Başka Bir Lise Hikayesi (1)

»1.Bölüm«

1 ~

"Yeter artık anne, anlamıyor musun hayatımı bana sormadan yönlendirmenizden bıktım! Neden başka bir okula geçiyormuşum ki!?" dedim hiddetten yüksek çıkan sesime mani olmaya çalışarak.

Bağırıyordum evet çünkü çok sinirliydim. Hayatım yine ailem tarafından oraya buraya çekiştiriliyor ve ben sadece seyirci kalıyordum.

Annem tırnaklarına manikür yapan kadına nazikçe gülümseyip geri çekilmesini işaret etti. Manikürcü geri çekildiğinde ayağa kalkıp tam önüme dikildi.

"Bu asi hallerin hiç hoşuma gitmiyor bilesin Cemre. Sen ne zamandan beri bizim isteklerimize karşı çıkar oldun? Gittiğin okulda derslerin düştü ve sen artık kendi benliğini yitirdin farkında değil misin?" dedi sakin bir sesle. İyi güzel en azından sakince konuşuyordu. Harika!

"Gitmek istemiyorum anne. Benim arkadaşlarım var!" dedim isyankâr bir sesle.

Şu an okuduğum okulun nesi vardı anlamıyordum? Güzel, pahalı bir kolejdi işte, tıpkı ailemin istediği gibi. Tıpkı onların istediği gibi onlara bulaşmıyor kendi halimde takılıyordum. Pekâlâ, takılmıyordum çünkü kolejin en popüler kızı bendim! Ben ne istersem o olurdu ve okuldaki çoğu insan bana hayrandı. Arkadaş olabilmek için bile çaba harcamama gerek kalmıyordu. Benimde kendimce bir popüleritem vardı.

"Senin arkadaşların gerçek arkadaş değiller görmüyor musun kızım? Alkoliği var, bağımlısı var! Sen sadece onlar seni pohpohladığı için onlarla beraber takılıyorsun. Yalan mı Cemre?" dedi gözlerimin içine bakarak.

Evet, çok sıkı fıkı arkadaşlarım yoktu ama bu okul değiştirmek istediğim anlamına gelmezdi. Üstelik şehrin en başarılı kolejinde eğitim görüyordum, başka nereye gidecektim?

"Ben değişmedim anne. Eski Cemreyle ben aynıyım görmüyor musunuz?"

Annem kaşlarını kaldırıp bana baktı. Bu bakışlar 'sen onu benim külahıma anlat' bakışlarıydı. Derin bir nefes verip her zaman sinirlendiğimde yaptığım hareketi yaptım ve gözlerimi devirdim. Daha fazla annemle tartışıp kötü olmak da istemiyordum. Kendisi babamla beraber işten vakit bulabildikleri ilk an okulumu değiştirmişlerdi tabii, beraber bir şeyler yapalım desem ona vakitleri yoktu ama. Kendi yalnızlığımı çevremdeki insanlarla dolduruyordum. Beni buna iten onlardı, üstelik biraz kötü kız olmak o kadar da kötü değildi. Dışarıdan kimsenin beni alt edemeyeceğine yarayan ufak bir nüanstı hatta.

"Ben kızımı tanıyorum ve sen o kız olamazsın Cemre. Çok üzgünüm kayıt işlemlerin yapıldı bile" deyip arkasını döndü ve tekrar tek kişilik koltuğa oturdu.

Siyah saçlarımı savurup arkamı döndüm ve bu sefer babamın çalışma odasına yöneldim. O annem gibi gaddar değildi. En azından beni dinlerdi. Öyle umuyordum.

Kapıyı çalıp içeri girdiğimde babam önündeki evraklardan başını kaldırıp bana baktı.

"Hayır, Cemre" dediğinde olduğum yerde kaldım.

"Neye hayır babacığım?" dedim tatlı kız modellerinde.

Babam genellikle annemden daha anlayışlıydı fakat sarsılmaz otoritesi tüm bu özelliklerinden üstündü. Eğer babam bir şey için karar kılmışsa benim onu yapmaktan başka çarem kalmazdı.