Fangs (Midnight Series: Book Two)

Επίλογος

Σε κανέναν δεν άρεσε το γεγονός ότι η Σκάι μου τα ξέρασε όλα. 
Σε μένα πάλι, άρεσε. 
Τις μέρες που ακολούθησαν όλοι με κοιτούσαν λες και φοβόντουσαν πως από στιγμή σε στιγμή θα πάω να πέσω πάνω σε κανένα παλούκι για να σκοτωθώ. 
Δεν γνώριζαν πως δεν είχα καμία απολύτως πρόθεση να αυτοκτονήσω, γιατί αντίθετα με ότι πίστευαν, είχα έναν πολύ καλό λόγο να ζήσω. Έναν λόγο με όνομα και επίθετο. 

Ο χαμός του Κάρτερ μας βούλιαξε στην απραξία. Ο Βλάντιμιρ έβγαινε από το δωμάτιό του μόνο για να τραφεί στο δάσος και ο μόνος άνθρωπος που ανεχόταν να δει μια στο τόσο ήμουν εγώ. Όταν με έβλεπε, δεν μιλούσε. Με κρατούσε αγκαλιά και έκλαιγε σιωπηλά. Ήταν σπαρακτικό, να βλέπω έναν άλλοτε τόσο τρομερό βρικόλακα σαν τον Βλάντιμιρ να συμπεριφέρεται τόσο... ανθρώπινα. Με σόκαρε. Έπρεπε όμως να είμαι δυνατή και για εκείνον. Όταν έφευγα από το δωμάτιό του και πήγαινα στο δικό μου, ήταν η σειρά μου να κλάψω. 
Ο Τζινξ και ο Γκάρφιλντ με περιτριγύριζαν νιαουρίζοντας κλαψιάρικα και κανένας τους δεν έπαιξε με τα κουβάρια του όσο καιρό έλειπε ο Κάρτερ. 
Η Σκάι και ο Κρις ήταν πια κανονικό ζευγάρι αν και απέφευγαν ακόμα και να κρατηθούν από το χέρι όταν έμπαινα στο δωμάτιο. Μου έρχιναν κάθε φορά ένα ένοχο βλέμμα, έπειτα έριχναν τα μάτια κάτω και τραβιόντουσαν ο ένας μακριά από τον άλλον. Επίσης εκνευριστικό. 
Ακόμα και ο πατέρας μου έμοιαζε χάλια με τον χαμό του Κάρτερ. Η Έμπονι αλλά κυρίως η μητέρα μου προσπαθούσαν να με πλησιάσουν, αλλά δεν τις άφηνα. Ήξερα πως αν με πλησίαζαν αρκετά θα διάβαζαν το σχέδιό μου στα μάτια μου. Και δεν έπρεπε να ξέρουν. 
Ο Ντέβερελ ήταν ασυνήθιστα σιωπηλός και τον είχα πιάσει κάμποσες φορές να κλαίει. Είχε κλειστεί στον εαυτό του και όταν με κοίταζε, σαν να έβλεπε τον φίλο του παντού πάνω μου. Με απέφευγε, όπως ο διάολος το λιβάνι, που λένε.
Ο Τζον και η Σουζάνα, με πιο συχνές επισκέψεις τώρα, είχαν γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Δεν μου άρεσε και πολύ ο Τζον και το στυλάκι του, αλλά δεν έδινα βάση. Είχα σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθώ. Η Σουζάνα προσπαθούσε να μου πει καμιά καλή κουβέντα για τον Κάρτερ, αλλά δεν έπιανε. Εξάλλου τί ήξερε κι εκείνη; Είχε έρθει ταραγμένα στη ζωή μας, δεν είχε δεσμούς με κανέναν από εμάς, ωστόσο εκτιμούσα την προσπάθεια που έκανε. 

Η μόνη που ήξερε τα σχέδιά μου ήταν η Σκάι. Έχοντας πληγωθεί και η ίδια από των έρωτα, ήταν η μόνη που μπορούσα να εμπιστευτώ και μου είχε ορκιστεί ότι δεν θα έλεγε τίποτα σε κανέναν. 
Και την πίστευα. 
Το δωμάτιό μου είχε βουλιάξει στα πράγματα που μου είχε δώσει ο Κάρτερ. Το αυτοκίνητο δεν άντεχα να το δω. Το βραχιόλι μου το κοιτούσα με μισό μάτι, όταν δεν έπεφτα εξουθενωμένη από το κλάμα πάνω του. 

Δεν ωφελούσε να κλαίω. Ήξερα τί θα έκανα, απλώς, θα έπαιρνε χρόνο. 
Πολύ χρόνο, αλλά δεν είχα σκοπό να τα παρατήσω.
Είχα υποσχεθεί κάτι στον εαυτό μου. Να είμαι πάντα με τον Κάρτερ. Πάντα θα τον έβρισκα. Κανείς μας δεν θα ήταν μόνος. 
Είχα δώσει τον λόγο μου στον εαυτό μου. 
Και σκόπευα να τον κρατήσω. 

                                                                                                       ΤΕΛΟΣ 

Σημείωση: Κάπου εδώ έφτασε και το δεύτερο βιβλίο της σειράς Midnight στο τέλος του. Σας ευχαριστώ, έναν από εσάς ξεχωριστά που το διαβάσατε και το ψηφίσατε!
Χαίρομαι πολύ με κάθε νέο σχόλιο, με κάθε νέο αστεράκι!
Σας ευχαριστώ!
Όπως καταλάβατε, η ιστορία δεν μπορεί να τελειώσει εδώ. Και δεν θέλω να τελειώσει εδώ. Να ενημερώσω, πως σε λίγο καιρό θα ανεβάσω και το τρίτο βιβλίο της σειράς Midnight με τίτλο Blood. 
Ανυπομονώ να ακούσω εντυπώσεις!
Εύχομαι να αποφασίσετε να κάνετε ακόμα ένα ταξίδι με τη Ρέιβεν και τον Κάρτερ, στη συνέχεια αυτής της ιστορίας!
Και πάλι σας ευχαριστώ! :)