"It is never easy to move on. To start from scratch. To try and fix what has been broken. To forget. And most especially, to forgive. It is a long and winding process. Sometimes it ends well. But sometimes, it never ends. You just get to a point, then realize that you have not really moved. To move on, more than a decision, is a choice. You don't just decide to do it, you choose to do it. Day in, day out. And at the end of it all, when every thing's been said, done and given, you just have to hope. Hope that you have built a clear slate. Hope that you have been fixed and mended. Hope that you have forgotten and forgiven.
Hope that you have moved on."
Isang taon.
I looked at my phone's calendar.
Isang taon na pala simula nung iwanan niya ako. Isang taon na pala simula nung nagdesisyon siyang wag na akong papasukin sa buhay niya. Isang taon na pala simula nung inisip niya na di ako karapatdapat sa isang explanasyon. Isang taon na pala.
Napangiti nalang ako habang napapaisip.
Mag-iisang taon na rin palang nakaya kong mabuhay nang wala siya na akala ko nuoy di ko magagawa. At mag-iisang taon na rin pala simula nung nagdesisyon akong mahalin ang sarili ko.
Ngayon masasabi kong sa halos isang taon na paghihirap, wala akong ni isa mang pinagsisihan. Bakit pa ba? E sa isang taong yun mas nakilala ko ang sarili ko, mas napamahal ako sa sarili ko at napatunayan ko na kaya ko. I have become a better person. There shouldn't be anything to regret.
I kept my phone inside my bag bago ako lumabas ng kotse ko. Andito ako ngayon sa harap ng coffee shop na paboritong tambayan ng mga volleyball teammates ko kasama ang courtside reporter namin nung last season na si Laura. Hindi nila alam na akoy narito at isusurpresa sila. Pano ba naman kasi isang week kaming walang training, and within that week, sobrang busy ko sa classes at work. Well, actually kahit before pa, lagi nalang akong busy. Nagrereklamo na nga sila e. Nakikita ko lang sila sa dorm tas di pa kami nakakapag-usap ng maayos. Namimiss ko na sila e.
Papasok palang ako nung nakita ko sila Ella at Den sa may window. They were happily chitchatting with the person o persons across them. Di kasi masyadong kita sa pwesto ko kung sino mga kasama nila. I just ordered the usual frappe and approached them.
Ly: Hi guys!
Napalingon silang lahat sakin. Oh, so it was Von and Laura pala na kasama nila. Mga three seconds pa bago mag register sa kanila na andito ako kaya mej late reaction ang tili nila Den, Ella at Lau. Napalingon tuloy samin ang ibang mga customers.
Ly: Ssssshhhh nga kayo!
Them: Omg Ly!
Then they all stood up and hugged me. Grabe tong mga to kala mo di ko nakikita sa dorm e.
Ly: Sus kayo naman. Parang sobrang tagal nating di nagkita ah.
Ella: Tse! Wag ka nga. Nakikita ka nga namin, di ka naman namin masyadong nakakausap.
Den: Onga. Baka naman after today, maabutan pa ulit ng ilang months bago tayo makapag hangout ulit?
I laughed at their faces. They looked so cute and adorable oag nagtatampo sila. I motioned for them to go back to their seats at agad naman silang naupo. I sat beside Den.
Ly: Don't worry guys. I already asked my manager to limit muna my projects so I can hang with you often.
Von: Totoo ba talaga yan, idol? Baka hoax lang yan ah. Wag mo kaming paasahin.
Wow, Von spoke. Kaya I smiled at him nalang. Boyfriend nga pala siya ni Laura kaya madalas din siya dito.
Ly: Oo nga, idol. Weekends nalang work ko so my friends have me on weekdays.
