Sylwia stanęła w progu szkoły. Rozglądała się chyba z 5 minut, aż w końcu popchnął ją jakiś chłopak. Dopiero teraz zorientowała się jak długo stała w przejściu. Poszła do szatni. Czemu wybrała szkołe daleko od swoich przyjaciół? Daleko od swojego miasta? Chciała chodzić do szkoły na poziomie. Wszystko było wspaniale, a może nie do końca? Sylwia nie umiała się odnaleźć. Chciała udawać inną, aby ją lubili. Ale jak? Przecież nawet nie umie zawrzeć nowego kontaktu. W poprzedniej szkole miała wielu przyjaciół, ale znała ich od dziecka. Od kiedy miała 6 czy 7 lat. A teraz? Nie zna nikogo...
Może znajomi nigdy za specjalnie jej nie lubili, ale mogła na nich liczyć i to jej wystarczyło.
Sylwia poszła pod sale biologiczną. Był to dla niej nowy przedmiot. Właśnie zastanawiała się czy usiądzie blisko czy daleko? Jaka będzie nauczycielka? Zresztą chrzanić nauczycielki! Nie o to jej chodziło! Ona nadal nikogo nie poznała. Chciałaby podejść i zapoznać się, ale boi się. Boi się, że się ośmieszy, że jej nie polubią, że ją odtrącą. A może warto by było spróbować? Nagle jej myśli odwróciła jedna osoba. To był chłopak - szatyn. Był wysoki. Sylwia wpatrywała się w niego jak w obrazek. Kiedy spojrzał w jej stronę odwróciła wzrok na ziemię. Stanął przed salą biologiczną. Tak, będą razem w klasie. Stał i spoglądał co jakiś czas na Sylwię. Wyglądało na to, że też nikogo nie zna. A może zapytać która godzina? Przynajmniej wymieni z nim kilka słów, czego nie robiła od rana?
-Wiesz może która godzina? Zapytał chłopak. Czy naprawdę musiał ją wyprzedzić z pytaniem? A może on myślał o tym samym co ona?
- 7: 45. Powiedziała.
- No to jeszcze 15 minut nic nie robienia.- Skąd jesteś? Z Warszawy?
-Nie. Mieszkam pod Warszawą. A ty?
-Ja jestem z Warszawy.
- Yhym...
- Znasz tu kogoś?
-Nie.
- Ja też.
Zadzwonił dzwonek. Ten chłopak wydaje się miły.
