Melody 10 : Remind

2.9K 202 8
                                    

Remind

Tumigil ako sa pagtugtog at lumapit ako sa glass window. Pinagmasdan ko ang liwanag ng buwan. Kakaiba ang buwan dito. Bilog na bilog ito at pakiramdam ko mahuhulog na ito sa lupa. The moon is fascinating! Bigger than anything else at sa palagay ko it gives some peace of mind.

While looking outside the window nakaramdam ako ng presensiya sa likuran ko. Lumingon ako then I stiffened when his eyes bore into mine.

His brown eyes. I think his brown eyes is my favorite. Geez! Erase.

"A-ano ginagawa mo dito?" nauutal kung tanong.

Prince Lark smirked. He still looks at me like he's a predator and I'm his prey.

"Past midnight na and what are you doing in this place? Sino nagsabi sayo na pwede kang pumasok dito?" he said in his cold but deep voice.

Tinaasan ko lang siya ng kilay at humakbang palayo sa kanya.

Naramdaman ko ang mga kamay niya sa braso ko.

"I'm still talking to you."

Hindi na ako makatiis.

"I'm sorry ok!?" Naalala ko na naman yung sinabihan niya akong tanga sa garden nila nung nakaraan.

"I'm sorry kung hindi na ako nakapag-paalam na pumasok dito sa kwartong ito! Hindi po kasi ako makatulog mahal na prinsepe." I spat dripping with sarcastic tone. Lahat na ng inis at galit ko sa nangyari sa buhay at pamilya ko ay hindi ko sinasadyang naibuhos ko lahat ng emosyon ko at ang masaklap pa ay nasigawan ko pa ang nilalang na nasa harapan ko ngayon.

Gosh! He's still the Prince of this Kingdom!

His eyes widened kaya binitawan niya ang pagkakahawak ng braso ko.

Our gazes locked and for a moment, we both stared at each other.

"I-im sorry." We said in unison. Ang buwan lang nagsisilbing ilaw sa madilim na silid ng music room ng palasyo. It felt like time had stopped as we stared at each other. I can't help it but to stare at his beautiful brown eyes. Medyo magulo ang buhok nito, thick arms rippling with muscle strained his white shirt and he's wearing khaki shorts.

If he was in my world pagkakaguluhan ito ng mga tao.

Kaya siguro agad na pumayag yung fiancée niya na tanggapin ang alok ng Prinsepe. Why not? He's handsome,strong, cold, serious and nice. Yes! He's nice sometimes but that would never change the fact that he's still a jerk and rude.

"I'm sorry for being rude nung nasa school tayo Melody." Aaminin ko, it sounds good hearing my name.

Napatikom ako at tiningnan ko lamang siya.

"Apology accepted! Kasalanan niyo naman talaga kasi iniwan niyo ako sa school knowing na bago palang ako dito..." I heaved a deep sigh. "A-and I'm sorry too. Marami lang akong iniisip kaya napadpad ako dito."

Nakapamulsa itong nakatingin sa akin. "I see. Pwede kang pumasok dito anytime you want. Alam kung marami kang pinagdadaanan ngayon pero hindi ko man lang inisip ang kalagayan mo. I'm just..." he stuttered, his face was red.

"You're just?"

"I'm just worried. Akala ko kasi nawala ka na."

I frowned. "I'll never leave this place your majesty knowing that my parents are still in the hands of that evil queen!"

His face held a look of concern and his eyes looked almost sad and tired. His skin is pale. Nakaramdam ako ng awa sa kalagayan ng prinsepe. The evil queen is starting to piss me off.

The Lost MelodyTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon