Aşktan Kırıntılar

Bölüm4:"Kapat ışıkları bayım, ben zaten karanlıktayım"

Okunma sayıları çok düşük. Dayanamayıp bölümü yayınlıyorum. Keyifli okumalar.

Musluğu açtım. Yüzüme su çarpıp kendimi tokatladım. Kendimi öldürecek bir sesle;
"Sen o aptal Burak yüzünden en iyi arkadaşınla küsemessin! Hemde o seni sevmezken.Sende sevmiyorsun onu!"

Bir an önce şu karanlıktan kurtulup aydınlığa çıkmak istiyordum. Sanki bir denizde tam kıyıya ulaşacakken boğulmuş gibiydim. Yaşam benim için korkulu bir rüyaydı.

Banyodaki dramlarımla beraber banyodan çıktık. Yatağıma yatıp dinlenmeye çalıştım.

Yüzüme vuran güneşle beraber kalktık. Telefonumu bulup hemen Ceren'i aradım;
"Ceren seni üzmek istememiştim.Ne olur beni anla."
Ceren bir süre sessiz kaldı. 10 saniyeye yaklaşık bir süre sonra;
"Biliyorum. Kim olsa aynısını yapardı. Ben de dahil."
Onu neşelendirmenin tek yolunu biliyordum ve;
"İstersen bugün alışverişe gidelim. Ama çok şey almak şartıyla."
"Sence ben varken az şey alman mümkün mü?"
Sesi fazlasıyla canlanmıştı sanki.
"Tabii ki de yok."
Diye kesin bir cevap verdim.
"İyi o zaman mesajlaşrız."
Dedi ve kapattı.

Hemen hazırlanmaya başladım. Kahvaltı, yemek umrumda değildi. Normal bir pantolon üstünede salaş bir şey taktım. Aşşağıya hızlıca indim. Şu anda Ceren'le iyileşmek dışında hiçbirşey geçmiyordu aklımdan. Burak bile. Çantamı ve ayakkabımı alıp hemen kapıya çıktım.

Hızlıca yürümeye başladım. Telefonumu cebimde aramaya başladım. Çıkınca hemen Ceren'e;
"Nerede buluşuyoruz?" diye mesaj attım. Her zaman olduğu gibi cevap hiç gecikmedi; "Pastanenin orada."

Pastanenin yönüne terstim. O yüzden hemen bir "U" dönüşü yaptım. Bize yakındı zaten. Çabuk varabildim. Ceren uzak,yakın bilmez rüzgâr gibiydi. Bu yüzden pastaneye varınca hemen karşımda buldum onu. Birbirimize sarılıp öptük. Sanki bir yıldır görmüyormuş gibi.