Anneannem der ki:
"İnsanlar üçe ayrılır.Çocuk,genç ve maşşallah iyisin!"
Benim için de bir zamanlar insanlar ikiye ayrılırdı:
BEN VE DİĞERLERİ...
Sanırım o sıralar dünyanın sekizinci harikası bendim.
Oysa kendimi sık sık kendimden nefret etmenin eşiğinde bulurdum.Kendimden ve her şeyden...
Ve bu "BEN" denen şeyi ilk fark ettiğimden beri annemle kavga ederdim .Adımı sorsalar "Ben kendi hayatımı kurucam!" derdim
Bu mevzuya o kadar takmıştım ki,sırf bu yüzden üniversiteyi İstanbul dışında okumaya karar verdim.
Tek kişilik bir cumhuriyettim.İçimde milyon kişilik bir halk vardı. Tüm seçme ve seçilme hakları ikinci bir emre kadar kaldırılmıştı.Odamda şehrime kadar her yerde veba dolaşıyordu
BURALARDAN GİDECEKTİMM.
