Hijgend lag Sander nog op de grond. Hij was in shock over wat er zojuist gebeurd was. De honden snuffelden nog aan het lijk wat voor Sander lag. Sander ging in de kleermakerzit zitten en bestudeerde dit keer de man goed. Hij had een gescheurde jas aan met een kapotte hoed. Alles zag er smerig uit door de heftige explosie. Zijn huid was bijna helemaal verbrand. Hoe heeft die man het overleeft en waarom ging hij achter me aan? Dacht Sander bij zichzelf. Hoe langer hij ernaar keek hoe sneller Sander de rillingen kreeg. Het zag er niet erg fris uit. Snel greep Sander naar de huifkar die onder een stuk steen lag. Hij greep het lijk zijn arm en probeerde hem erin te trekken. Maar de arm liet los en Sander viel achterover. "gadver!" Zei sander terwijl hij de arm snel in de huifkar gooide. Sander stond weer op en deed een tweede poging. Hij greep dit keer onder zijn borstkast en kon de man nu wel goed in de huifkar slepen. "Zo nu een plek vinden waar ik dit kan dumpen." Zei Sander. Hij pakte de huifkar bij zijn handvaten en duwde hem vooruit. Hij liep naar de poort van zijn tuin. De tuin was namelijk omsingeld met een meter hoog hek. Daar kon hij niet zomaar overheen met een huifkar. Aangekomen bij de poort deed Sander de poort open en liep naar buiten. Hij smeet het lijk in de greppel van zijn overburen en keerde om naar zijn huis. Sander realiseerde dat hij de poort nog open had laten staan en rende snel terug naar het huis. Met open mond zag hij dat alleen Olaf nog op hem stond te wachten. Nova was verdwenen. "Nooova!" Riep Sander maar hij zag en hoorde geen spoor van nova. Plots zag hij de sokken die hij om nova's gewonde poot had gedaan op de grond liggen en een lijn van bloed volgde. "Olaf kom!" Zei Sander tegen Olaf terwijl hij de poort dicht wou doen. Olaf liep achter Sander aan. Het bloedspoor leidde tot een pad naar het bos. Het was erg stil en Sander hoorde alleen nog het gehijg van Olaf. Aangekomen bij een splitsing stopte het bloedspoor. "Welke kant nu op maatje." Zei Sander ongerust. Olaf snuffelde wat op de grond en keek naar het rechterpad. Hij blafte en sprintte het pad af. Snel volge Sander Olaf. "Wacht op mij!" Riep Sander. Maar Olaf was de struiken al ingegaan. Het werd even stil en Sander stopte met rennen toen hij bij de struiken aankwam. Door de struiken zag hij wat wits. Het leek wel of Nova daar lag. Ineens sprong een man uit de struiken en Olaf had zijn tanden in zijn arm gezet. De man leek wel op die andere waar hij een pijl door zijn hoofd stak. Olaf gromde en liet maar niet los. Sander raakte in paniek en zocht iets waarmee hij zichzelf kon verdedigen. Terwijl Olaf en de andere man in gevecht waren pakte Sander een scherpe steen die aan zijn voeten lag. Met een zwaai stak hij het scherpe deel van de steen in de slaap van de man. Met een kreet viel hij neer en Olaf liet los. Snel sprong Olaf door de struiken. Sander ging hem snel achterna. Tot zijn schrik lag Nova plat op de grond en ze had een wond in haar nek. Olaf probeerde het wat schoon te likken. Het leken wel tandafdrukken. Sanders ogen liepen vol. Hij liep langzaam naar Nova toe en schoof zijn armen onder haar zodat hij haar op kon pakken. Sander ging op zijn hurken zitten en aaide Nova. Olaf begon te liggen. Hij wist niet wat hij ermee moest. "Nova alsjeblieft verlaat me niet..." zei Sander droevig. Hij kon ver in de diepe wond kijken. Hij greep een flesje water wat hij in zijn tas had zitten en spoelde het bloed weg. Daarna greep hij naar zijn broek en scheurde een lap eraf. Hij legde de binnekant van de broek op de wond want die was schoon. De tranen liepen over de wangen van Sander. "Ik blijf bij je..."
