Aslında yalnızım diyenlerin birçoğu yalnız değildir. Onların ki geçici bir kırgınlık ve depresyondur. Bazı insanların iletişim bozukluğundan dolayı bir süre birbirleriyle konuşmaması sonucu geçici bir yalnızlık ortaya çıkar. Yalnızlık insanın psikolojisini alt üst edecek kadar tehlikelidir. Bazı insanlar bunu kaldıramazlar ve kendi canlarına kıyarlar. Yalnızlık etrafında insan olmaması değildir. Yalnızlık etrafında birçok insan olup senin yanında kimsenin olmamasıdır. Bu durumun uzun bir süre etkisinde kalırsınız. Çünkü ağır bir dramdır. Daha sonra kendinizi o duruma alıştırır. Kendi kendiniz ile arkadaş olursunuz. Ruhunuzla iç içe yaşarsınız. Kendizi avutmaya başlarsınız. Bu durumdan memnun olduğunuzu sanarsınız, fakat bu psikolojinizin size oyandığı bir oyundur. Siz sadece farkında olmadan kendinizi kandırırsınız. Bu da bir süreçtir. Sonra herşeyin farkında olursunuz. Kendinizle yani ruhunuzla küsersiniz. İşte asıl yalnızlık orada başlar. Orada yaşama sevincinizi öldürürsünüz. Ruhunuzu öldürürsünüz. Geriye sadece ruh hastası bir beden kalır. Bu bedeninize kıymaktan daha kötüdür. Herşeyi bitirirsiniz. Yaşamaktan korkar bir hale gelirsiniz. Önce etrafınızdakilerden sonra ise kendinizden nefret edersiniz.
Yalnızlık sevgilinizin olmaması ya da etrafınız da kimsenin olmaması değildir. Yalnızlık budur. Kendinizi yalnızlığa mahkum etmeyin. Yalnız olduğunuzu düşünmeyin. Ruhunuza zarar vermeyin. Asıl yalnızlık ruhunuz ile küsünce başlar..
