ASLI (Deepika Padukone) Tıp okuyordum. Bilirsiniz gerçekten bitirmesi zor bir bölüm. Derslere vakit ayırmaktan sosyal hayatım olmuyordu. Bu benim için değil, benimle aynı fakültede okuyanların hepsi için geçerliydi. Hepimiz birer inektik. Gerçekten tıp fakültesini kazanmak çocukluğumdan beri hayalim olan birşeydi. Her zaman o beyaz önlüğü giymenin hayalini kurmuştum. Düşündüğümden daha zor bitirdim bu bölümü. Ama mezun olduğum an yaşadığım o heyecan hepsine değerdi.
Üstüm başımla ilgilenemiyordum ve bir dörtgözdüm. Filmlerdeki o çirkin kızlara benziyordum. Belki de bu yüzden üniversitede hiç erkek arkadaşım olmamıştı. Tabi bizim fakültedekilere erkek denebilirse... Onlar daha da çirkindiler. Hepsi sadece ders çalışan gözlüklü birer ahmaktı. Ne kadar iğrenç! Her neyse şu an harika bi işim ve harika bir ilişkim var. Beni asla bırakmayacak çok harika bir adama sahibim. Adı Serkan (Ranbir Kapoor). Adını her okuduğumda içim ısınıyor. ♡ İnşallah çok yakın zamanda onunla ömür boyu mutluluğa 'evet' diyeceğim.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
MURAT (Shahid Kapoor) Üniversite mi? Hatırlamak bile istemiyorum! Gerçekten çok kötü zamanlardı. Sapın tekiydim. Aslında sanırım hala öyleyim. Aslı... Üniversiteden beri aşığım ona. O güldüğünde yeryüzünde çiçekler açıyor. Tatlı gamzelerini görmek için can atıyorum her zaman. Ama o başkasına ait... Bunca zamandır ona açıklayamadım. Ve o gitti. Başkasına... Aynı hastanede çalışıyoruz. Serkan'a o kadar aşık ki! Her gün bunu gözlerinde görüyorum. Gözlerinde üniversitedeyken olmayan bir pırıltı var. Her gün içim içimi yese de kendimi suçluyorum. Çünkü bırakın ona aşkımı anlatmayı, "merhaba" bile demekte zorlanıyorum. Konuşurken gözlerine bakamıyorum. Gözlerine bakarsam ona olan sevgimi hemen anlayacaktır. Onun gözlerindeki pırıltıdan bende de var çünkü... Aşkın pırıltısı...
DERİN (Anushka Sharma) Ben 11 yaşındayken annemle babam bir trafik kazasında öldüler. Aslında çok başarılı olmayan ben, ailem ölünce daha çok çalışmaya başladım. Akrabalarımız bana bakmak istemiyordu. Liseye kadar zar zor yanlarında tuttular. Kazandığım lisenin başka bir şehirde olmasından dolayı rahat bir nefes almışlardı. Ben de onların yanında durmaya meraklı değildim tabi. İstanbul'a gitmek için can atıyordum. Orada bir öğrenci yurdunda kalmaya başladım. Güzel bir üniversite kazanıp, güzel bir meslek edinip kendime güzel bir hayat kurmam gerekiyordu. Çok çalıştım ve nasıl olduysa tıp fakültesini kazandım. Hala inanamıyorum ama gerçekten çok mutluyum ve yaptığım işi seviyorum.
