Alive //L.T

κεφάλαιο 1

Ήμουνα μικρή δεν καταλαβενα πολλά απο τους καθημερινούς καυγαδες των γονιών μου .Κάθε φορα που τσακώνοντουσαν η μαμά μου έλεγε να κρύβομαι στην ντουλάπα εκει δεν θα μπορούσε να με βρεί έλεγε μια μέρα όμως με βρήκε και άρχισε να με χτυπάει με τόση δυναμη που είχα μελανιές σε όλο μου το σώμα , αλλο παιδί στην ηλικία μου μπορεί και να είχε λιποθυμήσει απο το πολύ ξύλο ή τον φόβο του αλλά εγω είχα συνηθίσει δεν ηταν η πρωτη φορά που με χτύπησε, απο τοτε κλείδωνα την πορτα και κρυβομουνα αυτός ο άνθρωπος αν μπορω να τον χαρακτηρισω έτσι δεν έδειχνε έλεος σε κανέναν θυμάμαι πολλές φορες η μητέρα μου να κλαίε. Κρύβονταν και εκείνη μαζί μου πολλές φορες δεν μας έβρισκε σπάνιες φορές οταν καταλάβανε που είμασταν φώναζε να βγούμε εμείς όμως δεν βγεναμε ποτε ηταν λες και παίζαμε κρυφτό εκεινος ηταν ο κυνηγός και εμείς τα θυραματα του που κάποια στιγμη θα πεφταμε στη μεγάλη παγίδα κάποια στιγμη τα πράγματα θα γινόντουσαν πολύ περίπλοκα .Σήμερα το νιώθω σήμερα αυτή είναι η μέρα που πολλά πραγματα θα αλλάξουν . Σήμερα τα πραγματα ήταν χειρότερα δεν άντεχα να τους ακούω τις φωνές τους να φωνάζουν ο ένας στον άλλον δεν είχα την δύναμη να μείνω κρυμενη κάτι με τραβούσε να πάω στους γονεις μου έτσι και εγινε κατέβηκα κάτω και τον είδα να κρατάει όπλο, τρόμαξα θα την σκότωσει οτι και να πω θα την σκοτώσει και μετα θα σκοτώσει εμένα το κρυφτο με τον κυνηγό μας τελειωσε τώρα είμαστε αντιμέτωπες με την μοιρα μας και αυτο θα μας καταστρεψει

"Τι κανεις πας καλά ασε το όπλο κατω"

άκουσα την μητέρα μου να του λέει

"Δεν προκειτε να αφήσω το όπλο τσουλα"

φώναξε εξαγριωμένος έχω παγώσει μπορεί ανα πάσα στιγμη να σκοτώσει την μαμα ή εμένα αναπασα στιγμή θα πεθάνουμε, θα πεθανω απο τα χέρια του πατερα μου πως θα νιώθει άραγε αν με σκοτώσει αν καταλάβει οτι σκότωσε το παιδι του; Οτι λέρωσε τα χέρια του με το αίμα του παιδιού του ; θα χαρεί;

"Σταματά ακούς είναι μπροστα το παιδι !σταματά δείξε έλεος"

Σήκωσε το όπλο και σημάδευε την μητέρα μου

''Μπαμπά σταματααα σε παρακαλώ!!"

άρχισα και εκλεγα με λυγμούς και αυτός γέλαγε, γελαγε σαν υστερικος λες και είχε ακούσει ενα ξεκαρδιστικο ανέκδοτο αλλά όλα αυτά μονο ανεκδοτο δεν ήταν ηταν η πικρή αλήθεια αυτή είναι η πραγματικότητα που ζούμε δεν είχα ποτε την ευκαιρία μα ζήσω έστω και για λίγο στο ροζ συννεφάκι μου που όλα είναι τέλεια όπως όλα τα αλλά κορίτσι της ηλικιας μου εγω γνώρισα το σκληρό προσωπο της κοινωνιας και τώρα γνωρίζω ενα ακόμα πιο σκληρό....