Because of you 2 {ON HOLD}

Hoofdstuk 2

Layla's P.O.V

Voor het eerst deze week heb ik goed kunnen slapen en word ik vredig wakker. Ik open mijn zware oogleden en kijk naar het witte plafond. Wat waren mijn plannen ook alweer vandaag?
Oh natuurlijk, die had ik niet.
Met tegenzin stap ik uit het bed en open ik langzaam de witte gordijnen van mijn grijze kamer. Het getik tegen het grote raam verraad al dat het regent. Geen wonder dat ik goed geslapen had. De lucht is donker gekleurd en de bomen waaien woest heen en weer. Ik frons even en sjok naar de kleine badkamer. In de spiegel zie ik een meisje dat ik haast niet herken. Mijn gezicht was ingevallen, mijn huid was bleker dan ooit en mijn ogen waren niet de groene kleur die ze altijd waren geweest. Doordat ik niet goed meer voor mezelf zorgde, zag ik er veel ouder uit dan mijn negentienjarige leeftijd. Ik zet de kraan open en wacht tot het water lauw is geworden. Ik was mijn gezicht en armen en laat het water weer weglopen. Uit het kastje naast de wasbak pak ik een handdoek en droog mijn gezicht. Het kastje stond vol met shampoo en crémpjes die ik nooit gebruikt had. Verder lagen er ook scheermesjes in die ik soms voor heel andere doeleinden gebruikte.

Ik loop in mijn grijze joggingsbroek, blauwe sweater en witte gympen door de lange deprimerende hal die ik al zo vaak belopen had. Ik kom aan bij de ontbijtzaal en observeer de ruimte die ik ga betreden. Ik weet niet hoe ze het hier uithouden, iedereen lijkt zo vrolijk vergeleken met mij. De meeste zijn bijna allemaal van plan om meer te gaan eten, socialer te worden en het meest belangrijke, vertrekken. Nee, dit was geen anorexiakliniek waar iedereen depressief is en zichzelf van kant probeert te maken. Het leek wel alsof ik de enige was die de toekomst niet zo rooskleurig in zag. 'Beter worden' was namelijk niet zo makkelijk. Sterker nog, het is zwaar en moeilijk. Daarbij had ik de wereld toch niets te bieden. Ik bleef hier nog wel een tijdje ben ik bang. Ik wrijf over mijn arm en loop naar het keukengedeelte, waar ik een kom muesli en een mandarijn pak. ''Goedemorgen Layla.'' zegt Sarah tegen me. Sarah is een begeleider die hier doordeweeks altijd is. Als je haar werk moet omschrijven, is het dat ze ervoor moet zorgen dat 'de patienten' eten en zichzelf niet van kant maken. Dat was hier dus niet zo moeilijk. Ik ben één van haar weinige uitdagingen in deze kliniek en dus is ze vaak in mijn buurt te vinden. Wat mij ontzettend frustreert aangezien ik geen interesse heb in haar motiverende speeches. ''Hey.'' zeg ik kortaf en loop naar een lege tafel. Meteen voel ik het koude en harde bankje tegen mijn botten wanneer ik ga zitten. Ik zucht wanneer Sarah bij me aan tafel komt zitten. ''Weet je, jullie zouden wat moeten veranderen aan deze harde banken. Voor ons zijn kussens of in iedergeval leuningen misschien wat meer geschikt.'' zeg ik. Ze grinnikt. ''Ik zal het doorgeven aan de grote baas.'' zegt ze terwijl ze een slok neemt van haar koffie. Ze kijkt me observerend aan. ''Wat?'' vraag ik bot. Ze lacht. ''Niets.'' zegt ze. Ik heb geen zin mijn energie te verspillen door verder te vragen en pel mijn mandarijn. Ik doe de stukjes mandarijn bij de muesli en doe er vervolgens een halfuur over voor het op is.

Ik pak mijn kommetje en breng het terug naar de keuken. ''Layla!'' roept Sarah. Ik draai me verveeld om. ''Ja?'' ''Vergeet niet dat er vanmiddag om drie uur een therapieles is.'' zegt ze. ''Ik zie wel.'' zeg ik en loop op mijn gemak de eetzaal uit. Mooi niet dat ik daarheen ging. Het enige wat je daar deed was luisteren naar verhalen die je al honderd keer eerder had gehoord, je eigen verhaal vertellen, bidden en praten over je gevoelens. En ik was niet eens gelovig. Kortom die therapielessen hielpen voor geen fuck dus waarom zou ik mijn tijd er aan verspillen als ik ook kon gaan slapen, een boek lezen, of met mijn eenzame gedachtes door het raam kon gaan staren?

Ik open de deur van mijn kamer en trek mijn gympen uit. Ik bind mijn haar in een knot en ga in bed liggen. Ik zet de tv aan en zap door de kanalen. Comedy central, mtv, slam tv, het nieuws. Ik laat hem op het nieuws staan en luister naar de reporter die over de opwarming van de aarde praat maar veel krijg ik er niet van mee. Al snel voelen mijn oogleden weer zwaar en val ik in slaap.

Ik word wakker van mijn ringtone die van ergens uit de keuken weg lijkt te komen. Snel stap ik uit bed en strompel ik nog half slapend naar het keukentje. Ik pak mijn telefoon en neem op.

''Met Layla.'' zeg ik.

''Hallo, met Sasha.'' zegt de stem.

''Heey hoe gaat het?'' vraag ik.

''Prima lieverd, is het goed als ik zo even langs kom met Kay?''

Ik kijk naar buiten, het regent en waait nog harder dan vanochtend.

''Nee, het is te gevaarlijk om nu hierheen te komen.'' zeg ik.

''Doe niet zo mal, we zijn er binnen een halfuur. Tot straks!'' zegt ze opgewekt.

''Ja.. tot straks.'' zeg ik.

Ik zit weer naar buiten te staren wanneer er wordt geklopt op mijn deur. Vervolgens gaat de deur open en kijkt er een klein hoofdje met natte blonde haren om het hoekje kijken. Ik glimlach en strek mijn armen naar hem uit. Zijn stralende blauwe oogjes lichten op en hij probeert op zijn manier naar me toe te rennen terwijl hij nog maar net heeft leren lopen. "Lala!" Roept hij. Ik sluit hem in mijn armen en til hem op. Ik woel met mijn vingers door zijn haar. "Wat ben je nat!" Zeg ik. Hij glimlacht klein en verbergt zich in mijn shirt. Sasha komt de kamer ook inlopen en hangt haar jas op. Ik zet Kay neer en help hem zijn jasje uit te trekken. "Hey lieverd." Zegt Sasha en ze omhelst me.
"Heey." Zeg ik. "Hoe gaat het met je?" Vraagt ze. "Zoals altijd." Zeg ik. "Ben je de laatste tijd nog naar therapie geweest?" Vraagt ze terwijl ze op de tweepersoons bank gaat zitten. "Zal ik koffie zetten?" Vraag ik hopend dat het onderwerp zal veranderen. "Ja graag." Zegt ze. Ik loop naar de keuken met Kay die zeurt om sap. Ik laat het koffiezetapparaat koffie zetten en pak twee kopjes uit het keukenkastje. Ik vul zijn tuitbeker met sap en hurk bij Kay neer. Met een pruillip grijpt hij naar de beker. Ik tik met mijn vinger op mijn wang. "Eerst een kus." Zeg ik. Hij vouwt zijn armpjes om mijn nek en geeft me een kus op mijn wang. Ik glimlach en geef hem zijn beker. Hij rent weer terug en klimt onhandig op de bank. "Sap." Zegt hij tevreden.

"Layla?" Ik schenk de koffie in de kopjes. "Alleen melk toch?" Vraag ik. Sasha staat op van de bank en komt bij het aanrecht staan. Ik zucht. "Nee, ik ga niet meer naar die therapielessen." Geef ik toe. "Waarom niet?" Vraagt ze. "Omdat ze nutteloos zijn." Zeg ik en geef haar een kopje. Ze knikt. "Hebben ze nog meer voor activiteiten gepland deze maand?" "Niet veel." Zeg ik en ga naast Kay zitten op de bank. "Zoals welke?" Ik roer met het lepeltje door de bruine vloeistof. "Wandelingen, meditatie, er is een boekenclub en nog wat meer van die dingen.'' zeg ik. "Waarom probeer je niet eens iets van die activiteiten?" vraagt ze. ''Omdat ik er gewoon niet de energie voor heb.'' ''Ik kan niet tegen al die vrolijke meiden die denken dat ze over twee weken beter zijn.'' zeg ik. Ze zucht en neemt een slok van haar koffie. ''Ik wou dat jij er zo positief over dacht.'' zegt ze. Ik kijk neer. ''Ik kan het niet.'' zeg ik. ''Het is te zwaar.'' ''Het is nog zwaarder als je het niet probeert.'' zegt ze met een glimlach die medelijden toont. ''Ik snap dat het moeilijk is, maar je kan hier niet voor altijd blijven.'' Nee, ze snapt het niet. Ze kan het niet snappen. Ze heeft een man en twee zonen die trouw aan haar zijn. ''Niet voor altijd nee, maar voorlopig nog wel.'' zeg ik.

''Hoe gaat het met Roy?'' Vraag ik voor ik er echt bij heb nagedacht. ''Heel goed, heeft hij het je nog niet verteld?'' zegt ze. ''Wat?'' vraag ik. ''Hij mag een fotoshoot doen voor een of ander Italiaans merk.'' ''Wat raar dat hij je dat niet vertelt heeft, hij was er heel enthousiast over.'' zegt ze fronzend. ''Oh.. nou ja geeft niet.'' ''Hij heeft het vast druk met zijn studie enzo..'' zeg ik. Ze knikt. Ik kijk naar Kay, die slaperig voor zich uit zit te kijken. ''Kay lieverd, wakker blijven we gaan naar huis.'' zegt Sasha. Kay knikt langzaam en legt zijn hoofd op mijn schoot. Ik streel over zijn hoofdje. Sasha pakt zijn jasje en doet hem bij hem aan. Ik druk nog een kus op zijn kruin wanneer hij slapend in de armen van Sasha ligt en kijk dan hoe ze mijn kamer verlaten. Ik zucht zachtjes en ga weer bij het raam staan. Het was ontzettend lastig om bezoek te ontvangen. Iedereen wil altijd weten hoe het gaat en elke keer krijgen ze niet het antwoord waar ze op hopen. "Zoals altijd" mompel ik tegen mezelf. Ups and downs maar vooral downs en mensen houden niet van die onprettige en depressieve sfeer die er om mij heen hangt. Een mentaal onstabiel persoon zoals ik begrijpt dat als geen ander, ik zou mijzelf ook geen gezelschap willen houden. Voordat je het weet komen mensen alleen nog op bezoek omdat het moet. Voor vele mensen was ik niet langer meer een mens maar een klusje wat ze van hun wekelijkse of maandelijkse to do lijstje af kunnen checken.