More than 5 Seconds Of Summer 2 《Dutch 5SOS fanfiction》

Hoofdstuk 29

''Dan weet je vast ook wel waar we het zo ongeveer over gehad hebben,'' ik knik mijn hoofd opnieuw. ''Zo ongeveer ja,'' ze haalt diep adem voordat ze weer verder gaat. ''Ik maak me zorgen om je Zoë,'' vertelt ze me. ''Ik hoorde dat je steeds weer van die break downs hebt, en dat je zelfs een keer bent gestopt met eten,'' ik zie de ernstige maar bezorgde blik in haar ogen en voel me ineens heel erg schuldig.

''Het is al goed mam, het valt hartstikke mee,'' mompel ik, maar daar neemt ze absoluut geen genoegen mee.

''Nee Zoë, ik weet wel beter dan dat. Ik wil niet dat je weer terugvalt, oké? We geven allemaal heel erg veel om je, en ik wil niet dat je weer doet wat je toen ook deed,'' zegt ze rustig. Ik knijp mijn ogen samen en probeer niet terug te denken aan die tijd. ''Doe ik ook niet mam, het is al goed,'' herhaal ik. ''Ashton en de anderen hebben me overgehaald, ik ben niet meer zo onzeker als ik toen was,''

Mijn moeder schudt haar hoofd. ''Dat geloof ik best snuitje, maar ik wil echt niet dat je jezelf nog zoiets aandoet. Niet eten is fout, en ik wil dat je het nooit meer besluit te doen. We zien je veel liever gezond, etend. Daarnaast wil ik het ook nog even over de break downs hebben... Ik wil dat je een psycholoog gaat opzoeken,'' zegt ze.

Ik kijk haar met geschokte ogen aan en schud heftig mijn hoofd. ''Echt niet! Dat ga ik niet doen mam,'' zeg ik terwijl ik een stap naar achteren doe. ''Zoë, het is voor je eigen mentale gezondheid. Ik wil niet dat je telkens die break downs blijft hebben, dat is niet goed voor je en je doet jezelf echt geen deugd als je het onderwerp blijft vermijden,''

''Nee mam, ik wil het echt niet. Ik wil niet dat iemand in mijn hoofd gaat wroeten...'' zeg ik twijfelend. Heb ik mezelf hier nou goed aan gedaan? ''...Want?'' Vraagt ze me, een vraag waarvan ik wist dat hij zou komen.

''Ik wil het gewoon niet mam, daarbinnen zitten dingen die ik niet aan het daglicht wil blootstellen en die ik niemand ten laste op wil leggen,'' zeg ik terwijl ik oogcontact vermijd. Ik weet dat ik het nu finaal voor mezelf verpest heb... Nu gaat ze me dwingen om naar een psycholoog te gaan.

''Wat bedoel je met dingen?'' Vraagt ze me. ''Gevoelens en gedachten die ik met niemand wil delen,'' opper ik. Haar ogen vernauwen zicht en de woorden die vervolgens uit haar mond rollen laten het bloed uit mijn gezicht trekken.

''Ik wil dat je met ons meekomt naar huis,''

Mijn ogen worden groot en ik ben compleet sprakeloos. Dit kan ze niet menen, ik kan hier niet weggaan! Ik houd teveel van Ashton om hier weg te gaan, ik voel me hier thuis, heb het naar mijn zin.

''Dat meen je niet!'' Zeg ik verontwaardigd. ''Jawel, dat meen ik wel,'' zegt mijn moeder met een frons. ''Sinds je hier bent ben je zo te horen heel erg achteruit gegaan, ik wil niet dat het nog je dood gaat worden Zoë. Je bent m'n dochter en ik heb de plicht om te zorgen dat je in orde bent. Ik wil dat je meekomt zodat je naar een Nederlandse psycholoog gaat en jezelf eens een keer laat helpen,''

''Dat meen je verdomme niet!'' Herhaal ik, boos nu.

''Die jongens doen je helemaal niet goeds, Zoë... En zeker Ashton niet.Als hun fans je op deze manier blijven behandelen is de kans groot dat je binnenkort weer in die put zit. Een relatie met iemand die zoveel commotie oproept met alles wat hij doet is niet goed voor je, je kunt beter iemand anders hebben met een iets rustiger leven. Geloof mij nou maar, ik weet wat goed voor je is,'' zegt ze.

Ik kan niet geloven dat het mijn eigen moeder is die deze dingen zegt. Ik zie alles aan me voorbij vliegen, de reis naar Parijs, mijn carrière, mijn relatie met Ashton.

''Dan weet je blijkbaar helemaal niet wat goed voor me is, ik heb Ashton nodig mam! Ik houd zoveel van hem, ik zou het nooit met hem kunnen uitmaken. Ik voel me hier thuis, ik wil niet weg... Ik ga niet weg!'' Mijn moeder kijkt me boos aan en vouwt haar armen over elkaar.