Broken. •H.S.•

Chapter 3

Ωχ οχι.

Χα. Τι ειρωνία και αυτη.
Ήταν ανάγκη να συμβεί αυτο δηλαδη;

"Ειμαι η Σαμανθα" ειπα διστακτικά

"Χαρρυ." Απάντησε ξερά και άψυχα.
"Αν και νομιζω πως έχουμε ξανά γνωριστεί πρόσφατα" λεει και μου κλείνει το μάτι.

Γυρίζω το βλέμμα μου προς τον κύριο Κολλινς.

"Έχετε γνωριστεί; Πως; Ποτε;" Ρωτάει γεμάτος ενδιαφέρον.

"Σημερα το πρωί , έπεσε πάνω μου και μου χύθηκε ο καφές στο πουκάμισο της, όπως βλέπεις δηλαδη" απαντάει ο Χαρρυ και πνιχτα γέλια του ξεφεύγουν .

"Ώστε αυτος ειναι ο αγενής τύπος απο σημερα το πρωι;!" Λεει ο Κολλινς και γελάει κάνοντας με να ντροπιάςτω
ακομα περισσότερο.

"Λοιπον για να μην χάνουμε χρόνο, Χαρρυ , πλέον η Σαμανθα θα εργάζεται για εμάς, όποτε θα χρειαστεί την βοήθεια σου τους πρώτους μηνες για να εξοικειωθεί με το προγράμμα και το κλίμα.. Σαμανθα, αυριο το πρωι θα πρέπει να εισαι εδω στις 8 και όποτε εισαι έτοιμη να ξεκινήσεις"

"Σας ευχαριστω πολυ για ακομα μια φορα κύριε Κολλινς ! Θα το φροντίσω"

"Μπορείς να με λες Μπεν"

"Ωραια... Λοιπον κυρ.. Εε Μπεν , θα τα πούμε αυριο το πρωι. Γεια και σε εσενα Χαρρυ.."

Δεν απάντησε. Φυσικά και δεν θα απαντούσε. Να άλλο ενα στοιχείο που με εκνευρίζει αφάνταστα . Να με αγνοούν . Να μου πεις, τι στο καλο να περιμένεις αυτο έναν τύπο σαν τον Χαρρυ;! Τόσο εγωιστή , αγενή και τρομερά καυτό.
Λοιπον το τελευταίο δεν έπρεπε να είχε αναφερθεί, μα δεν μπορει και να παραλειφθεί . Πραγματικά, το άσπρο του κολλητό και λιγο διαφανές μπλουζάκι , εκανε εμφανείς τους προφανώς γυμνασμένους του μύες και τα μαύρα κολλητά του τζιν τονώνουν τους πλούσιους και δεμένους μηρούς του, κατι που ταιριάζει απόλυτα με το ανάστημα του και τις αναλογίες αυτού του άνδρα..
Μα τι στο καλο κάθομαι και σκέφτομαι; Τι με ενδιαφέρει τι φοράει ο Χαρρυ τέλος πάντων;

Οταν βγήκα απο το γραφείο του Μπεν , προχώρησα προς το ασανσέρ το οποίο και κάλεσα .
Αφου έφτασε, μπήκα μεσα κατεβαινοντας στο ισόγειο , και προσπέρασα τα γραφεία υποδοχής.

Οταν βγήκα έξω απο το κτίριο ο καιρός φαινόταν τελείως μουντός, συννεφιασμένος -όπως πάντα άλλωστε- και έτοιμος να βρέξει.

Καταραμένο Λονδίνο με τους απαίσιους καιρούς σου.

Πηρα αμέσως την μητέρα μου τηλέφωνο για να της ανακοινώσω τα ευχάριστα -για καλή μου τυχη- νέα , κατι το οποίο την ενθουσίασε αρκετά.
Της ανέφερα επίσης πως τωρα που τελείωσα την συνέντευξη, ήρθε η ώρα να ψάξω για δικό μου διαμέρισμα , κατα προτίμηση κοντα στην νέα μου δουλειά. Θα γύριζα το βραδυ με λεοφωρειο - εφόσον ακομα δεν εχω δικό μου αυτοκίνητο- .

Η υπόλοιπη μερα πέρασε με εμενα να πηγαίνω απο εδω και απο 'κει , συναντώντας γλοιώδης τύπους που το μονο που σκέφτονται ειναι να πουλήσουν οτι σκατα διαμέρισμα -ας το κανει ο Θεος- εχουν.

Το συμπέρασμα ;
Διαμέρισμα δεν βρήκα.

Οταν πλέον κατέβηκα απο το λεοφωρειο , στην στάση κοντα στο σπίτι μου, κατευθύνθηκα προς αυτο.

Διέσχισα το πέτρινο δρομάκι για την εξώπορτα αλλα κοκαλωσα οταν ειδα ποιος στέκονταν απ'εξω, καθισμενος στα σκαλιά.

Χαρρυ.

*το κεφάλαιο βγήκε λιγο σκατα αλλα σας άφησα σε καλο σημείο;) ελπιζω μέχρι τωρα η ιστορία μου να σας αρεσει και να συνεχίζετε να την διαβάζετε γιατι αναμένονται ακομα παρά πολλα;) ευχαριστω όσες το κάνουν , και παρακαλω κάντε vote&comment:)
All the love xx