Perfect

1. Eerste Kerstdag

Het was een mistige, koude ochtend. Toen ik de gordijnen opzij schoof, zag ik de eerste sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen. Een kat rende over het dunne laagje sneeuw dat zich bevond, sporen achterlatend.

Ik drukte de deurklink naar beneden, en duwde de deur een stukje open, wat er voor zorgde dat er een klein lichtinval de kamer inscheen. Cameron lag plat op zijn buik, zijn ene been hing boven de grond. Ik liep naar hem toe en schudde hem zachtjes wakker. Het verbaasde me nog altijd dat mijn moeder het goed vond dat hij hier mocht verblijven. Ze was meestal streng in dat soort dingen, zelfs als het Hailey was kreeg ik soms een nee. En nu mag ik een onbekende jongen mee naar huis nemen, nu ja, zo onbekend is hij niet. Mijn moeder had hem al eerder gezien.

Hij mompelde zachtjes dat hij nog even verder bleef slapen. 'Maar, dan heb je geen ontbijt,' zuchtte ik. Hij opende zijn ogen half. 'Goed, ik kom zo.'

Ik liep naar beneden en een geur van vers brood kwam me tegemoet. Mijn moeder stond in de keuken haar best te doen om een zo uitgebreid ontbijt te maken, dit deed ze altijd tijdens eerste kerstdag, het lukte haar aardig goed. 'Goedemorgen mam.'
'Goedemorgen, gelukkig eerste kerstdag.'
'Jij ook.' En ik gaf haar een zoen op haar wang.

'Kun jij even drie borden pakken en er voor zorgen dat er op elk bord een hardgekookt ei ligt.'
Ik knikte en ze liep de keuken uit. Ik pakte drie kerstborden, die we elk jaar gebruikten. Het was een leuk printje met de kerstman erop. Ik legde er een gekookt ei op.

Toen ik aan tafel zat was Cameron er nog steeds niet, hij ging hopelijk niet verder slapen. 'Hé, waar is die jongen nou?'
Ik slikte. 'Heb je hem wel wakker gemaakt?' vroeg mijn moeder door. 'Ja, hij zou zo komen.'
'Hmm.'
Ik gaf nog een blik richting de deur en begon daarna aan mijn ontbijt.

Vijf minuten later schoof hij aan. 'Goedemorgen mevrouw Morinson, vanwaar zo'n uitgebreid ontbijt?' Ik keek hem sceptisch aan, normaal praat hij nooit zo. Het was wel hilarisch, en schattig. Hij deed zijn best. Mijn moeder trok haar wenkbrauwen op en keek hem aan. 'Het is kerst.'
'Oh sorry, helemaal vergeten. In dat geval een prettige kerst.'
'Jij ook.'

Mijn moeder ruimde alles af en verdween in de keuken. 'Dus, wat zijn de plannen vandaag? Tv kijken en pizza eten?' vroeg hij. Ik trok mijn wenkbrauwen op. 'Nee, wij moeten de stad in.' Zijn gezicht betrok.

We leenden mijn moeder's auto, Cameron ging rijden. 'Waarom gaan we de stad in?' kreunde hij. 'Omdat ik nog geen kerstcadeau heb voor mijn vader en moeder, en derest.' Zijn mond vormde een 'o', de rit verliep daarna in stilte.

Toen we in de stad aankwamen was het er druk, behoorlijk druk. Ergens had ik het kunnen verwachten, men deed hun laatste inkopen. Ik liep met Cameron aan mijn zijde verschillende winkels in en uit. Meestal was het dat hij ergens bleef zitten en ik de winkel door speurde.

Na een tijdje had ik nog niet alles. Ik had voor Hailey, haar ouders en mijn familie iets gekocht. Ook iets voor Cameron, maar dat hoefde hij niet te weten. Ik moest alleen nog iets voor mijn ouders. 'Laten we eten,' stelde ik voor. Ik had écht honger.

We liepen een klein schattig eethuis in. De sfeer was aangenaam. We namen plaats aan een tweepersoons tafel. De stoelen waren rood, van een zachte stof. Het zat heerlijk. Het was er niet zo druk en ieder deed zijn ding. Het was nog steeds niet gestopt met sneeuwen sinds dat ik wakker was. Een mooi bruinharig meisje dat hier waarschijnlijk werkte kwam ons kant oplopen, haar haren waren vastgebonden in een staart. Cameron pakte mijn hand. 'We gaan.'
'Wat? Nee! Ik heb nog niks gegeten.'
Ik trok hem weer terug. 'Zeg het maar wat willen jullie best-'
Ze stopte abrupt en keek Cameron aan. 'Cameron,' zei ze en een grijns verscheen op haar lippen. 'Katy,' zuchtte hij en haalde een hand door zijn haar. 'Lang niet gezien, zes maanden geleden als ik het goed heb?' Ze lachtte er zachtjes bij. 'Katy, fuck off.'
Daarna richtte ze haar aandacht op mij. 'Dus, dit is je nieuwe aanwinst?' Ze keek me aan alsof ik vuil was. En aanwinst? Noemde ze meisjes zo tegenwoordig? 'Nee, we hebben niks.'
Haar ogen begonnen te stralen. 'Écht?' vroeg ze overdreven blij. 'Je geeft me nog een kans?'
Hij schudde met zijn hoofd. 'Je bent gek.'
Hij stond op en pakte me aan mijn pols vast. 'We gaan,' zei hij. Ik liet me door hem meetrekken. 'Wie was dat?' vroeg ik toen we buiten stonden. 'Niemand belangrijk.' Ik knikte, maar geloofde hem niet hondert procent, maar als hij het zei, moest ik hem maar vertrouwen. We bleven even zo midden in het winkelcentrum staan, Cameron ademde en er kwam een wolk van koudheid vrij. Hij stopte zijn armen diep in zijn zak en verborg zijn hoofd nog wat meer in zijn kraag.
'Dus,' zei hij. Er viel een stilte. 'We eten thuis wel,' zei ik kortaf en liep alweer verder.