Timeless (l.h.) 1 | end

Epilogue

เขากำลังนั่งมองแซมนอนหลับอยู่ข้างๆด้วยความรู้สึกสบายใจ
คืนนี้เป็นอีกหนึ่งคืนที่เขารู้สึกว่าได้กลับบ้านนอนจริงๆ
ซาแมนธาคือบ้านของผม ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนบนโลกขอแค่เธออยู่กับผมทุกที่ก็คือบ้านสำหรับผม

แซมตอนหลับเหมือนเด็กตัวเล็กๆในสายตาลุค
ไม่ว่าจะกี่ปีๆ ท่าทางของเธอตอนหลับยังคงเหมือนเดิม
เธอจะต้องกอดแขนข้างหนึ่งของเขาเอาไว้เสมอ
หรือถ้าเธอไม่กอดแขนของเขา ก็เป็นเขาที่ต้องนอนกอดเธอ

ลุคยกมือข้างที่ว่างอยู่ขึ้นมาเกลี่ยผมของแซมออกไปให้พ้นจากใบหน้าเธอ

ช่วงหลายคืนที่ผ่านมา หลังจากที่เขากับแซมคืนดีกันอีกครั้ง ลุคมักจะใช้เวลาหลังจากที่แซมหลับนั่งคิดอะไรคนเดียวไปเงียบๆ หลายๆอย่างเกิดขึ้นในความสัมพันธ์ของพวกเรา หลายๆสิ่งที่ผ่านไปเป็นสิ่งที่เขาและเธอเรียกมันกลับคืนไม่ได้ ดังนั้นลุคไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเขาดีใจมากแค่ไหนที่ตอนนี้พวกเขายังคงจับมือเดินเคียงข้างกันไปเหมือนเดิม

คำขอโทษของลุคยังไม่พอชดเชยกับทุกสิ่งที่เธอให้กับลุคเลย
บางครั้งเขามองหน้าเธอเขาก็อยากจะบอกว่าขอโทษที่ทำให้เธอเสียใจ
ลุคอยากขอโทษ ที่เธอต้องคอยเป็นคนประคับประคองความสัมพันธ์ของเราให้อยู่รอด
และที่สำคัญที่สุด เขาอยากขอโทษที่เขาไม่เชื่อใจเธอแล้วยังงี่เง่าใส่อีก

แต่ทุกครั้งที่เขาพยายามจะพูด แซมกลับส่งยิ้มมาห้ามไม่ให้เขาพูด
สายตาของเธอบอกกับเขาว่าเธอไม่สนใจมันแล้ว
ทุกครั้งที่เธอทำอย่างนั้นลุคได้แต่รู้สึกขอบคุณที่คนข้างๆเขาคือเธอ

ที่แขนข้างที่ซาแมนธากอด ลุครู้สึกได้ถึงแรงขยับตัวของเธอ
แซมกำลังใช้ดวงตาคู่ที่ลุคหลงใหลมองมาทางเขาไม่กระพริบ
ลุคอาจจะไม่เคยพูด แต่ทุกครั้งที่ลุคสบตาเธอ เขารู้สึกเหมือนกำลังตกหลุมรักซ้ำๆทุกครั้ง

"นอนไม่หลับหรอ" แซมงึมงำพูดกับแขนลุคก่อนที่เธอจะขยับตัวเข้ามากอดเขา