အခန္း...ထဲ ကို ျဖာ က်ေနတဲ့... အလင္းေရာင္ မွိန္ မွိန္ေတြ ေၾကာင့္ .. ..နာရီေလးကိုေမာ့ၾကည့္ လိုက္ေတာ့.....
5:00 pM
ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ သြားတာပဲ....ေဘးဘီ ကို တခ်က္ ဝဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမရွိေတာ့...
ေရခ်ိဳးခန္း...ဆီက. ေရသံသဲသဲ ကို ေတာ့ၾကားေနရတယ္...
Sehun ကုတင္ ေပါက ေန ထထိုင္လိုက္ေတာ့. .
တကုိယ္လံုး ကိုင္ေပါက္ ထား သလို နာက်င္ေနမႈက .ဦစား..ဝင္ေရာက္ လာတယ္..
တကိုယ္ လံုး လည္း စပ္ ဖ်င္း စပ္ဖ်င္းနဲ႔..ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္... ..သြားၾကည့္ မိလိုက္ေတာ့..
"OMG!!!"
ကၽြန္ေတာ့ မ်က္လံုးေတြ. ကၽြတ္ က်မတက္ပဲ... မွန္ ထဲ ျမငိေနရတဲ့.. ကၽြန္ေတာ့ . ရင္ဘတ္ တခု လံုး.. လက္သည္း ရာေတြ ႀကီးပဲ.... ေစာေစာက ေတာ့.. ေသြးပူေနတာနဲ႔ သတိမထားမိတာ.....
အေကာင္သာ ေသးတယ္...
အားေတာ့ သန္သား...
"နာသြား လားဟင္.."
မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔...ေနာက္ကေန လာဖက္ ၿပီး...ေမးေနတဲ့... hyung ကို ရယ္ျပလိုက္ၿပီ..
"မနာပါဘူး ...ဗ်ာ"
"မညာပါနဲ.. hyung ကို...လာ.."
ကိုယ္ေတာ္ ေလးျပန္ ဆြဲ ေခါတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ရပ္ေနရာကေန... ကုတင္ေပါ ျပန္ ေရာက္ သြားတယ္.....
လူကိုအသည္းယား..ေအာင္... ဒဏ္ရာ ေတြကို လာအနီး ကပ္ၾကည့္ေနတယ္ေလ....
"Miare..Hun ရ"
ဒဏ္ရာေတြၾကည့္ လိုက္. ကၽြန္ေတာ့ကို ၾကည့္ကာ..ေတာင္းပန္ လိုက္...
ငို မဲ့ မဲ့ ေလး ျဖစ္ သြား လိုက္နဲ႔...တကယ့္.. ကေလးေလးပါ....မ်က္ႏွာေလးကိုျမင္ေတာ့ စခ်င္ လာတာနဲ႔...
"အား....အား... "
"Wae..wae..Hun..အရမ္း နာ လာလို႔လား.. ေဆးခန္းသြားမယ္ . လက္သည္းဆိပ္ တက္တာလား တိဘူး.. လာ..
ေဆးသြား ထိုးရေအာင္ေနာ္...ေနာ္.."
"အား...အား...နာတယ္...."
part 15
Start from the beginning
