Leerling van De Dood [OUD]

Proloog ~ Hoe het allemaal begon

Ik zat op de tak van de boom die vlak voor het huis van familie Marksen stond en gluurde naar binnen waardoor ik zag dat ze nog lagen te slapen. Voorzichtig ging ik op het puntje van de tak zitten, zodat ik bij het raam kon. Met mijn geweldige -ughe ughe- inbrekers gerei wist ik het raam open te krijgen. Ik glipte naar binnen en zag meneer en mevrouw Marksen nog vredig slapen. Gelukkig sliepen ze, ik had vandaag namelijk geen zin in een gevecht.

Ik haalde een van mijn vlijmscherpe messen uit zijn schede. Het zilveren lemmet schitterde in het weinige maanlicht dat tussen de bladeren van de boom door drong. Zilver, zoals mijn meester het me had geleerd, zorgt ervoor dat je een zekere dood hebt. Niet zo eentje die half leeg bloed en het op mysterieuze wijze toch overleeft. Vroeger maakte ik gebruik van staal of ijzer, maar mijn meester stond erop dat ik het maanzilver aannam. Maanzilver, zilver dat bij volle maan om werd gesmeed naar een zwaard, mes of ander wapen. Mijn meester had een zeis van maanzilver, angstaanjagend dat ding. Maar nu moest ik me focussen. De luchtpijp moest op een bepaalde hoogte worden doorgesneden voor een gewenst effect.

Ik begon aan de rechterkant van het bed, bij meneer Marksen. Ik pakte het gevest stevig vast en legde het zilveren blad tegen zijn keel aan. Het moment dat hij inademende, zette ik druk op het mes en sneed zo in een beweging zijn keel door. Een horizontale streep ontstond en breidde zich uit tot het de dekens en het kussen raakte. Het bed begon gulzig de -in het donker- zwarte vloeistof op te zuigen. Ik stapte naar achteren om het resultaat te bekijken, knikte tevreden en liep naar de andere kant waar mevrouw Marksen nog vredig lag te slapen.

Weer hield ik mijn mes stevig in mijn linker hand vast en sneed haar keel door op dezelfde manier als die ik bij haar man had gebruikt. Mijn gespannen gezicht maakte plaats voor één met een stralende glimlach. Mijn meester zou trots zijn, dat wist ik zeker. Voorzichtig veegde ik met het uiteinde van mijn mouw het bloed van het mes en stopte het terug in zijn schede. Toen ik dat had gedaan, liep ik terug naar het raam, sluipen was toch niet meer nodig. Ik schoof het raam omhoog en wilde net mijn been door de opening steken toen ik de deur achter mij hoorde open gaan. Met een snelle beweging haalde ik de twee zwaarden, die altijd veilig op mijn rug zaten, tevoorschijn en stond oog in oog met een klein meisje. Haar ogen waren gigantisch groot en keken mij angstig aan. Ik, bevroren met een zwaard in elke hand, schonk het kind een blik van verbazing. Na misschien minuten zo te hebben gestaan, kwam ik erachter dat ik wel een hele enge indruk maakte... Snel stopte ik mijn zwaarden weer terug op mijn rug.

Nu deed ik iets wat ik in geen tijden meer had gedaan... Ik begon te twijfelen. Want zou ik haar wel of niet doden? Wel betekende meer doden, meer energie voor mijn meester en geen getuige. Niet betekende een levende én een getuige. Dus het zou logisch zijn om voor optie één te gaan. Maar iets diep van binnen hield me op dat moment tegen en zonder dat ik het echt door had, draaide ik me om. Ik klom door het raam de boom in en verdween. Het meisje verward achter latend, inclusief een trauma. Maar als ik wist hoeveel problemen ze me later zou bezorgen, had ik geen seconde getwijfeld om haar keel in een beweging door te snijden.

----------------------------------------------------------
De eerste hoofdstukken zijn redelijk kort, maar worden hoe verder het verhaal vordert langer. Daarnaast is dit waarschijnlijk het meest legubere hoofdstuk, dus hierna kan het alleen maar nog meevallen ;) xD

(Notitie uit 2019 > Even bij deze: dit is een van mijn oudere werken, dus verwacht wat ongemakkelijke spellingsfouten :])