Babamı eskiden beri sevmezdi zaten. Parası için evlenmişti. Bazen babamı onun öldürdüğünü bile düşünüyorum.
~Flashback Son~
~Nami'nin Ağzından~
Bay Morvosvos~: Nami.
Bay Morvosvos~: Ben özür dilerim.
Bay Morvosvos~: Gerçekten hiç iyi bir günde değildim.
Bay Morvosvos~: Sana patlamamam gerekirdi. Çok üzgünüm.
Levo arka arkaya mesaj atmaya başlamıştı. İçimden hiç cevap vermek gelmediği için yazmıyordum bir şey.
Bay Morvosvos~: Nami gördüğünü biliyorum.
Bay Morvosvos~: Hatalıyım biliyorum.
Bay Morvosvos~: Ama gerçekten özür dilerim.
Bay Morvosvos~: Lütfen affet beni.
Bay Morvosvos~: Bu böyle olmayacak.
Bay Morvosvos~ Arıyor...
Aradığını fark edince elim ayağım birbirine dolanmıştı. İlk defa sesini duyacaktım. Yeşil simgeyi sağa kaydırdım.
"Nami! Sonunda!"
Sesi hiç beklemediğim kadar yumuşak ve güzeldi.
"N-nami? Cevap vermeyecek misin?"
Dilim tutulmuştu.
"Nami ben gerçekten çok üzgünüm."
"Gerçekten üzgün müsün?"
Cevap verebilmiştim sonunda.
"Hemde çok! Lütfen affet beni! Ne istersen yaparım! Lütfen!"
"Her istediğimi yapar mısın?"
"Evet ne istersen."
"Bir daha sinirlendiğinde bana salak salak trip atmayacaksın Levo. Anladın mı?"
Bir süre cevap gelmeyince telefonu kapattım.
"Gerizekalı. Ben burda bu kadar ağlayayım sen sadece özür dile."
Bay Morvosvos~ Arıyor...
"Ne var?!"
"Nami."
"Ne var Levo?"
"Pencereden dışarı bakar mısın? Telefonu kapatma ama."
Ayağa kalkıp pencerenin önünden perdeleri çektim ve pencereyi açtım.
