνησα για τον Πειραιά. Το καράβι ήταν φουλ και δυσκολεύτηκα λίγο να βρω θέση. Δεν μ' αρέσει να παίρνω καμπίνα. Είναι μεν πιο βολικά αλλά νιώθω πως πνίγομαι εκεί μέσα. Τακτοποιήθηκα σε μια θέση και μόλις πήγα να χαλαρώσω χτυπάει το κινητό μου.

"Ναι."

"Γεια σου Ορέστη..!" έλεος. Ήταν η Άρτεμις. Είχε πεχτεί κάτι στο παρελθόν αλλά της το είχα ξεκόψει. Μάλλον δεν το είχε καταλάβει ακόμη.

"Τι θες Άρτεμις?"

"Τι κάνεις;"

"Είμαι πολύ καλά. Κάτι άλλο;"

"Ορέστη γιατί μου μιλάς έτσι; Εμένα μου λείπεις." εε ρε μπελά που βρήκαμε..

"Άρτεμις νομίζω τα έχουμε πει αυτά. Κάναμε καθαρό σεξ, αλλά πια έχει τελειώσει. Ξέχνα το πια!" είπα και τις έκλεισα το κινητό. Το απενεργοποίησα για καλό και για κακό.

Ένιωσα μια λυγούρα, οπότε πήγα στο κυληκείο να πάρω μια τυρόπιτα. Η ουρά ήταν τεράστια. Δεν έχω ιδέα πόση ώρα περίμενα για να την πάρω. Μόλις πάω να φύγω πέφτει πάνω μου μια πιτσιρίκα και πάει η τυρόπιτα. Σκόρπισε στο πάτωμα.

"Ωω..με συγχωρείτε. Χίλια συγνώμη. Δεν σας είδα. Πάει η τυρόπιτα." απολογήθηκε..

"Είναι εντάξει. Δεν πειράζει" φαίνεται αρκετά ντροπιασμένη και η αλήθεια είναι πως αν δεν ήταν τόσο όμορφη σίγουρα θα αντιδρούσα πολύ χειρότερα!

"Όχι όχι, μισό λεπτό. Να, πάρτε αυτά τα λεφτά να πάρετε μια άλλη." πολύ ευγενικό εκ μέρους της αλλά όχι..

"Είπα δεν πειράζει. Κρατήστε τα λεφτά. Είναι εντάξει!" είπα αρκετά σοβαρός και έφυγα. Δεν πειράζει. Θα μπορούσα να κάνω υπομονή. Ούτως ή άλλως δεν πεινούσα τόσο.

Αφού πέταξα την τυρόπιτα πήγα πάλι πίσω στη θέση μου Και έψαχνα να την βρω με το βλέμμα μου. Δεν ξέρω γιατί απλά μου έκανε εντύπωση. Θα μπορούσε να με βρίσει ή οτιδήποτε άλλο αλλά εκείνη μέχρι και λεφτά μου έδωσε για να πάρω άλλη. Δεν την έβρισκα πουθενά.

Μετά από ώρες με πήρε ο ύπνος. Πέρασε γρήγορα η ώρα και όταν ξύπνησα, κατα τις 4 τα ξημερώματα, βρήκα στο τραπεζάκι του καραβιού ακουμπησμένη μια τυρόπιτα και στο σακουλάκι έγραφε "Και πάλι συγνώμη..." χαμογέλασα στην σκέψη. Μα καλά που με βρήκε, εγώ την ψάχνω τόση ώρα και ακόμα δεν έχω ιδέα για το που βρίσκεται. Μπράβο της πάντως...

Επιτέλους η ώρα 6:00 τα ξημερώματα και το καράβι δένει στη Σούδα, το λιμάνι των Χανίων. Παλιά που είχε καράβι στο λιμάνι του Ρεθύμνου βόλευε αρκετά, τώρα που το ξαναέβγαλαν είναι μεγάλη ταλαιπωρία. Πηγαίνω στο γκαράζ να παραλάβω το αμάξι μου και την ψάχνω με το βλέμμα μου, δεν ξέρω γιατί...απλά το κάνω. Δεν την βρίσκω κι έτσι βγαίνω από το καράβι με προορισμό το σπίτι που έχω στο Ρέθυμνο. Αν κατάλαβα καλά το απόγευμα θα ερχόταν η κοπέλα να δει το σπίτι που νοικιάζω οπότε είχα αρκετό χρόνο για ξεκούραση!

#Αυτό λοιπόν είναι και το δεύτερο κεφάλαιο της ιστορίας. Ελπίζω να κάνω μια καλή αρχή. Να ξέρετε ότι η συνέχεια έχει πολύ ενδοιαφέρον. Τίποτα δεν έχει ξεκινήσει ακόμα! Αφήστε τα σχόλια σας!!:)