Dusza

Istota

Ten rozdział dedykuję siemaneczkoo , gdyż to ona sprawiła, że powstał. (Publikuję bez wcześniejszego sprawdzenia)

Jestem.

Jesteś? Kim jesteś?

Nie wiem...może promieniem, rzuconym przez kaprys słońca,
może szelestem zabłąkanego wiatru,
może kropelką niechcianego deszczu, a może ziarnkiem rozrzuconego prochu.

Czym jestem?

Duszą poety w śmiertelnym ciele?
Bezkresem żalu w ciasnej otoczce?
Zranionym dzieckiem skrzywdzonym niewiedzą, czy zwykłym, naiwnym, cierpiącym człowiekiem?

Kim jestem?

Jestem istotą z żalu i trwogi,
jestem kukiełką postępu i ludzi,
Jestem naiwną, pokorną owieczką,
Jestem pozornie spokojną rzeką,
Jestem jak orzeł, błądzący w obłokach,
Jestem jak dziecko, zbyt często płaczące,
Jestem filozof znudzony swym życiem,
Jestem jak ziarnko, pragnące uznania.

„Czuję, więc jestem"

A jeśli tak nie jest?