sex tape - dutch version

he can't be trusted - 041

"Je bent bang voor me," zegt hij strak, "je bent serieus bang voor me." Ik schud mijn hoofd.

"Ik ben niet bang-"

"Dat ben je wel. Ik ken jou beter dan mezelf. Je bent bang op dit moment. Bang voor mijn reactie," stelt hij zelfverzekerd vast. Ik ruk me los van zijn greep.

"Ik ben niet bang voor je. Stop gewoon," zeg ik. Ik kijk hem in zijn ogen aan, om hem te laten zien dat ik niet lieg. Hij kijkt terug, gefronste wenkbrauwen.

"Ik denk dat het tijd is voor mij om naar huis te gaan." Ik reageer niet. Harry ook niet. Even later hoor ik de voordeur dicht slaan.

Harry POV.

Ze kijkt me strak aan. Geloven? Nee. Ik geloof er geen ene meter van. Ze kan gewoon erg goed liegen. Zou ze dat van mij hebben? Ik weet het niet.

Er is maar één mogelijkheid om te zien of ze liegt. Ik hef mijn hand op, en net als hij bijna haar gezicht raak kijk ik haar aan. Ze wendt bang haar gezicht af.

"Je bent wel bang voor me," zeg ik. Ik laat mijn arm zakken.

"Ik dacht dat je me ging slaan!"

"Je weet toch dat ik je nooit zou slaan?" antwoord ik teleurgesteld. Ze slikt.

"Ik weet niet wat ik van je moet verwachten, oké? Je hebt stemmingswisselingen en daarnaast ook woede problemen. Is het zo gek dat ik dacht dat... dat je me ging slaan?" zegt ze, ineens onzeker.

Ik denk niet dat ze het beseft, maar zelf heeft ze ook enkele stemmingswisselingen. Ik loop naar het raam en staar naar buiten. Dat maakt me altijd rustiger. Victoria blijft naast de bank staan.

"Ik haal wel wat water voor je," mompelt ze. Even later hoor ik haar voetstappen richting de keuken verdwijnen. Ik zucht. Ineens voel ik twee armen die me aanraken. Ik draai me geschrokken om.

"George? Ik dacht dat je-" Zijn ogen kijken me woedend aan voor hij me op de grond slaat.

"What the?!" roep ik uit. In de keuken hoor ik een glas kapot vallen en daarna een gil.

"Harry?" roept Victoria uit. George schopt me een paar keer voor hij weer begint te slaan. Alles om me heen begint te vervagen. Roerloos blijf ik op de grond liggen. Ik zie een wazige schim van Victoria die de woonkamer in komt rennen. George loopt op haar af.

"George? Wat is er gebeurd?" vraagt ze wanhopig. Ik wil opstaan en naar hun toe lopen, maar mijn lichaam kan niet bewegen.

"Clarke en Boyd? Hulp hier, nu!" roept George. Clarke en Boyd als in George's zware jongens? Dit kan niks goeds betekenen. Wat heb ik hem misdaan?

"Neem haar mee," hoor ik George zeggen.

"Wat is er aan de hand?" vraagt Victoria, en ze wil op me af lopen. Boyd en Clarke grijpen beiden één van haar armen.

"Laat haar met rust," kreun ik. Ik probeer op te staan. Voor ik het weet trekken ze Victoria met zich mee. Het lukt me eindelijk om overeind te komen. George loopt op me af en slaat me tegen de grond.

"WAT IS JOUW PROBLEEM?!" schreeuw ik uit. Hij lacht en grijpt mijn arm beet. Vervolgens smijt hij me op de grond.

"Probeer maar niks. Ze is al weg," lacht hij. Mijn ogen worden groot.

"Dacht je nou echt dat ik het je zomaar zou vergeven? Mijn meisje stelen? NOOIT!" roept hij kwaadaardig uit.

"Ik snap het niet," zeg ik met pijn in mijn stem. Ik probeer opnieuw op te staan en achter Victoria aan te rennen, maar opnieuw ben ik versteend.

"Al deze tijd moest ik toekijken naar hoe ze verliefd werd op jou. Je stal mijn meisje. En hoeveel pijn je haar ook deed, ze bleef bij je."

"Maar jij probeerde haar te verkrachten."

"Dat doet er niet toe!" bitst hij. "Jij verkrachtte haar daadwerkelijk, eikel. Als jij er niet was geweest, dan... dan was ze van mij! Er zat maar één ding op. Haar en jou vertrouwen winnen. Zo kon ik haar van je wegnemen wanneer je het niet zou verwachten."

"Je bent gestoord," vertel ik hem.

"Misschien. Maar deze gestoorde heeft wel het meisje van jouw dromen in zijn handen. Dus ik denk niet dat het een slecht ding is..." zegt George.

"Ik zal haar vinden."

"Ik denk het niet. Aangezien het feit dat wanneer ik klaar met jou ben, je, nou ja, op zijn minst een week in het ziekenhuis zal liggen.... Na die week is ze al zo ver weg."

"Ik ben sterker dan jij," bluf ik. Ik ben helemaal niet sterker, en al helemaal niet als ik bloedend op de grond lig. Maar ik wist niet wat ik moest zeggen.

"Dat ben je niet. Wees blij dat ik je niet vermoord, Styles. Nee, jouw straf is dat je voor altijd alleen zal blijven." Ik wil antwoorden, maar George pakt iets wat op een knuppel lijkt en slaat ermee op mijn hoofd. Meteen verlies ik mijn bewustzijn.

Niall's POV.

"Is er iemand thuis?" roep ik.

"Háááárry? Ik ben hier om een date voor je te regelen!" roep ik enthousiast. Ik loop verder naar binnen. Geen geluid. Wacht, zie ik daar nou bloed?

Als de stoere jongen die ik absoluut wel ben, loop ik met mijn armen in mijn zakken de huiskamer in. En natuurlijk tril ik een beetje.

"H-Harry..."

Ik kijk om me heen. Niemand. Vreemd. Ik kijk omhoog. Ook niemand. Oké, dat is logisch. Mensen kunnen niet op het plafond zitten.

Ik kijk nogmaals om me heen, als ik iets zwarts op de grond ontdek. Is dat een lichaam? Ik ren erop af en ga ernaast zitten. Dit is overduidelijk Harry. Hij zit onder het bloed en is bewusteloos.

"Harry. Harry, word wakker."

"Vind... George..." fluistert Harry. Ik trek een wenkbrauw op.

"Waar heb jij het over? Ik bel een ambulance," zeg ik.  Harry reageert niet meer. Hij is waarschijnlijk weer bewusteloos.

Maar ik snap zijn woorden niet. Waarom zou ik George moeten vinden?

HOI ALLEMAALLLL
sorry voor de mensen die george mochten HAHAHA maar oké.
dus de laatste tijd vind ik verhalen die gekopieërd zijn van dit verhaal. persoonlijk kan ik daar slecht tegen want ik doe veel moeite voor mijn verhalen en het is dan niet leuk als iemand credit neemt voor iets wat jij verzonnen hebt.
anyway, als je een verhaal vindt die erg op deze lijkt: LAAT ME HET ALSJEBLIEFT EVEN WETEN!
dankjewel voor het lezen loves. en zou ik dit boek ook schrijven op episode interactive? volg trouwens mijn episode account op instagram: tessepisde

qotd: had jij verwacht dat george dit zou doen?