Daar staat Mike dan, wachtend zoals altijd. Hij is iemand die voor je door het vuur gaat en die op je wacht als het te snel gaat.
Hij was de eerste die me echt begreep. Die met me verder wou om me beter te leren kennen om haar verder te helpen met waar nodig is. Automatisch denk ik aan zijn eerste tekenles van mij. Hoe hij aandachtig naar me luisterde terwijl ik hem de eerste technieken leerde.
Omdat het geen nut had om te laat te komen op mijn eerste schooldag pak ik mijn jas van de kapstok en ga ik naar de schuur toe terwijl ik mijn tas van de grond af pak. Rustig haal ik mijn fiets uit de schuur en stap ik op.
Mike, die ik al gezien had kom ik tegemoet en samen fietsen we naar school. Nog even en dan zijn we er zeg ik tegen mezelf. Nog even en dan kan ik beginnen met mijn nieuwe leven. Een glimlach siert mijn gezicht en ik stop voor het rode stoplicht.
YOU ARE READING
MIKE
Short Story!!lees eerst deel 1 HOPE!! Ik kijk naar door mijn slaapkamer raam naar buiten. Ik zie de bomen van het dichtstbijzijnde parkje al staan. Het parkje die mijn leven liet veranderen. Ik kijk naar de tekenblok die op de venster ligt. Ik pak een potlood...
